Από τη μειλίχια φιγούρα του Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος έφτασε στην κορυφή ως «Monsieur Normal», προέκυψαν κάποιες αποκαλύψεις που σε κάνουν να πιστέψεις ότι ο γάλλος πρόεδρος αποφάσισε ξαφνικά πως έβρισκε βαρετό τον ίδιο του τον εαυτό. Η πρώτη αποκάλυψη είναι η σχέση του με τη Ζιλί Γκαγέ. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κάτι που μας εκπλήσσει σε αυτήν την περίπτωση.

Οταν ζήτησα από την Κριστίν Οκράν τη γνώμη της για την υπόθεση, η απάντησή της ήταν: «Ανδρας είναι. Είναι νορμάλ». Στα θέματα καρδιάς, οι Γάλλοι σηκώνουν απλά τους ώμους. «Bof, c’ est normal».

Η δεύτερη αποκάλυψη, όμως, έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία. Εγινε σε μια συνέντευξη Τύπου, αλλά εξαιτίας της πρώτης αποκάλυψης, πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. «Είμαι Σοσιαλδημοκράτης;» είπε ο Ολάντ. «Ναι». Είναι μια δήλωση που μπορεί να μη φαίνεται επαναστατική σήμερα. Στη Γαλλία, όμως, είναι. Αφοσιωμένος όπως ήταν στα σοσιαλιστικά ιδεώδη, ο Ολάντ δεν είχε φτάσει ποτέ τόσο μακριά. Με τη δήλωση αυτή παραδέχθηκε ότι ο στόχος του είναι πλέον να λειάνει τις γωνίες του καπιταλισμού και όχι να τον ανατρέψει· να πετύχει την κοινωνική συνοχή μέσω του συμβιβασμού και όχι μέσω της πάλης των τάξεων· να υποστηρίξει (την αίρεση των αιρέσεων) ότι ο πλούτος πρέπει να συγκεντρωθεί πριν διανεμηθεί· και να εγκαταλείψει τη μεθυστική δόξα του Λαϊκού Μετώπου για χάρη της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας.

Μα, θα πείτε, όλα αυτά συνέβησαν πριν από πολύ καιρό –και θα είχατε δίκιο. Αλλά όχι σε αυτήν την περίπτωση. Το λεξικό των πολιτικών ιδεολογιών είναι πιο σημαντικό στη Γαλλία από οπουδήποτε αλλού. Ο Ολάντ πέρασε τη γραμμή που χωρίζει μια ιδεολογία από μια άλλη. Κάτι τέτοιο στο Παρίσι συνιστά γεγονός. Ο Ολάντ προχώρησε μερικά βήματα προτείνοντας περικοπές στη φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων και τις δημόσιες δαπάνες, δηλώνοντας οπαδός ακόμη και της οικονομίας της προσφοράς. Ξαφνικά στο Παρίσι έχει αρχίσει να ακούγεται το όνομα του Γκέρχαρντ Σρέντερ. Με τον τελευταίο Σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο η γερμανική Αριστερά γκρέμισε ένα κομμάτι του κοινωνικού κράτους που είχε χτίσει η ίδια. Η ανεργία έπεσε, η οικονομία γνώρισε άνθηση.

Ολα αυτά μας οδηγούν σε ένα άλλο προβληματικό ζευγάρι που κάποτε κρατιόταν χέρι χέρι, έκανε μεγάλα πράγματα και είχε μεγάλα όνειρα. Κι αυτό ήταν η Γαλλία και η Γερμανία. Για μια σειρά από λόγους, το ζευγάρι περνάει κρίση. Αλλά η επιστροφή των Σοσιαλδημοκρατών στη γερμανική κυβέρνηση και η ιδεολογική στροφή του Ολάντ μπορεί να οδηγήσει σε αυτό που ο Λοράν Φαμπιούς χαρακτήρισε πρόσφατα «μια νέα ώθηση στη γαλλογερμανική συνεργασία». Τίποτε δεν είναι πιο σημαντικό από αυτήν τη συνεργασία για το μέλλον της Ευρώπης. Μπορεί η σοσιαλδημοκρατία να είναι παλιά, αλλά τελικά είναι απαραίτητη.

Τελευταία Νέα