«Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί». Δεν θεωρώ τον εαυτό μου συντηρητικό, αλλά τίποτα δεν ακούγεται καλύτερα από τους δίσκους βινυλίου και καμιά ψηφιακή προβολή δεν μπορεί να πλησιάσει την ποιότητα και τη θέρμη του κινηματογραφικού φιλμ. Θα μου πείτε πως εναντιώνομαι στην πρόοδο. Και όμως, πολλοί «ειδικοί» ήχου και εικόνας έχουν αναλυτικά αποδείξει τα παραπάνω.

Βλέπετε, χρόνια τώρα, ο δρόμος της «προόδου» οδηγεί όχι στο καλύτερο, αλλά στο φτηνότερο. Φτηνότερο το κόστος των CD (αν και το βάρβαρο λανσάρισμά τους οδήγησε στην αντανακλαστική αντίδραση των MP3 –φαντάζομαι η μουσική βιομηχανία θα το έχει μετανιώσει λίγο), φτηνότερο και το κόστος μιας κόπιας ψηφιακής. Αφήστε δε που και τα δύο προσφέρονται πλέον «καθαρότερα»: μουσική χωρίς «γρατσουνιές», εικόνα χωρίς στίγματα, αποχαιρετισμός στη φθορά και ό,τι αυτή κουβαλά.

Κι αν δεν βρίσκετε τίποτα το γοητευτικό στη φθορά, τότε ίσως και να μη σας αφορά το τελευταίο πόνημα του Τζιμ Τζάρμους. Με πρωταγωνιστές δύο βρικόλακες που όμως δεν δολοφονούν (αγοράζουν το ζωογόνο απεριτίφ τους κατευθείαν από τράπεζες αίματος και νοσοκομεία) και δεν απολαμβάνουν καθόλου τα οφέλη της δικής τους άφθαρτης φύσης, παρατηρώντας από ασφαλή απόσταση την κατρακύλα μιας καθ’ όλα θλιβερής ανθρωπότητας. Σκεφτείτε πως η ομάδα αίματος Μηδέν Αρνητικό αποτελεί και τη… νοστιμότερη που έχουμε να τους προσφέρουμε: τόσο μας ταιριάζει η απαξίωση. Και τα ονόματα των ηρώων μας; Αδάμ και Εύα. Κάτι σαν πρωτόπλαστοι δηλαδή, σ’ έναν χαμένο από καιρό Παράδεισο.

Ο Αδάμ, μουσικός που δημιουργεί απίστευτα ηχητικά τείχη που παραπέμπουν στο ψυχεδελικό φάσμα του ροκ (το soundtrack είναι πραγματικά πέρα από κάθε κριτική). Και η Εύα, η μοναδική του μούσα αιώνες τώρα –ο έρωτας της δίχως τέλος ζωής του. Ανάμεσα στους φίλους τους, άλλοι βρικόλακες, όλοι τους, σπουδαίοι καλλιτέχνες. Ο Τζον Χαρτ, για παράδειγμα, ενσαρκώνει τον Κρίστοφερ Μάρλοου, τον άνθρωπο δηλαδή που (όπως μαθαίνουμε) έγραψε κάθε λέξη που σήμερα αποδίδεται στον… Σαίξπηρ.

Αλλοι γνωστοί «βρικόλακες», ο Τζέιμς Τζόις, ο Ιούλιος Βερν και ο… Τζακ Γουάιτ των White Stripes! Με λίγα λόγια, οι βρικόλακες του Τζάρμους είναι απόκληροι, περιθωριακοί δημιουργοί, που έχουν γνωρίσει βαθιά την ανθρώπινη ματαιοδοξία διά μέσου των αιώνων. Που αποτελεί και τη βασική τους έμπνευση. Κάποια στιγμή, το ζευγάρι των ηρώων παρακολουθεί μια εμφάνιση της τραγουδίστριας Γιασμίν Χαμντάν. «Λες να γίνει διάσημη;» ρωτά η Εύα. «Ελπίζω όχι –είναι πολύ καλή για να γίνει διάσημη», αποκρίνεται ο Αδάμ.

Σε ένα σύμπαν λοιπόν που κυβερνάται από την ανθρώπινη ανοησία, τα απέθαντα αυτά πλάσματα που τρέφονται από το μηδενικό μας αίμα αποτελούν τη μόνη μας ελπίδα απέναντι σε έναν θάνατο πολύ πιο «σοβαρό», αυτόν της ψυχής. Και πόση «ψυχή» κρύβει αυτή η ταινία του Τζιμ Τζάρμους που, αποσπώντας σπουδαίες ερμηνείες από το ζεύγος των Τομ Χίντλστοουν και Τίλντα Σουίντον, ολοκληρώνει μια αξέχαστη ερωτική ιστορία, γι’ αυτούς που αντιστέκονται στην οποιαδήποτε φτήνια!

Βαθμοί: 9

Τελευταία Νέα