Αναζήτηση
Μ’ έφερε η δουλειά Θεσσαλονίκη. Κυριακή μεσημέρι κι από το μπαλκόνι της Ειρήνης βλέπω την καινούργια παραλία. Μια ατελείωτη βόλτα δίπλα στη θάλασσα. Ζηλεύω. Πιο πολύ βέβαια ζηλεύω τον κόσμο που περπατάει, μια παρέα παιδιά τρέχει, ξαφνικά στέκεται λίγο προσπαθώντας να διακρίνει πού αρχίζει ο ουρανός και πού τελειώνει η θάλασσα, κι ύστερα πάλι δρόμο. Και κόσμος. Κόσμος. Κόσμος.
Την αγαπάνε την πόλη τους οι άνθρωποι. Εμείς εδώ οι Αθηναίοι… τι να σου πω. Και μην πεις εμείς δεν έχουμε παραλία.
Εχουμε τον Εθνικό Κήπο. Εχετε πάει Κυριακή στον Κήπο; Αν δείτε έστω και έναν Αθηναίο, μπορείτε να με πάρετε τηλέφωνο. Μεσημεριανές ώρες παρακαλώ, γιατί το απόγευμα έχω πρόβες.
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ αισθάνθηκε κι ο ίδιος ο πάλαι ποτέ «βασιλικός» κι έτσι και τον περπατήσετε θα καταλάβετε ότι δεν είναι ιδεοληψία του, αλλά είναι πλήρως εγκαταλελειμμένος. Η τελευταία φορά που πέρασα από εκεί, από Αμαλίας να βγω στο Στάδιο (το και Καλλιμάρμαρον αποκαλούμενον), είδα μια ξεραμένη λίμνη, μια πλήρη απουσία παπιαχήνας, κάτι γκρέμια, άδεια κλουβιά και μια κυρία τολμηρών διαστάσεων με την ανάλογη κόρη να προσπαθούν ν’ αφήσουν έναν τετράπαχο γάτο κάτασπρο, κι αυτό να μην θέλει το ζωντανό να μείνει άστεγο κι όλο να τις παίρνει από πίσω. Αυτές να τον παρατάνε κι άντε πάλι.
Για αυτό έγινε η ανάπλαση του Πεδίου του Αρεως. Αξίζει κι από ‘κεί μια βόλτα. Θα μείνετε κατάπληκτοι πώς μπόρεσαν και το κατέστρεψαν πριν καν το εγκαινιάσουν. Σπασμένοι κάδοι, ρημαγμένα φυτά και όπου τοίχος και σύνθημα, όπου μάρμαρο και φούμο.
Αυτό που μας κληροδότησε η Μεταπολίτευση, να γράφουμε με σπρέι, μαύρο κατά προτίμηση, ενίοτε και κόκκινο (το κόκκινο, κόκκινο. Το της επανάστασης. Οχι της Μοιραράκη), ό,τι μας έρθει στο κεφάλι δεν μπορώ να το ξεπεράσω.
Βέβαια να το λέμε και το καλό, μαθαίνεις και καινούργιες λέξεις. Ειδικά για τα παιδιά, το σύνθημα στο ντουβάρι είναι ένα ανοιχτό πανεπιστήμιο (μια και το άλλο πανεπιστήμιο είναι κλειστό συνήθως λόγω παραστάσεων του πρυτάνεως).
Να. Ρώταγε στην Ακαδημίας ένα παιδί διαβάζοντας κάτω απ’ το άγαλμα του Παλαμά:
– «Μαμά, τι είναι σεισάχθεια;»
– «Καραμέλα, παιδί μου. Καραμέλα της Αριστεράς. Και μη ζητήσεις να σου αγοράσω, γιατί θα την πάρεις δωρεάν όταν πας σχολείο».
ΟΤΑΝ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ’90 μ’ έδιωξε με μια κλωτσιά το νέφος της Αθήνας και βρέθηκα Βριλήσσια, μια χαρά Θεού ήταν το προάστιο. Τώρα ήρθανε και ‘δώ τα σπρεύ και μας ψεκάζουνε με συνθήματα όλων των ειδών. Ειδικά ένα «καφαό» έχει γίνει αγνώριστο απ’ την παλίμψηστη γραφή. «Καφαό» είναι αυτά τα όρθια παραλληλόγραμμα μεταλλικά κουτιά, που εντός τους ενώνονται όλα τα κέντρα τηλεφώνων της περιοχής. Επί πρώτου ΠαΣοΚ τα παρακολουθούσε παράνομα ο τότε νόμιμος διευθυντής του ΟΤΕ κύριος Τόμπρας και αναλόγως έπραττε. Αξέχαστες ημέρες. Θυμάμαι στις εκλογές, μάλιστα, ο ίδιος ο κύριος Τόμπρας αυτοπροσώπως είχε ανέβει στην ταράτσα ενός τρόλεϊ και κραδαίνοντας ένα περίστροφο τσίμπησε πρώτη σελίδα φάτσα κάρτα ο πιστολέρο.
Είχε πολλά τέτοιου είδους παλικάρια το ΠαΣοΚ. Είχε όμως και το σαράντα τόσο τοις εκατό. Τώρα πάει, όλα αυτά τα μπουμπούκια του φύγανε. Κι απ’ ό,τι είδα στις χθεσινές δημοσκορπίσεις πήγανε σούμπιτοι στον ΣΥΡΙΖΑ. Ντυθήκανε Τσιπρέοι και ντούρου ντούρου Κουμουνδούρου βγήκανε στην πιάτσα.
Εγώ φταίω που κάθομαι κι ασχολούμαι. Και δεν έκανα αυτό που ήθελα παιδί. Να πάω εθελοντής στον έρωτα. Να βγάλω ναυτικό φυλλάδιο και να μπαρκάρω στον ύπνο σου λοστρόμος. Κι άσ’ τους όλους να πα να ψηφιστούνε.
