Αναζήτηση
Αγάπα τον πλησίον σου –αλλά όχι και ως εαυτόν. Μην τρελαθούμε κιόλας!
Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων –και οι δύο για πολλά χαστούκια. Η πρώτη είναι οι «λουσούδες φιλάνθρωπες». Η χαρά τού λίφτινγκ. Με μαλλί-κράνος από τη λακ. Κινούμενα κοσμηματοπωλεία. Φοράνε επάνω τους καμιά 50αριά χιλιάδες ευρώ: για να πάνε σε φιλανθρωπικόν τέιον και να δώσουνε 500. Το 1/100 περίπου της περιφερόμενης λατέρνας.
Οι λουσούδες έχουν τόσο βαθύ ταξικό σύμπλεγμα που θα βάλουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη (του άντρα τους) μόνο και μόνο για να κάνουν ξεπερασούρες μεταξύ τους… Και τα ρέστα του εγωκεντρισμού τους να τα πετάξουν, έτσι… Σαν φραγκοδίφραγκα στα διόδια μιας ερζάτς ανθρωπιάς. Ενός υποπροϊόντος, ενός εμπορεύματος κατώτερης ποιότητας, ενός συναισθηματικού κατιμά.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες αυτές οι κυράτσες μού έρχονται στο μυαλό. Ισως γιατί αποτελούν τη συνομοταξία του ζωικού βασιλείου που έχουν συνδέσει τη «φιλανθρωπία» με τις γιορτές. Διότι, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι άνθρωποι γύρω μας δεν βρίσκουν δουλειά, δεν έχουν να ταΐσουν τον παιδί τους, πεινάνε, κρυώνουν, υποφέρουν, είναι σε απελπισία, πηδάνε από μπαλκόνια ΜΟΝΟ τις ημέρες των εορτών. Η απόγνωση αρχίζει παραμονή Χριστουγέννων και τελειώνει σκάρτα στα Φώτα. Ολο τον υπόλοιπο χρόνο ο λαός ευημερεί. Οι ημέρες αγάπης είναι στάνταρ: σαν ωράριο τράπεζας. Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά. Δεκαπενταύγουστο να πά’ να κόψουν τον λαιμό τους. Τον οποίον και κόβουν –εντελώς παρεμπιπτόντως.
Υπάρχει και μια δεύτερη κατηγορία ανθρώπων. Αυτή που σου τη βγαίνει από αριστερά. Που έτσι και σε δει να μαζέψεις κάνα τρόφιμο, κάνα παιχνιδάκι, καμιά κουβερτούλα, ορθώνεται μπροστά σου ως η μετενσάρκωση του Βλαντίμιρ Ιλιτς Λένιν. Σου κουνάει το δάχτυλο ως παραληρηματικός ινστρούχτορας: Δεν κάνει να βοηθάς εσύ, αυτό είναι δουλειά του κράτους, αυτό είναι ευθύνη της πολιτείας. Δεν θα αναπληρώσεις εσύ τα δικά τους κενά. Δεν θα δώσεις εσύ πατερίτσες σε ένα ανάπηρο κοινωνικό σύστημα.
Σωστό; Καρασωστό!!! Οντως αυτό είναι δουλειά του κράτους. Οντως είναι ευθύνη της πολιτείας. Ομως τι να κάνουμε τώρα, παίδες; Τι να κάνουμε που κράτος και πολιτεία βγήκαν μούφα; Και αυτοί που έπρεπε να βοηθήσουν είναι αυτοί οι ίδιοι που βύθισαν τον κόσμο στην απόγνωση;
Τι κάνω εγώ τώρα, για πες μου, σύντροφε; Εσύ που παίζεις Μαρξ, Ενγκελς και Κομμουνιστικό Μανιφέστο στα δάχτυλα;
Λύσε μου την παρακάτω εξίσωση:
Εχουμε ένα παιδί.
Εχουμε έναν ψόφο.
Το παιδί χρειάζεται ένα μπουφάν.
Το παιδί δεν έχει το μπουφάν που χρειάζεται.
Σε ένα κράτος πρόνοιας όλα τα παιδιά έπρεπε να έχουν από ένα ζεστό μπουφάν.
Σε ένα κράτος-σκατά τα παιδιά δεν έχουν ούτε βρακί να φορέσουν.
Το παιδί κρυώνει.
Τι κάνεις εσύ;
Εχεις τρεις λύσεις:
1. Αν είσαι η λουσού πάμπλουτου δίνεις με τα ακροδάχτυλα ένα μπουφάν στο παιδί και φεύγεις τρέχοντας μη σου κρυώσει το κονσομέ.
2. Αν είσαι αριστερός, δεν δίνεις μπουφάν στο παιδί. Του εξηγείς τον λόγο, του λες ότι το κράτος όφειλε να το έχει ήδη προμηθεύσει. Και ελπίζεις να μην πεθάνει απ’ το κρύο, να φτάσει κούτσα κούτσα τα 18 και να τους μαυρίσει στις εκλογές.
3. Αφήνεις τις μαλακίες και δίνεις ένα μπουφανάκι στο παιδί.
Γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί το κείμενο αυτό δεν είναι για τις γιορτές, τις… ημέρες αγάπης και κολοκύθια τούμπανα!Το κείμενο αυτό είναι για κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό του χρόνου. Είναι αδιανόητο –από την Πρωτοχρονιά και μετά, οι άνθρωποι που μας έχουν ανάγκη να πέφτουν στα αζήτητα! Είναι αδιανόητο να πασαλείβουμε τις ενοχές μας είτε με έναν αριστερίστικο μανδύα: «ευθύνη του κράτους» –είτε με έναν φιλανθρωπικό του κ@λου: «κάναμε το καθήκον μας, άντε του χρόνου πάλι!».
Βοηθάμε όσους βοηθάνε. Στηρίζουμε όσους στηρίζουνε. Απλώνουμε το χέρι σε όσους απλώνουν το χέρι. Οργανώσεις, ομάδες, πρωτοβουλίες φορέων και πολιτών… Οτιδήποτε, οπουδήποτε, έχει τον χαρακτήρα της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης.
Και όσο για το «δεν είναι δική μας δουλειά, είναι του κράτους» –ένα έχω να πω: Αν περιμένουμε από το συγκεκριμένο κράτος, θα πεθάνουν όλοι γύρω μας.Ας βοηθήσουμε πρώτα εμείς –και μετά ας κάνουμε ό,τι μπορούμε: με τη συμμετοχή και την ψήφο μας –ας αλλάξουμε και το κράτος και τις δομές του και το χάλι που μας περιβάλλει.
Αλλά πρώτα ΒΟΗΘΑΜΕ! Χωρίς να περιμένουμε να απλωθεί το χέρι προς εμάς… Πρώτα απλώνουμε εμείς το δικό μας χέρι! Βοηθάμε, ρε γαμώτο! Βοηθάμε!
