Μου προξένησε τρομακτική εντύπωση η αντίδραση του απλού κόσμου μόλις «έσκασε» η είδηση (στην αρχική της μορφή) ότι ο Πρωθυπουργός προτίθεται να προκηρύξει δημοψήφισμα – αυτή η πρόταση που κίνησε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς τις εξελίξεις. Αν εξαιρέσουμε κάποιους πωρωμένους πασόκους και ελάχιστους σίγουρους για τον εαυτό τους αντιμνημονιακούς, η πλειονότητα του ελληνικού λαού εξέφρασε τον αποτροπιασμό της (που λένε και στα ΜΜΕ) απέναντι στην πιθανότητα να αποφασίσει αυτή για το τι θα κάνουμε με αυτό το καταραμένο Μνημόνιο και το σόι του.

Και καλά αυτοί που θα ψήφιζαν «Ναι». Πες ότι πανικοβλήθηκαν. Εχει μια λογική να μην εμπιστεύεσαι πολίτες που ενημερώνονται σχεδόν αποκλειστικά από μπλογκ της πλάκας… Εκείνοι που ήταν με το «Οχι» όμως; Αυτοί δεν μας έλεγαν τόσους μήνες πως αποτελούν το 99% του ελληνικού λαού; Δεν αποτελούσε το δημοψήφισμα αίτημα των «Αγανακτισμένων»; Ακόμα και τα όμορφα ευτράπελα που ζήσαμε την 28η Οκτωβρίου, λόγω του ΔΝΤ δεν υποτίθεται πως έγιναν; Στο κάτω κάτω, μια ζωή δεν ακούμε για τον Υπέροχο Κυρίαρχο Περήφανο Ελληνικό Λαό που αντιστέκεται; Είναι δυνατόν ένας τόσο σούπερ ντούπερ λαός να μη διαθέτει σωστή κρίση;

Μήπως λοιπόν ένα (μικρό ή μεγάλο) κομμάτι του ελληνικού λαού είναι πρώτο στα γιαούρτια και στα φάσκελα αλλά όταν πρέπει να πάρει μια κανονική απόφαση λακίζει; Μήπως οι πολιτικοί είναι μεν «αλήτες», «προδότες», «πουλημένοι» και «δωσίλογοι» αλλά τελικά πολύ χρήσιμοι για να βγάζουν αυτοί το φίδι από την τρύπα;

Τελευταία Νέα