Oμακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Χριστόδουλος ήταν μια προσωπικότητα αδιαμφισβήτητα ισχυρή και συζητήσιμη, που δέσποσε στην τελευταία δεκαετία. Η έντονη δραστηριοποίησή του σε όλη την κλίμακα της δημοσιότητας και το επικοινωνιακό χάρισμά του υπήρξαν τα προσόντα του. Αν όχι αμφιλεγόμενη, αλλά οπωσδήποτε συζητήσιμη υπήρξε η προσωπικότητα του απελθόντος Προκαθημένου για δύο τουλάχιστον λόγους. Ο συγκρουσιακός τρόπος διαχείρισης των εκκλησιαστικών πραγμάτων άνοιγε διαρκώς νέα μέτωπα από την ελληνική Πολιτεία (ταυτότητες, σχολικά βιβλία κ.λπ.) μέχρι την Ορθόδοξη Εκκλησία (Οικουμενικό Πατριαρχείο, Ιεροσόλυμα κ.λπ.). Ο νεοσυντηρητισμός των θέσεών του («πίσω ολοταχώς», «γραικύλοι φωταδιστές» κ.ά.) διαμόρφωνε έναν «αναχρονιστικό εκσυγχρονισμό» της Εκκλησίας. Το μέλλον της Ελλαδικής Εκκλησίας δεν μπορεί να είναι ούτε η ταραχώδης εξωστρέφεια του μακαριστού Χριστοδούλου ούτε η αδρανής εσωστρέφεια του προκατόχου του Σεραφείμ, αλλά η συνετή επικέντρωση της Εκκλησίας στα «του οίκου της», καλλιεργώντας την αθόρυβη πνευματικότητα και τη φιλάνθρωπη κοινωνικότητα.

* Ο Μάριος Μπέγζος είναι καθηγητής Συγκριτικής Φιλοσοφίας της Θρησκείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Τελευταία Νέα