Προσχηματική μοιάζει η κόντρα μεταξύ παπανδρεϊκών και βενιζελικών για τα αίτια της ήττας του ΠΑΣΟΚ στις 16 Σεπτεμβρίου. Η πλευρά Παπανδρέου φορτώνει την ήττα κυρίως στα «βαρίδια» και τα λάθη της διακυβέρνησης Σημίτη, θεωρώντας παράλληλα υπεύθυνα και κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ που δεν στήριξαν τον Παπανδρέου προκαλώντας εσωκομματικές τριβές και σύγχυση του κόσμου για το πολιτικό στίγμα του ΠΑΣΟΚ.

Από την άλλη η πλευρά Βενιζέλου θεωρεί ότι η ήττα οφείλεται κυρίως στα λάθη της σημερινής ηγεσίας του κόμματος, από τις επιλογές στο ευρωψηφοδέλτιο και το ψηφοδέλτιο επικρατείας, από τη διφορούμενη στάση στο άρθρο 16 για την Παιδεία και από τον αναπάντεχο αιφνιδιασμό που υπέστη το κόμμα από τις πρόωρες εκλογές που προκήρυξε ο κ. Καραμανλής.

Ωστόσο κάθε καλοπροαίρετος ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ- που δεν σπεύδει να στοιχηθεί σε κάποιον από τους δύο κομματικούς στρατούς που έχουν δημιουργηθεί τις τελευταίες ημέρες- αντιλαμβάνεται ότι και οι δύο πλευρές… έχουν δίκιο!

Ασφαλώς η ηγεσία Παπανδρέου κουβαλούσε τα βαρίδια της αλαζονείας και της χρηματιστηριακής φούσκας της διακυβέρνησης Σημίτη μαζί με τις επιτυχίες της διοργάνωσης των Ολυμπιακών, της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ, της ένταξης της Κύπρου στην Ευρώπη κ.ο.κ. Όμως καθοριστικό ρόλο έπαιξε και η αδυναμία του κ. Παπανδρέου να δημιουργήσει μία ηγετική ομάδα στελεχών, να «περάσει» νέα πρόσωπα και να δώσει το ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα ενός αξιόπιστου κόμματος διακυβέρνησης.

Το να επιρρίπτει η μία πλευρά στην άλλη τις ευθύνες της ήττας δεν οδηγεί πουθενά- ιδιαίτερα μάλιστα εάν αυτό προκαλεί διχαστικές τάσεις σε ένα κόμμα που έχει τραυματιστεί βαριά από την πρόσφατη εκλογική ανώμαλη προσγείωση. Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι ανοιχτά μάτια από όλες τις πλευρές για να γίνουν σαφή όλα τα λάθη του παρελθόντος και να υπάρξει μια νέα ενωτική αρχή. Είτε με τον κ. Παπανδρέου, είτε με τον κ. Βενιζέλο.

Τελευταία Νέα