Οι πίνακες του Ντιέγκο Βελάσκεθ

Τι διασώζεται από το αφηγηματικό εγχείρημα του Ρεβέρτε στην κινηματογραφική μεταφορά του λοχαγού Αλατρίστε, από τον Αγκουστίν Ντίαζ- Γιάνες που θα δούμε σύντομα και στους ελληνικούς κινηματογράφους; Λίγα πράγματα. Η ταινία φιλοδοξεί να συγκροτήσει την ιστορία ενός περίπου εθνικού ήρωα της χρυσής εποχής της Ισπανίας. Η σπουδαιότητα είναι ευθέως ανάλογη του αριθμού των άθλων: όσο περισσότεροι, τόσο σημαντικότερος ο Αλατρίστε, ανεξαρτήτως αν στο τέλος παρακολουθούμε τη συρραφή διαδοχικών γεγονότων που δεν εξυπηρετούν σε τίποτα την πλοκή ή την ανάδειξη του πολυπρόσωπου των χαρακτήρων. Το ερωτικό θέμα διαστέλλεται, κι εμπλουτίζεται από την «προσφιλή» γυναικεία προδοσία. Η φωτογραφία μπορεί να είναι υποβλητική- στις πολεμικές σκηνές στο ποτάμι, ή στην τελική αναμέτρηση- αλλά δεν αναπληρώνει τις αδυναμίες του σεναρίου. Και, όπως και τα πλάνα που παραπέμπουν στη φλαμανδική ζωγραφική, αδυνατεί να μεταφράσει τη συγγραφική αναγωγή του Ρεβέρτε στη ζωγραφική του Βελάσκεθ.

Ο ζωγράφος και ο πολύ μεταγενέστερος συγγραφέας φαίνεται ν΄ αντλούν από την ίδια πηγή: τον ανήλικο βοηθό του λοχαγού και αφηγητή της ιστορίας (και της Ιστορίας;) στα μυθιστορήματα του Ρεβέρτε. Οι επιλογές όμως διαφέρουν: ο Βελάσκεθ έσβησε τελικά τη μορφή του Αλατρίστε από τον περίφημο πίνακά του «Η Παράδοση της Μπρέντα», ενώ, αιώνες μετά, ο Ισπανός συγγραφέας την επανένταξε και μάλιστα ως πρωταγωνιστή, στην (δική του) ιστορία.