Διαστάσεις Kάθε επιχείρηση και μια καινούργια ήττα

«Μπαμπά, δώσε τέλος στη ζωή σου»: μάταια παρακινούσε τον Μιλόσεβιτς η κόρη

του κατά τη σύλληψή του να ακολουθήσει το παράδειγμα των γονιών του και του

θείου του. Ο σίριαλ κίλερ των Βαλκανίων έμεινε μέχρι το τέλος δέσμιος των

ψευδαισθήσεών του. Και αμετανόητος.

Κάπου τα έχουμε ξανακούσει όλα αυτά. Τον «πέθανε» το Δικαστήριο, τον

δηλητηρίασε η Ντελ Πόντε, επίτηδες δεν τον άφησαν οι ισχυροί να πάει στη Μόσχα

για να νοσηλευτεί, πάντα τον φοβόντουσαν τον Μιλόσεβιτς, ίσως να τον ζήλευαν

κιόλας και μόλις τον βρήκαν ευάλωτο αποφάσισαν να τον εκδικηθούν. Προηγουμένως

είχαν φροντίσει να διαλύσουν τη χώρα του. Όταν είδαν ότι αντιστέκεται στα

σχέδιά τους, την παραπλάνησαν, τη βομβάρδισαν, την εξευτέλισαν και τώρα την

εκβιάζουν. Αντί να είναι εκείνοι στο εδώλιο του κατηγορουμένου για εγκλήματα

πολέμου, βρέθηκε ένας άνθρωπος που υπεράσπισε με νύχια και με δόντια τη χώρα

του.

Αυτό ήταν πάντα το αγαπημένο παραμύθι του Μιλόσεβιτς, αυτά επαναλάμβανε από το

1989 και την περίφημη εκείνη ομιλία του στο Κόσοβο μέχρι τα ξεσπάσματά του στη

Χάγη. Όταν κήρυσσε τον πόλεμο στη Σλοβενία και την Κροατία, τους ξένους

κατηγορούσε. Όταν μοιραζόταν στα χαρτιά τη Βοσνία με τον Τούτζμαν, για το καλό

της περιοχής το έκανε. Όταν οι άνδρες του πολιορκούσαν, βομβάρδιζαν και

έσπειραν τον θάνατο για σχεδόν τέσσερα χρόνια στο Σαράγεβο, την εδαφική

ακεραιότητα της Σερβίας έλεγε ότι υπεράσπιζε. Όταν οργάνωνε το πογκρόμ κατά

των Αλβανών στο Κόσοβο, έλεγε πως ήθελε να εμποδίσει τη δημιουργία ενός

ισλαμικού τόξου στα Βαλκάνια. Κάθε του επιχείρηση συνοδευόταν από χιλιάδες

νεκρούς, τραυματίες, πρόσφυγες, και μια καινούργια ήττα.

Όχι πως η λεγόμενη διεθνής κοινότητα είναι άμοιρη ευθυνών. Άτολμη, διχασμένη,

βαθύτατα υποκριτική, η Δύση δεν κατάφερε να αποτρέψει τη διάλυση της

Γιουγκοσλαβίας και τις σφαγές των μειονοτήτων, όλων των μειονοτήτων. Ήξερε ότι

οι δυνάμεις του στρατηγού Μλάντιτς προετοιμάζονταν να «καθαρίσουν» τη

Σρεμπρένιτσα και παραμέρισε για να τον διευκολύνει. Το τελευταίο της λάθος

ήταν η οργάνωση αυτής της χαοτικής δίκης, που τραβούσε και τραβούσε χωρίς να

διαφαίνεται κάποια διέξοδος. Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς δεν θα καταδικαστεί ποτέ

για τα εγκλήματά του. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πέθανε αθώος, όπως

ισχυρίζονται οι οπαδοί του. Έχει καταδικαστεί εδώ και πολύ καιρό από την

Ιστορία.

Άλλοι λένε ότι ο θάνατός του θα διευκολύνει τη συμφιλίωση των άλλοτε

εμπολέμων, και άλλοι ότι θα εμποδίσει την αναγκαία κάθαρση στη χώρα του (την

«αποναζιστοποίηση», όπως την είπαν κάποιοι). Στην Ελλάδα, που συχνά

παρασύρεται και αυτή από το σύνδρομο της καταδίωξης, το τέλος του Μιλόσεβιτς

είναι μια ευκαιρία για αυτοκριτική. Γιατί στηρίξαμε τόσο άκριτα έναν αδίστακτο

εθνικιστή; Γιατί ταυτίσαμε τα συμφέροντά μας με τα δικά του; Γιατί πιστέψαμε

την προπαγάνδα του;

LINK: http://diastaseis.blogspot.com