Αναζήτηση
Το ‘κανα μια φορά, τις προάλλες, και μ’ άρεσε. Και άρεσε επίσης. Λόγω
επιτυχίας λέω να το επαναλάβω. Και δεν υπόσχομαι τίποτε. Αν δω και ζορίζουν τα
πράγματα, μπορεί να το ξανακάνω. Πώς θα ζορίσουν; E, να, να γίνεται «το έλα να
δεις» γύρω, και να μη μπορούμε να το εξηγήσουμε. Να προσεγγίσουμε την
κατάσταση, βρε αδερφέ. Να την αναλύσουμε. Μήπως και καταλάβουμε πού πάει το
πράγμα. Και κυρίως πού το πάει το πράγμα. Ο Καραμανλής. Το σκοτεινό
αντικείμενο της απορίας μας. Ο άνθρωπος που επί επτά χρόνια στην αντιπολίτευση
έλεγε κάθε μέρα ότι θέλει να γίνει πρωθυπουργός, και τώρα που τον κάναμε
δείχνει να βαριέται αφόρητα. Να κυβερνάει λες και κάνει καταναγκαστικά έργα!
Σαν να σπάει πέτρες στο Σινγκ Σινγκ. Λέω λοιπόν να γίνω Καραμανλής για μια
μέρα. Μήπως και τον «πιάσω», γιατί λέμε ότι είναι… χίλια χρόνια μπροστά (σαν
εκείνον τον Δανιήλ τον προπονητή του Παναθηναϊκού), αλλά άλλο να το λες κι
άλλο να το εννοείς. Σωστά;
Τι να κάνω;
Είμαι λοιπόν εγώ τώρα ο Καραμανλής. Ξυπνάω το πρωί στη Ραφήνα, κάνω κάτι
«γούτσου γούτσου» με τα δίδυμα, λέω και δυο κουβέντες στο όρθιο με τη Νατάσα,
και φεύγω για το γραφείο. Στον δρόμο, στο μισάωρο δηλαδή από Ραφήνα – Μαξίμου,
σκέφτομαι. Τι να κάνω, τι να κάνω; Λεφτά να δώσω δεν έχω. Να τους τάξω δεν θα
με πιστεύει κανείς, γιατί με τόσα που τους έταξα χόρτασαν. Παραμύθια να τους
ταΐσω δεν γίνεται. Να τους κάνω… να τους κάνω… τι να κάνω; Να τους κάνω
μια αναθεώρηση του Συντάγματος. Ανέξοδο είναι, με την έννοια ότι δεν κοστίζει
απολύτως τίποτε. Κι αν είμαι τυχερός θ’ αρχίσουν όλοι να συζητάνε γι’ αυτήν κι
όχι για το πόσο μπάχαλο τα κάνουν οι δικοί μου!
Τσίμπησε το ΠΑΣΟΚ
Τυχερός είμαι, το ξέρουν και οι πέτρες, το βλέπουν κι οι χρονίως πάσχοντες από
καταρράκτη. Διότι μπορεί ο απλός πολίτης να γύρισε την πλάτη στην αναθεώρηση,
αφού πρώτα έψαξε τις τσέπες του να δει αν γέμισαν μετά τις προτάσεις μου και
τις βρήκε φυσικά άδειες, αλλά τσίμπησε το ΠΑΣΟΚ. Ένα μυστήριο πράγμα μ’ αυτό
το κόμμα. Ό,τι πρόβλημα έχουμε εμείς, δικό τους. Έχω πονοκέφαλο, θα
πονοκεφαλιάσουν στη στιγμή διακόσιοι. Έχω ναυτία; Θα πάρουν δραμαμίνες
πενήντα. Είμαι δύσθυμος, μ’ έχει πιάσει κατάθλιψη για τα κιλά που δεν πέφτουν,
για τη δουλειά που κάνω, γι’ αυτούς που έχω δίπλα μου, γιατί βαριέμαι γενικώς;
Θα κόψουν φλέβες καμιά εκατοστή! Τέτοια αλληλεγγύη ούτε μεταξύ μας δεν τη
βρίσκεις. Οι άνθρωποι χαλί γίνονται για να περάσω όσο πιο άνετα γίνεται. Να
τους έχει ο Θεός καλά, και… πάντα τέτοια!
Γλωσσική κλωτσοπατινάδα
«Πάντα τέτοια, ε»; Τα «πήρα» τώρα. Ξεγίνομαι Καραμανλής. Επανέρχομαι σ’ αυτό
που είμαι. Και στέκομαι με το στόμα ανοιχτό, μ’ αυτό που συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ,
το κόμμα της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης που λέει κι ο Γιώργος. Εντάξει, να
μην πέσουν στην παγίδα του Καραμανλή και να μετάσχουν στον αποπροσανατολισμό
του λαού από τα μεγάλα προβλήματα της χώρα. ΟΚ, το εμπεδώσαμε. Αλλά ούτε μια
ανακοίνωση; Μια θέση; Μια κουβέντα τυπική;
Είναι δυνατόν να λες «εγώ θα απαντήσω στις προτάσεις της κυβέρνησης για την
αναθεώρηση σε είκοσι μέρες» που μπορεί να είναι και ένας μήνας; Και στο
μεσοδιάστημα; A, στο μεσοδιάστημα γίνεται ένας… γόνιμος δημόσιος διάλογος
για την αναθεώρηση του Συντάγματος στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ (διάλογος που
διανθίζεται με μια απερίγραπτη γλωσσική κλωτσοπατινάδα), για την αναθεώρηση
που κάνει η κυβέρνηση…
Δεν μπορούν
Καλό; Εξαιρετικό θα έλεγα, αν ήμουν (άντε πάλι) Καραμανλής, διότι αυτό που δεν
κατάφερα εγώ (να αποπροσανατολίσω τους πολίτες), το πετυχαίνουν οι πασόκοι
μόνοι τους. Στέκεται με το στόμα ανοιχτό το πλήθος, καγχάζοντας με τα χάλια
που βλέπει, πασόκοι εναντίον πασόκων να δίνουν την ύστατη μάχη «για ένα
αδειανό πουκάμισο, για μιαν Ελένη». Κι όταν σταματήσουν οι καγχασμοί έρχεται η
περίσκεψη: «Ρε, αυτοί δεν είναι που θέλουν να ξανακυβερνήσουν πάλι;». Θέλουν.
Μπορούν; H μαύρη αλήθεια είναι ότι έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα δεν
μπορούν. Και η πιο μαύρη αλήθεια είναι ότι αν δεν γίνουν σημαντικές ανατροπές
μέσα στο ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορέσουν ούτε στο μέλλον. Έτσι θα σέρνονται πίσω από
τον Καραμανλή και τις επιλογές του…
Ούτε κουβέντα
Αλλά επειδή στη ζωή κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι τα έχει όλα, ότι είναι
ευτυχής, αυτάρκης και ήσυχος, έτσι και του Καραμανλή τού προκύπτουν διάφορα.
Εγώ για παράδειγμα δεν θα ήθελα να ήμουν καθόλου στη θέση του με το θέμα
Βαληνάκη. Γιατί μπορεί να λέει ο κόσμος «είδες ο Καραμανλής, όποιον
ανακαλύπτει να κάνει κάτι τον στέλνει αμέσως στον εισαγγελέα», αλλά ο κόσμος
δεν ξέρει ότι: πρώτον, προτού οδηγηθεί η κυρία στον εισαγγελέα για το
παραδικαστικό κύκλωμα είχαν πέσει μονοί – διπλοί να τη γλιτώσουν και,
δεύτερον, την ώρα που η κυρία αλώνιζε στο παραδικαστικό, την ίδια εκείνη ώρα
με τον σύζυγό της ήταν κολλητή παρέα του Πρωθυπουργού. Δεν άκουσα τον κ.
Καραμανλή να λέει μια κουβέντα γι’ αυτό.
Μπουρμπούλια
Αντιθέτως, άκουσα τον κ. Παπαληγούρα να δίνει έκτακτη συνέντευξη Τύπου για να
αναγγείλει πομπωδώς – ω της συμπτώσεως, την ώρα που είχαν αρχίσει τα δελτία
των οκτώ – τη σύλληψη της ανακρίτριας Κωνσταντίνας Μπουρμπούλια. Μήπως ξεχνάει
κανείς πότε διέφυγε η Μπουρμπούλια; Να το θυμίσουμε και στον κ. Παπαληγούρα
και στον προϊστάμενό του: επί δικής του υπουργίας. Εκείνοι την καταδίκασαν,
από αυτούς διέφυγε.
Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν αντέδρασε έντονα;
|
|
Από κοντά παρακολουθεί τα γεγονότα ο Κώστας Σημίτης και είναι φυσικό.
Κυβέρνησε τη χώρα οκτώ χρόνια (τις προάλλες, στις 18, συμπληρώθηκαν δέκα
χρόνια από την ημέρα που ανέλαβε πρωθυπουργός) και δεν είναι λίγοι εκείνοι που
λένε πια «τι καλός πρωθυπουργός ήταν». Φυσικό είναι να νοιάζεται πολύ
περισσότερο από τον καθένα μας για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα. Και είναι
πολύ ανήσυχος. Και οργισμένος με τα επικοινωνιακά τερτίπια του Καραμανλή. Σαν
αυτό με την αναθεώρηση. Όπως λέει, πρόκειται για την «αναθεώρηση του μηδενός»!
Και απορεί γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν αντέδρασε έντονα από την πρώτη στιγμή σ’ αυτή
την προσπάθεια του Καραμανλή. «Αυτός κάνει την αναθεώρηση γιατί δεν μπορεί να
κυβερνήσει. Δεν έχει λύσεις στα προβλήματα. Θέλει να κερδίσει πέντε – έξι
μήνες ώς το καλοκαίρι. Το ΠΑΣΟΚ γιατί πέφτει στην παγίδα του;». Του φαίνεται
αδιανόητο ότι το ΠΑΣΟΚ, ενώ ήξερε τι θα κάνει ο Καραμανλής, δεν είχε έτοιμη
την απάντησή του αλλά θα παρουσιάσει τις προτάσεις του αργότερα. «Τι
αργότερα;», διερωτάται. «Την ίδια ημέρα έπρεπε να ήταν έτοιμη. Ή, το πολύ, την
επομένη»…
