Αναζήτηση
Τω καιρώ εκείνω, που ήμουν κι εγώ φοιτητής της Νομικής, καθηγητής μας στη
Γυμναστική ήταν ο Ρουμπάνης, ο πατέρας των πρωταθλητών στο μπάσκετ και το επί
κοντώ. Είχε μια βροντώδη φωνή, πολύ βαριά, και ήταν πανύψηλος. Το μάθημα –
βάδην, ανάταση, διάσταση, επίκυψη κ.λπ. – γινόταν στον Πανελλήνιο. Αλλά εμείς,
παρότι νέοι και, υποτίθεται, σφριγηλοί… σερνόμασταν! Και ο Ρουμπάνης,
βλέποντάς μας, φώναζε: «Δεν ντρεπόσαστε, ρε σαπάκια;».
Αυτή τη λέξη, «σαπάκια», την σκέφτομαι πολύ τούτες τις μέρες. Μετά τους αγώνες
των ελληνικών ομάδων στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και αναρωτιέμαι, πόσο πιο χαμηλά
πρέπει να πέσουν αυτές οι ομάδες, για να πάψουν, οι περισσότεροι από εμάς, να
θαυμάζουν και να χειροκροτούν τους δισεκατομμυριούχους «άσους» τους, που η
αντικειμενική τους αξία είναι ασήμαντη;
Οι τρεις αυτές ομάδες, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και AEK, οι καλύτερες,
υποτίθεται, έχουν δώσει από τρία ματς. Κι έχουν φάει, συνολικά, δεκαοχτώ γκολ,
παρακαλώ! Από έξι γκολ σε κάθε αγωνιστική! Νίκη, δεν έχουν σταυρώσει καμιά! Κι
όσο για βαθμούς, μόλις και μετά βίας έχουν συγκεντρώσει 2, από ισάριθμες
ισοπαλίες! Παρ’ όλα αυτά, οι… παιχταράδες τους, κάθε λίγο και λιγάκι κάνουν
φασαρία για τα… πριμ! Και, τελικά, τα παίρνουν!
Σε τούτη τη χώρα, με τους ανέργους και τα χιλιάδες άλλα προβλήματα, δύο είναι
οι τάξεις που ευδοκιμούν, βρέξει-χιονίσει: οι τραγουδιστές και οι
ποδοσφαιριστές. Υπάρχουν ποδοσφαιριστές που κερδίζουν ένα εκατομμύριο δραχμές
την ημέρα, παίξουν δεν παίξουν! Και, φυσικά, άλλο δεν κάνουν από το ν’
αλλάζουν, σαν πουκάμισα, τα πιο ακριβά αυτοκίνητα του κόσμου!
Σε τούτη τη χώρα κυκλοφορούν, ασχολούμενες κυρίως με το ποδόσφαιρο, 9
ημερήσιες αθλητικές εφημερίδες, που πουλάνε 65.000-70.000 φύλλα! Και, βέβαια,
όλο για «θεούς» και «γίγαντες» φωνάζουν στους τίτλους τους. Κατόπιν αυτού, πώς
να μην πάρουν αέρα τα μυαλά του κάθε ασήμαντου νεαρού παίχτη, που αποθεώνεται,
επιπλέον, μόλις βγει στο γήπεδο;
Σε τούτη τη χώρα, όλες οι πολιτικές εφημερίδες αφιερώνουν καθημερινώς 8-10
σελίδες για το ποδόσφαιρο. Και οι αθλητικές (ποδοσφαιρικές) εκπομπές στην
τηλεόραση και το ραδιόφωνο, οι «ζωντανές» μεταδόσεις κ.λπ. κ.λπ.,
πολλαπλασιάζονται. Αλλά οι ήττες, ήττες. Και το θέαμα, χάλια. Και το
πρωτάθλημα, για πέταμα. Και ο φανατισμός, στο ζενίθ…
Την ίδια στιγμή, οι πολιτιστικές σελίδες στις εφημερίδες και οι πολιτιστικές
εκπομπές στην τηλεόραση – την ιδιωτική, βεβαίως – καταργούνται ή μειώνονται.
Κι ας έχουμε τόσα επιτεύγματα στην ποίηση, την πεζογραφία, τον κινηματογράφο,
το θέατρο – την τέχνη, γενικώς…
