Το κολιμπρί είναι ένα μικρό, έξυπνο πουλί που ατύχησε να το ταυτίσουν με την κωδική ονομασία που έδωσε ο Χίτλερ στην επιχείρηση εξόντωσης εκατοντάδων συνεργατών του, τη γνωστή και ως Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών. Ούτε νύχτα βέβαια ήταν, ούτε μαχαίρια χρησιμοποιήθηκαν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Ενα από τα χαρακτηριστικά που διακρίνει το συγκεκριμένο πτηνό είναι η επεισοδιακή του μνήμη. Η ικανότητά του να διατηρεί μια νοητική αυτοβιογραφία. Δεν θυμάται μόνο το  «τι» και «πού» αλλά και το «πότε». Είναι το ίδιο είδος μνήμης που ενεργοποιείται στους έλληνες ψηφοφόρους όταν πλησιάζουν εκλογές.

Αυτό που είναι ταυτισμένο με το ρουσφέτι, το αλισβερίσι, το πάρε-δώσε, τον πολιτικό εκχυδαϊσμό. Οι πολιτικοί του νεοελληνικού κράτους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, εκπαίδευσαν τους πολίτες να ανταλλάσσουν την ψήφο τους με την ιδιοτέλεια, το επαμφοτεριζόμενο πολιτικό κίνητρο.

Τι μου έδωσες, τι μου πήρες, τι θα μου δώσεις. Μια εξίσωση το αποτέλεσμα της οποίας οδηγεί πάντοτε στο προσωπικό όφελος.

Στο σχολείο ήμουν άριστος στα μαθηματικά. Ενα πρόβλημα ωστόσο δεν μπόρεσα ποτέ να λύσω: άνδρας 31 ετών, το 1984 έπαιρνε σύνταξη Εθνικής Αντίστασης.

Εβαζα κάτω τα νούμερα, αλλά δεν έβγαιναν. Σύνταξη Εθνικής Αντίστασης. Πολιτικά πολύ έξυπνο για μια χώρα που όλοι οι πολίτες της δηλώνουν αντιστασιακοί.

Μια νεκρολογία που σέβεται τη μνήμη του νεκρού πρέπει πάντοτε να κάνει μια μικρή έστω αναφορά σε κάτι το αντιστασιακό. Είναι όπως η προσπάθεια απόξεσης της μνήμης μας για το παρελθόν του αποθανόντος.

Εχετε δει ποτέ κανέναν να λέει άσχημες κουβέντες σε νεκρολογία για τον μακαρίτη; Ολα καλά κι άγια.

Με αυτόν τον μπούσουλα η χώρα πορεύτηκε τους δύο τελευταίους αιώνες για να φτάσει μέχρις εδώ. Μια διακονιάρα του κόσμου για να έχουν οι πολιτικοί τα γλυκαντικά για τους ψηφοφόρους με την επεισοδιακή μνήμη. Πάντα θα θυμάμαι τη φράση συνδικαλιστή της ΔΕΗ, πρώην φανατικό πασοκτζή που αλλαξοπίστησε σε ΣΥΡΙΖΑ για ίδιον, φυσικά, όφελος: «Εγώ να περνάω καλά και χέστηκα για τους άλλους». Ελλαδάρα το μεγαλείο σου.