Η παρατεταμένη προεκλογική αντιπαράθεση των υποψήφιων αρχηγών στη δημοκρατική παράταξη ήταν αναμενόμενο πως θα δημιουργούσε εντάσεις και εκρήξεις. Υπάρχουν όμως ορισμένες συγκρούσεις που αν δεν τιθασευτούν ελλοχεύει ο κίνδυνος να προκληθεί ανήκεστος βλάβη στην πολιτική σχέση μεταξύ των πρωταγωνιστών και να δημιουργηθεί ανυπέρβλητο ψυχικό χάσμα. Αυτό ακριβώς είναι ο ορισμός του τι πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία διότι η παράταξη για να υπάρξει οφείλει να ενωθεί και όχι να συνυπάρξει απλώς μέχρι τις κάλπες και να διαλυθεί την επομένη.

Οι υποψήφιοι αρχηγοί προφανώς έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να αναδείξουν τις προτάσεις τους και τα δικά τους ξεχωριστά χαρακτηριστικά που πιστεύουν ότι ενισχύουν τη θέση τους στην κούρσα της εκλογικής αναμέτρησης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να κατασπαράξουν τους ανταγωνιστές τους και να δημιουργήσουν αγεφύρωτο χάσμα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να υποστηρίξουν με πάθος τις ιδέες τους χωρίς να προσβάλλουν ο ένας τον άλλο και κυρίως να μη δημιουργούν την εντύπωση στον κόσμο της παράταξης ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προσωπική τους τύχη.

Εχουν υποχρέωση να λειτουργήσουν συνθετικά και όχι διαλυτικά αν πράγματι ενδιαφέρονται για την ενότητα του χώρου και τη συμβολή του στη δημιουργία ενός πολιτικού ρεύματος που θα αποκαθιστά την ισορροπία στο πολιτικό σύστημα. Αν η κατάσταση ξεφύγει και δεν υπάρξει εγκαίρως αυτοπειθαρχία, τότε μόνον οι αντίπαλοι του νέου φορέα μπορούν να χαίρονται.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το εγχείρημα είναι δύσκολο και περίπλοκο καθώς ξεκίνησε σχεδόν σουρεαλιστικά, αφού πρώτα θα εκλεγεί αρχηγός και μετά θα δημιουργηθεί το νέο κόμμα. Τώρα όμως είναι πια πολύ αργά για να αλλάξει αυτή η διαδικασία που όλοι γνώριζαν και αποδέχθηκαν ως φυσιολογική όταν επέλεξαν να λάβουν μέρος. Συνεπώς ας αναζητήσουν τρόπους συνεργασίας και συνεννόησης για την επομένη της ανάδειξης αρχηγού με ρητή και απόλυτη δέσμευση ότι θα συνεχίσουν όλοι μαζί και μετά. Οσοι ονειρεύονται απλώς αυτή την κούρσα ως ευκαιρία για προβολή και έχουν άλλες σκέψεις για τη συνέχεια προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες και στην παράταξη, αλλά και στον εαυτό τους. Οι πολίτες που διαχρονικά έχουν ταυτιστεί με τη δημοκρατική παράταξη και ελπίζουν στην αναγέννησή της δεν θα είναι επιεικείς με κανέναν.