Τον Αύγουστο του 1973 ο ληστής Γιαν – Ερικ Ολσον κι ένας συνεργός του κράτησαν ομήρους επί 131 ώρες τέσσερις νέους ανθρώπους, τρεις γυναίκες και έναν άνδρα, σε μια τράπεζα της Στοκχόλμης. Μετά τη λήξη της ομηρείας, οι ψυχολόγοι διαπίστωσαν ότι οι όμηροι είχαν αναπτύξει κάποιου είδους ψυχολογική εξάρτηση από τους απαγωγείς τους. Αισθάνονταν ότι αυτές τις έξι ημέρες η ζωή τους είχε αποκτήσει νόημα. Και ένιωθαν ευγνωμοσύνη για την υποτιθέμενη γενναιόδωρη στάση των απαγωγέων τους απέναντί τους.

Η ομηρεία στην πολιτική –σε διάφορες εκδοχές και τύπους –δεν είναι άγνωστη. Ποτέ όμως μέχρι σήμερα δεν είχε διαπιστωθεί κάποιο Σύνδρομο της Στοκχόλμης, κάποια εκδήλωση θετικών συναισθημάτων ενός πολιτικού απέναντι στον πολιτικό του θύτη. Ο πρώτος που εκδήλωσε το σύνδρομο ήταν ο Φώτης Κουβέλης απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα. Και από χθες προστέθηκε στη λίστα ο Γιώργος Παπανδρέου με την απάντησή του στην πρόταση της Φώφης Γεννηματά για συμπόρευση των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς. Ο πρώην πρωθυπουργός υποστηρίζει ότι η πρόσκληση αφορά «νομοτελειακά» και τον ΣΥΡΙΖΑ μολονότι αναγνωρίζει ότι βρέθηκε στο στόχαστρο του κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς «με χαρακτηρισμούς που προσέβαλαν τον δημοκρατικό πολιτισμό της χώρας».

Η επισήμανση δεν είναι άσχετη με την πραγματικότητα. Τη διετία της πρωθυπουργίας του, ο Παπανδρέου, η κυβέρνησή του και το κόμμα του έπεσαν θύματα μιας πρωτόγνωρης πολιτικής βαρβαρότητας. Στην επιστολή του προς τη σημερινή πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, πάντως, δεν είναι η μεγαθυμία που κυριαρχεί. Είναι η υποψία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που ο ίδιος θεωρεί ότι «σκιάζει το αξιακό πλαίσιο της Αριστεράς», δίνει νόημα στην πολιτική του ζωή. Είναι η εξάρτησή του από εκείνον που τον έχει κακομεταχειριστεί πολιτικά όσο κανείς άλλος. Είναι η αίσθηση ότι στην Ελλάδα της κρίσης γεννήθηκε μεταξύ άλλων και ένα πολιτικό Σύνδρομο της Αθήνας.

Τελευταία Νέα