Αν το καλύτερο που είχε να προσφέρει η ισπανική Αριστερά στη νέα Βουλή της χώρας είναι ένα μωρό έξι μηνών που περιφέρεται από αγκαλιά σε αγκαλιά, τότε ο δρόμος για την ανανέωση της πολιτικής ζωής στην Ισπανία είναι μακρύς. Και δείχνει πραγματικά δύσβατος εάν λάβει υπόψη του κανείς ότι το ισπανικό Κοινοβούλιο, όπως και το ελληνικό, διαθέτει βρεφονηπιακό σταθμό όπου οι βουλευτές μπορούν να αφήσουν τα παιδιά τους για να κάνουν τη δουλειά τους. Το υπενθύμισε στη μητέρα τού μωρού, τη βουλευτή του Podemos Καρολίνα Μπεσκάνκα, κάποια παλαιότερη συνάδελφός της από το Λαϊκό Κόμμα. Από έναν συμβολισμό χωρίς αιτία αυτό που έμεινε τελικά δεν ήταν παρά το photo opportunity.

Το αίτημα της ανανέωσης έχει διατυπωθεί πολλές φορές και στην Ελλάδα από διάφορους αυτόκλητους εκφραστές. Τη μακρινή δεκαετία του 1980 και σε μια Βουλή όπου οι μοναδικοί νέοι σε ηλικία βουλευτές ήταν κυρίως οι γόνοι δυο – τριών πολιτικών οικογενειών, διατυπώθηκε ως αίτημα ηλικιακής ανανέωσης. Το αίτημα στη συνέχεια απέκτησε και άλλα, πιο ποιοτικά χαρακτηριστικά. Ηταν το «νέο» που θα έπρεπε οπωσδήποτε να έρθει για να σαρώσει με ορμή το «παλιό», νέοι πολιτικοί σχηματισμοί, νέα πρόσωπα, νέο στυλ, νέες ιδέες –ή τουλάχιστον οι παλιές αλλά ανακυκλωμένες και σε νέο αμπαλάζ.

Η ανανέωση ήρθε εκ των πραγμάτων –την έφερε η κρίση. Ηταν μια ευχή που έπιασε. Αλλά πέρα από τις λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, το βασικό συμπέρασμα από τα νέα πρόσωπα ήταν ότι πρέπει να προσέχει κανείς τι εύχεται. Γιατί στην ελληνική Βουλή δεν εμφανίστηκαν μαμάδες με μωρά έξι μηνών στην αγκαλιά, αλλά ενήλικα τέρατα, αλαζονικά, δύστροπα και έξαλλα που περισσότερο από βουλευτές θύμιζαν κλινικές περιπτώσεις με εμφανή σημάδια διαταραχής. Ενα μωρό στη Βουλή δεν είναι ούτε αριστερό ούτε δεξιό, είναι απλώς ανόητο. Οπως αριστερό ή δεξιό δεν είναι ούτε ένα τέρας. Αυτό είναι απλώς φρικτό.

Τελευταία Νέα