«Τώρα θα παίξουμε τους Κένεντι». Η φράση αποδίδεται στη Σεσιλιά Ατιάς, τη δεύτερη σύζυγο του Νικολά Σαρκοζί στην οποία έλαχε ο κλήρος να υποδυθεί την Πρώτη Κυρία της Γαλλίας το 2007. Λέγεται ότι ειπώθηκε την ημέρα της ορκωμοσίας του προέδρου. Και αποτυπώνει μια κάποια δυσανεξία που φαίνεται να έχουν οι ευρωπαίες σύζυγοι πρωθυπουργών και προέδρων απέναντι σε έναν ρόλο εισαγωγής, αλλά και τη δυσκολία τους να φορέσουν ένα κοστούμι που έχει ραφτεί στις Ηνωμένες Πολιτείες και για το οποίο αισθάνονται ότι δεν τους πάει καθόλου. Δεν είναι μόνο θέμα στυλ. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που φοράει κάποιος κάτι και δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του στον καθρέφτη.

Ενας βασικός λόγος είναι ότι στην Ευρώπη δεν χρειάζεται να δείχνει κανείς ότι έχει μια ντοστογεφσκικά ευτυχισμένη οικογένεια για να κάνει πολιτική καριέρα, ένας άλλος ότι ο ρόλος της Πρώτης Κυρίας κλωτσάει στην ευρωπαϊκή ιδέα περί γυναικείας χειραφέτησης, ένας τρίτος ότι τα πλήθη στη Γηραιά Ηπειρο χαιρετούσαν άλλοτε οι σύζυγοι των εστεμμένων. Αυτοί οι τρεις λόγοι εξηγούν τη διαδρομή από τη συζυγική σκιά, όπου βρίσκονταν άλλοτε οι ευρωπαίες Πρώτες Κυρίες, στην επαγγελματική καριέρα –είτε πρόκειται για την Ανιέζε Λαντίνι που εργάζεται ως αναπληρώτρια καθηγήτρια και προτίμησε να παραμείνει στη Φλωρεντία αντί να μετακομίσει στη Ρώμη, είτε για την Περιστέρα Μπαζιάνα που κάθε Δευτέρα θα λείπει για δουλειές στην Κοζάνη.

Η διαφορά τους δεν είναι μόνο αυτή. Ο διορισμός στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας συνοδεύθηκε από μια καχυποψία εύνοιας, από την ατεκμηρίωτη υπόθεση ότι η Περιστέρα Μπαζιάνα θα διδάσκει για ένα εξάμηνο επειδή είναι η Πρώτη Κυρία που δεν θέλει να είναι. Πιθανότατα είναι το κόστος που πρέπει να πληρώσει για να κολλήσει ένσημα ως επαγγελματίας αντί ως Πρώτη Κυρία. Δεν είναι πάντως μεγάλο αν λάβει υπόψη κανείς ότι, για να ακολουθήσει τον δρόμο της καρδιά της, η Σεσιλιά «έπαιξε τους Κένεντι» μόλις για πέντε μήνες.