Αναζήτηση
Ανήμερα τη μαύρη επέτειο της 21ης Απριλίου 1967 είναι πιθανόν να ακούσετε το κλασικό: «Στη χούντα είχαμε όλοι δουλειές». Είναι όμως μόνο η σημερινή ημέρα αφορμή για κάποιους να «νοσταλγήσουν» το τυραννικό καθεστώς αναπαράγοντας ψέματα της trash τηλεόρασης; Οχι. Καθημερινά και κυρίως μετά το μνημονιακό ξήλωμα του κοινωνικού ιστού και της αποδόμησης κάθε θεσμού η δαιμονοποίηση της Μεταπολίτευσης κλιμακώθηκε ταυτόχρονα με την εξιδανίκευση της χούντας των Απριλιανών. Ο τρόπος που αφομοιώθηκε και βάθυνε το δημοκρατικό κεκτημένο από το 1974 μέχρι και το 1985 (κυρίως) μοιάζει σήμερα εκ του πονηρού, αφού «σταθεροποίησε μια νέα φαυλοκρατία», όπως παρατηρούν οι πιονιέροι του ακροδεξιού λόγου. Τα «καλά» της χούντας απανθίζονται, δυστυχώς, ακόμη και από διανοούμενους του «μετώπου της λογικής». Και η Επταετία μοιάζει σήμερα με μια ζώνη της Εδέμ όπου όλοι δούλευαν, οι συνταγματάρχες ήταν πρότυπα ηθικής, ο δείκτης υλικής ευμάρειας ήταν υψηλός. Παράλληλα και η ταλαίπωρη Μεταπολίτευση μοιάζει σήμερα να βάλλεται από όλες τις πλευρές.
Κατ’ αρχάς, από την Ακροδεξιά έως κορύφωση της δράσης των «λαμόγιων» πολιτικών. Συχνά όμως και από μέρος της Αριστεράς, ως φουαγέ μιας νέας μετα-δημοκρατίας («η χούντα δεν τελείωσε το ’73» φώναζαν οι αγανακτισμένες πλατείες κατά την ψήφιση των Μνημονίων). Επίσης από εκείνους που θεωρούν πως τότε μπήκαν οι βάσεις του λαϊκισμού (έχοντας μεταφυσικό ρεβανσισμό κατά του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ). Από την άλλη, το δυνάμωμα της Χρυσής Αυγής και η είσοδός της στη Βουλή υπήρξε εδώ και τρία χρόνια η θεσμική κορύφωση και επιβεβαίωση πως οι αστικοί μύθοι για τη χούντα έχουν πια βρει πρόσφορο έδαφος και έχουν μεταποιηθεί και σε πολιτικό πρόταγμα. Η ξενόφοβη ατζέντα και το φλερτ με πρακτικές εκτροπής έχουν κυριαρχήσει στα πιο πληβειακά στρώματα. Ταυτόχρονα η ιστοριογραφία στάθηκε σχεδόν αμήχανη στην αποκάλυψη των μύθων των Απριλιανών και στην τεκμηρίωση πως η χούντα υπήρξε ένα καθεστώς τυραννικό, ευνοιοκρατικό, πλήρως διεφθαρμένο (η πρόσφατη, ευτυχώς, μελέτη «Λαμόγια στο χακί» του Διονύση Ελευθεράτου γκρεμίζει πολλά από τα μυθεύματα). Και 48 χρόνια μετά το πραξικόπημα, τότε δηλαδή που «οι κακοί του καφενείου», κατά Χρήστο Βακαλόπουλο, πήραν την εξουσία, το δημοκρατικό κεκτημένο μοιάζει σήμερα εύθραυστο και ευάλωτο από τις δυνάμεις αποσυναρμολόγησής του. Με επιταχυντή την όλο και συρρικνούμενη εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα.
