Αλήθεια τώρα. Πού έχει άδικο ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος; Μήπως δεν του χρειάζεται «ένα σύγχρονο όχημα μεταφοράς»; Δεν υπαγορεύουν αυτή την ανάγκη του «οι υποχρεώσεις που προκύπτουν από τη θέση που ανέλαβε, για δεύτερη φορά με την ψήφο των συμπολιτών του»;

Ο Διαμαντόπουλος δεν ζητάει τζάμπα αυτοκίνητο. Ζητάει –χωρίς ίσως να το εννοεί έτσι –ό,τι θα όφειλε να παρέχει στους λειτουργούς της κάθε αστική δημοκρατία: την άνεση να ασκούν απερίσπαστοι το λειτούργημά τους. Χωρίς την αποζημίωση και τις λοιπές παροχές, το αιρετό αξίωμα που κατέχει ο Διαμαντόπουλος κινδυνεύει να καταλήξει –για να το πούμε και στη γλώσσα του –ταξικό προνόμιο. Θα το διεκδικούσε μόνο όποιος μπορούσε να είναι αδιάφορος για βιοποριστικές φροντίδες.

Αυτό το μάλλον αυτονόητο επιχείρημα ξεσηκώνει ακόμη και τις πέτρες στην Ελλάδα της κρίσης. Οταν ο Πρωθυπουργός αναγόρευσε σε ζήτημα θεσμικής αξιοπρέπειας την άρνηση βουλευτικού αυτοκινήτου δεν πρωτοτύπησε. Οπως δεν πρωτοτύπησε ούτε η Πρόεδρος της Βουλής όταν πρότεινε απουσιολόγιο με χρηματικές ποινές για τους βουλευτές. Αμφότεροι ανταποκρίνονταν στην πάνδημη αντίληψη ότι ο βουλευτής είναι εξ ορισμού ένας επιτήδειος προσοδοθήρας. Ενας χαραμοφάης που χρήζει σχολαρχικής επιτήρησης.

Θα ήταν μια αμελητέα αντανακλαστική δημαγωγία αν δεν υιοθετούσε τη βαθιά καχυποψία όχι μόνο για το ένα ή το άλλο κόμμα, αλλά για την ίδια την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Το οξύμωρο είναι ότι αυτοί που διατείνονται ότι προστατεύουν το κύρος των θεσμών, το επιχειρούν δικαιώνοντας την εναντίον του δυσπιστία.

Στο πεδίο βολής αυτού του διάχυτου αντικοινοβουλευτισμού εκτέθηκε ο Διαμαντόπουλος. Η αλήθεια είναι ότι ο βουλευτής Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ είναι το ιδανικό θύμα γι’ αυτές τις επιθέσεις, γιατί ενσαρκώνει μια ιλιγγιώδη αντίφαση. Ανήκει στη φουρνιά των νέων πολιτικών που μπήκαν στο Κοινοβούλιο μουντζώνοντάς το. Εκμεταλλεύθηκαν την πολιτική μόδα του αντισυστημισμού που συχνά κατήγγελλε την αντιπροσωπευτική δημοκρατία ως υποδεέστερη της «αμεσοδημοκρατίας». Και προπαγάνδιζαν συχνά «γουναράδικες» εναλλακτικές στις θεσπισμένες διαδικασίες.

Ο ίδιος ο Διαμαντόπουλος δήλωνε υπερηφάνως ότι είναι αναρχικός, με προφανή δυσκολία να συναισθανθεί ότι το να δηλώνει κανείς «αναρχικός βουλευτής» είναι εξίσου φυσιολογικό με το να νομίζει ότι είναι τροπική αρκούδα. Πόσω μάλλον το να δηλώνει αναρχικός βουλευτής με απαράγραπτο δικαίωμα σε δωρεάν αυτοκίνητο. Σαν να λέμε τροπική αρκούδα με επίδομα αποτρίχωσης.

Πέρα από την πλάκα, η ίδια η ζωή του Κοινοβουλίου είναι συχνά συκοφαντική για τον κοινοβουλευτισμό. Το χθεσινό διαδικαστικό πανδαιμόνιο είναι μόνο ενδεικτικό. Οταν έχεις τέτοιους θεσμικούς τι να τους κάνεις τους αναρχικούς;

Εχει, τελικά, δίκιο ο Διαμαντόπουλος; Εχει ένα καταταλαιπωρημένο δίκιο, που και ο ίδιος έχει λυσσαλέα υπονομεύσει.

Τελευταία Νέα