[Στην ανάπαυλα] Ιησούν ή Παραβάν; Το Παραβάν. Το Παραβάν

Και τώρα τους έπιασε η πιλάλα. Αλλάζουν γραβάτες και τρέχουν από κανάλι σε κανάλι κι αρχίζουν τις κωλοπετούρες. Και «σας ευχαριστώ που με καλέσατε» και «ξαναευχαριστώ που με καλέσατε».

Να τάζουν, να διαβάλλουν, να μοιράζουν λεφτά και υποσχέσεις.

«Τρισβάρβαρα» δε τα ελληνικά τους. Σαν να μασάνε λάσπη.

Ασε που τους τη χαλάνε οι παρουσιαστές, που τα ‘χουν μπερδέψει κι αυτοί. Ποιος είναι πού;

«Οχι, κύριε Καψή. Οχι στην Α’. Στη Β’ Αθηνών. Στη Β’».

«Κύριε Πορτοσάλτε μου, προς Θεού. Στην Α’ Πειραιώς. Οχι Αθηνών. Πειραιώς. Πειραιώς». Μας τη λένε ίσαμε είκοσι φορές την περιφέρειά τους.

Δεν θέλω να μιλήσω για τα σποτ. Είναι υπεράνω πάσης λογικής.

Στις εμφανίσεις θα μείνω και στις εξαγγελίες.

Δεν ξέρω αν είδατε τον κύριο ΓΑΠ στον Χατζηνικολάου. Εκτακτος. Τι ανωτερότης. Αθώος ο κατηγορούμενος. Προδομένος κι εγκαταλελειμμένος. Και τι ωραία που το έθεσε.

«Εμείς οι Παπανδρέου είμαστε για τα δύσκολα».

«Εμείς οι Παπανδρέου». Το «εμείς» δεν είναι της ευγενείας, είναι της οικογενείας.

Εμείς οι Φασουλή, πάλι, είμαστε καραβοκύρηδες, κατ’ άλλους δε και «καϊκτσήδες», αλλά δεν θα το σχολιάσω.

Κι αφού αυτοαθωώθηκε με χάρη, μας χάρισε κι ένα χαμόγελο και «Καλή ψήφο να ‘χετε».

Αποτέλεσμα; «Μηδέν εις το πηλήκιον», όπως σε άψογα ελληνικά είχε αμολήσει ο ίδιος σε μια παλαιότερη, αλλά πάντα αξέχαστη, εμφάνισή του.

Κατά τ’ άλλα η Κυριακή έρχεται κι αυτό που κυριαρχεί είναι να περάσουμε αλώβητοι τις συμπληγάδες.

Από δεξιά μεριά να σπέρνουνε τον τρόμο και από αριστερά (τον ΣΥΡΙΖΑ εννοώ αριστερά, να εξηγούμεθα) να τάζουν τον παράδεισο.

Αν και προχθές μπερδεύτηκαν λίγο τα πράγματα με τον κύριο Βαρουφάκη (Μπαρουφάκη κατά τον Πάγκαλο, που τώρα είναι έξω απ’ το παιχνίδι και το καταδιασκεδάζει).

Τι είπε λοιπόν ο ακραιφνής:

«Αν δεν δεχτούν τους όρους μας, τότε καλύτερα ο θάνατος».

Ο Χριστός κι απόστολος.

Μέχρι και η κυρία Στάη, γνωστή για τη χαμογελαστή κι αστραποβολούσα ψυχραιμία της, για μια στιγμή έχασε τα χαρακτηριστικά της. Εφυγαν, αλλού το μάτι, αλλού το στόμα, ένα σκουλαρίκι έκανε δυο στροφές στον αέρα μέχρι να επιστρέψει στον λοβό του ωτός, πέρασε ώρα για να ξανασυναρμολογηθεί το έκπαγλου καλλονής πρόσωπό της.

Μα ο θάνατος; Είμαστε με τα καλά μας; Και στο κάτω κάτω ποιοι είναι αυτοί που παίζουνε στα ζάρια τον δικό μας θάνατο;

Ολαός πάντως θα τους ψηφίσει κι απ’ ό,τι φαίνεται θα τους βγάλει μάλλον κι αυτοδύναμους.

Κι όπως ξέρουμε ο λαός έχει πάντα δίκιο, γιατί είναι σοφός. Ετσι. Από μόνος του.

Τώρα πώς γίνεται να πράττει το σωστό όταν ρίχνει την ψήφο του και ύστερα από ένα εξάμηνο διακυβέρνησης της επιλογής του να βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή, αυτό είναι ένα μυστήριο που ποτέ κανένα στόμα δεν βρήκε και δεν είπε ακόμα.

Καλό βόλι. Θα συναντηθούμε στα Παραβανάδικα.