Αναζήτηση
Θέλω να ομολογήσω πως στο ερώτημα «τι επιδιώκουν οι τροϊκανοί» δεν διαθέτω προφανή απάντηση.
Η πίεση που ασκούν σε μια χώρα, η οποία σε συνθήκες ύφεσης 25% κατάφερε μια δημοσιονομική προσαρμογή της τάξεως των 13 μονάδων του ΑΕΠ και ολοκλήρωσε το 95% των διαρθρωτικών αλλαγών που της ζητήθηκαν, είναι είτε βλακώδης είτε ύποπτη.
Τρίτη εξήγηση δεν υπάρχει.
Διότι αυτή τη φορά για τη συμπεριφορά των δανειστών δεν ευθύνεται ούτε η κυβέρνηση ούτε η αντιπολίτευση ούτε ο Χατζηπετρής.
Δεν υπάρχουν σοβαρές καθυστερήσεις ή ολιγωρίες, ούτε πραγματικές μεταρρυθμίσεις στο τραπέζι. Κι ούτε αποτελούν κάτι τέτοιο μερικές εκατοντάδες απολύσεις στο Δημόσιο ή ο ΦΠΑ στα νησιά. Αστεία πράγματα μπροστά σε όσα υπέστη η χώρα την τελευταία πενταετία.
Τι φταίει λοιπόν;
Θα παρακάμψω την ερμηνεία της βλακείας διότι δεν μου αρέσουν οι εύκολες εξηγήσεις. Μπορεί να θεωρώ γενικώς ηλίθιους τους «ταλιμπάν των μεταρρυθμίσεων», αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να μην ψάξουμε τα πράγματα λίγο περισσότερο.
Το πραγματικό ερώτημα εδώ είναι ποιον συμφέρουν το αδιέξοδο και η εμπλοκή.
Σίγουρα δεν συμφέρουν την Ελλάδα αφού το ζητούμενο γι’ αυτήν είναι μια σαφής και καθαρή λύση. Οτιδήποτε άλλο, μεσοβέζικο ή μεταβατικό, θα βουτήξει πιο βαθιά τη χώρα στην πολιτική και οικονομική αβεβαιότητα.
Κι εδώ μπαίνουμε στο πεδίο του παραλογισμού.
Διότι στο όνομα της πολιτικής αβεβαιότητας, οι δανειστές προσπαθούν να αποφύγουν τις καθαρές λύσεις και να καταφύγουν σε προσωρινές διευθετήσεις, οι οποίες όχι μόνο δεν τους διασφαλίζουν έναντι της αβεβαιότητας, αλλά αντιθέτως το μόνο αποτέλεσμα που έχουν είναι να επιτείνουν την αβεβαιότητα!..
Φαίνεται τόσο παράλογο που προτιμώ να το εκλάβω ως ύποπτο.
Να υποθέσω δηλαδή ότι το ζητούμενο για πολλούς στην Ευρώπη δεν είναι να βγει η χώρα με ασφάλεια από τον εφιάλτη, αλλά να εξωθηθεί στον εκτροχιασμό ώστε να τιμωρηθεί γι’ αυτόν.
Και τότε, όταν ο «λαϊκισμός» πάρει στην Ελλάδα ένα σκληρό μάθημα, οι «λαϊκιστικές πιέσεις» που απειλούν το ευρωπαϊκό σύστημα θα φοβηθούν και θα εκτονωθούν.
Πάνω στο πτώμα της Ελλάδας, δηλαδή, το ευρωπαϊκό σύστημα θα δώσει τη μάχη όχι μόνο με τον Τσίπρα, αλλά και με τους Podemos, και με τη Λεπέν, και με τον Φάρατζ, και με τον Μπέπε Γκρίλο, και με τους γερμανούς ευρωσκεπτικιστές…
Διότι στα μάτια του κυρίαρχου ευρωπαϊκού συστήματος, ο «λαϊκισμός» είναι ένας και ενιαίος, αποτελεί σοβαρή απειλή και δεν κάνουν καμία διάκριση μεταξύ «αριστερών» και «δεξιών λαϊκιστών».
Η ερμηνεία αυτή φαίνεται ίσως λογική. Ελπίζω απλώς να μην είναι η σωστή.
Διότι τότε έχουμε μπλέξει άσχημα.
