Σήμερα το απόγευμα έχει καλέσει τους φίλους της ΔΗΜΑΡ σε συγκέντρωση ο Σπύρος Λυκούδης, ο οποίος έχει διαφωνήσει από πολύ καιρό με την πολιτική του προέδρου Φώτη Κουβέλη, αλλά κράτησε τη διαφωνία του στο εσωκομματικό πλαίσιο. Ακούγεται ότι έχει προτάσεις που θα απαντούν στο συντριπτικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.

Αλλά υπάρχουν όντως ρηξικέλευθες προτάσεις που μπορούν να αλλάξουν τη φορά των πραγμάτων; Μια τάση απογοητευμένων στο κόμμα του θα ήθελε τον Σπύρο Λυκούδη να ηγείται μιας νέας κίνησης, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέα διάσπαση, σε νέο κόμμα. Δεν τον έχω όμως για τόσο σκλάβο των παρορμήσεων επειδή ξέρει καλά ότι οι διασπάσεις προκαλούν αντιπαλότητες και μίση που δεν γεφυρώνονται εύκολα –ενώ το δικό του θέμα ήταν, κατά σύστημα, να ενώσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα το παζλ της λεγόμενης Κεντροαριστεράς. Το πιθανότερο λοιπόν είναι να διεκδικήσει, ακόμα μία φορά, τη συνεννόηση και τις συναινέσεις για να ενωθεί το παζλ αυτό. Νομίζω ότι πλέον είναι ένα αίτημα σχεδόν χωρίς αποδέκτες.

Κατ’ αρχάς, δεν θα ανταποκριθεί Το Ποτάμι –ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει κάνει σαφές ότι δεν θέλει σχέσεις με παλαιά κόμματα.

Κατά δεύτερον, δεν θα ανταποκριθούν οι σύντροφοί του της πλειοψηφίας, όπως αυτή προέκυψε στο πρόσφατο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ. Ο Θόδωρος Μαργαρίτης, άλλωστε, έκανε σαφές ότι δεν είναι επιθυμητές συμμαχίες με Ελιά, ΠαΣοΚ κ.τ.τ. Σε χθεσινή συνέντευξή του, μάλιστα, ζητεί από το κόμμα κάτι κατά βάσιν συριζαϊκό: να μην υπάρξει «μια διαιώνιση των πολιτικών που έχουν συντηρητικό πρόσημο», να κάνει «μια προσπάθεια προοδευτικής στροφής» –επιχειρώντας να διαγράψει τις μόλις προπέρσινες επιλογές της κυβερνώσας Αριστεράς, που υποτίθεται ότι είχε καταλάβει πως προοδευτικό πρόσημο έχει ό,τι προωθεί τη σωτηρία της χώρας, την παραμονή στην ΕΕ, τις μεταρρυθμίσεις και την επιστροφή στην ανάπτυξη. Ο Σπύρος Λυκούδης δεν φημίζεται για ακροβάτης της ιδεολογίας, άρα δύσκολα θα μπορέσει να βρει ακροατήριο στην πτέρυγα αυτή. Και όπως έδειξε η εμπειρία, δεν έχει καν νόημα να δώσει μάχη στο έκτακτο συνέδριο (αν γίνει), δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα τη χάσει.

Κατά τρίτον, όλος ο σοσιαλιστικός χώρος, ΠαΣοΚ, Ελιά, η μετεξέλιξη των 58 κ.λπ., έχει πολλές, προσωπικές και συχνά αντικρουόμενες ατζέντες. Περισσότεροι άνθρωποι και ομάδες, περισσότερες στρατηγικές, αυτό είναι το χαρακτηριστικό του χώρου. Και ο ευρύτερος χώρος θα συνεχίζει να είναι καχύποπτος, μη βλέποντας ορατή την προοπτική ενός συγκολλητικού εγχειρήματος.

Τι μένει; Για μεν τον Σπύρο Λυκούδη, η μοναξιά. Για δε την Κεντροαριστερά, ο ρόλος του κομπάρσου. Και πάντα διάχυτος ο φόβος μιας επιστροφής στην αβεβαιότητα.

Τελευταία Νέα