Άλλο ένα βήμα στον δρόμο της παράνοιας, του φανατισμού, του μίσους.

Βρισκόμαστε στον δρόμο προς το χειρότερο. Την πρώτη φορά που μας χτύπησε ένας

καμικάζι, μου είπαν: Μα πώς είναι δυνατόν ένας νέος να σκοτώνεται έτσι; Ύστερα

οι καμικάζι έγιναν πολλοί και κατόπιν έγιναν καμικάζι και οι γυναίκες. Μια

μητέρα τινάχτηκε στον αέρα για να σκοτώσει παιδιά που είχαν την ηλικία των

δικών της. Και τώρα, το παιδί στη Ναμπλούς. Πρέπει να περιμένουμε θαύματα

ακόμη; H μόνη λύση είναι η κατασκευή ενός σίγουρου αμυντικού τείχους. Οι

Παλαιστίνιοι κουράστηκαν πια από τόσες δεκαετίες κατοχής, δεν μπορούν άλλο και

είναι έτοιμοι για όλα, που τα πληρώνουμε καθημερινά με το τομάρι μας. Αν

έβλεπαν τους οικισμούς και τα μπλόκα να φεύγουν, θα άλλαζε η ζωή τους και θα

μαλάκωνε η απόγνωσή τους. Ο διαχωρισμός είναι ένα ανθρώπινο χρέος προς έναν

λαό που παρασύρεται από την ηγεσία του. Ο Αραφάτ είναι ένας από τους

κυριότερους υπεύθυνους για το παλαιστινιακό χάος. Γι’ αυτόν, το χάος και η

αναρχία είναι οξυγόνο. Σ’ αυτό το κλίμα, οι Παλαιστίνιοι γαλουχούνται μόνο από

μια κουλτούρα θανάτου, επιζητούν την αυτοκτονία, για να αυτοκτονήσουν μαζί

μας. Άνδρες, γυναίκες, ακόμη και παιδιά.

Το άρθρο του Ισραηλινού συγγραφέα Αβραάμ Γιεχόσουα δημοσιεύθηκε στην

εφημερίδα «Repubblica»

Τελευταία Νέα