Νύχτες τρόμου με την Τζέσικα Λανγκ

Να αρχίσουμε με ένα αθώο spoiler, που δεν εξουδετερώνει τον μηχανισμό του σασπένς, αλλά προδίδει πολλά για την ατμόσφαιρα: ναι, η Τζέσικα Λανγκ τραγουδάει καλύτερα το «Gods and monsters» από τη Λάνα ντελ Ρέι. Επιβεβαιώνοντας τον άτυπο πλέον κανόνα «πουθενά αλλού δεν είναι μια κινηματογραφική ηθοποιός καλύτερη, εκτός από τις τηλεοπτικές σειρές».

Ο τέταρτος κύκλος του «American Horror Story», που μόλις ολοκλήρωσε την προβολή του στις ΗΠΑ είναι φτιαγμένος με τα πιο ταπεινά υλικά της τηλεθέασης: τρόμος, συναίσθημα, τραύματα και ανατροπές. Προφανώς όμως δεν είναι αυτή η συνταγή που αναδεικνύει τη σειρά σε must για τους εκλεκτικούς ηδονοβλεψίες τής (μετα)μεσονύκτιας ζώνης. Διατηρώντας την αισθητική του πρώτου διδάξαντος Τοντ Μπράουνινγκ –τα «Freaks» του 1932 –οι δημιουργοί της σειράς Ράιαν Μέρφι και Μπραντ Φάλτσακ πρόλαβαν να πάρουν τα μαθήματά τους από τον Χίτσκοκ και τον Κάρπεντερ και το «μεταπτυχιακό» τους από τον Τιμ Μπάρτον.

Μετά το στοιχειωμένο σπίτι της πρώτης σεζόν (2011), τη Μασαχουσέτη του 1964 της δεύτερης, τις μάγισσες στη σύγχρονη Νέα Ορλεάνη της τρίτης, σειρά έχει ο αλλόκοτος θίασος στο freak show της Φλόριδας το 1952. Με επικεφαλής τη γερμανίδα Ελσα Μαρς (Τζέσικα Λανγκ), η ομάδα πρέπει να περάσει διά πυρός και σιδήρου για να επιβιώσει, μετρώντας θύματα και πληγές μέσα σε μια συντηρητική χώρα. Η Αμερική που υπονοείται στο φόντο δεν είναι ακόμη η εποχή του JFK, του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και της μουσικής επανάστασης. Αντιθέτως, είναι η Αμερική του ΜακΚάρθι και της Κου Κλουξ Κλαν.

Η Εθελ Ντάρλινγκ, την οποία υποδύεται η Κάθι Μπέιτς, απευθύνεται κάποια στιγμή στον μόνο γιατρό που καταδέχτηκε να την εξετάσει και του λέει με πληγωμένη αξιοπρέπεια: «Σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν σε γνώριζα νωρίτερα». Είναι το παράπονο ενός φρικιού που το εκκρίνει σαν περιθωριακό η καλοβαλμένη Αμερική. Ή μήπως –για να κάνουμε την απαραίτητη χρονογέφυρα –ένα από τα θύματα του ιατρικού συστήματος των ΗΠΑ που δεν βρήκε τη δική του θέση πριν από την έλευση του Obamacare;

Η μεταφορά του τσίρκου και των παράδοξων ενοίκων του ως outsiders της κοινωνίας δεν είναι πυρίτιδα για τον Μέρφι, αφoύ ανάλογες ιστορίες ανέδειξε και σε προηγούμενες σειρές του όπως το «Glee» ή το «Popular». Παράλληλα όμως το «Freak Show» είναι η απόλυτη παραβολή για τον κόσμο του θεάματος. «Ανθρωποι όπως αυτοί ήταν μεγάλοι σταρ τις δεκαετίες του 1920 και του 1930 και στη συνέχεια ήρθαν το σινεμά και η τηλεόραση που έγινε το νέο μεγάλο freak show» δήλωσε πρόσφατα ο δημιουργός.