Συμπληρώνεται αυτές τις μέρες ένας χρόνος ελληνοτουρκικής προσέγγισης. Με την Τουρκία όμως να διολισθαίνει στην παλαιά ρητορική / θέσεις / πράξεις (ακταιωρός σε Ιμια, Navtex, NOTAM, κ.λπ.) με αφορμή και τις ελληνικές αεροναυτικές ασκήσεις στο Αιγαίο. Η προσέγγιση δεν συνεπάγεται βέβαια εγκατάλειψη πάγιων θέσεων. Συνεπάγεται τη διαπραγμάτευσή τους με διπλωματικά, πολιτισμένα μέσα. Δύο ερωτήματα ανακύπτουν όμως: πρώτον, γιατί ενώ η προσέγγιση είναι σε εξέλιξη και παράγει αποτελέσματα δεν υπάρχει ένα ολικό πάγωμα / μορατόριουμ των εκατέρωθεν πράξεων ασκήσεων / παραβιάσεων / δηλώσεων. Αυτή θα ήταν η αυτονόητη κατάσταση ιδιαίτερα μετά τη συνάντηση και Διακήρυξη των Αθηνών. Αλλά δεν είναι. Δεύτερον, γιατί δεν προχωράμε, έναν χρόνο μετά, στο άνοιγμα της διαδικασίας αντιμετώπισης των πυρηνικών προβλημάτων στις ελληνοτουρκικές σχέσεις (θαλάσσιες ζώνες); Τι περιμένουμε, να γυρίσουμε πλήρως στο κακό παρελθόν; Υπάρχει μία ανησυχητική αναβίωση στερεοτυπικών τάσεων και αντιλήψεων που μπορεί να απομακρύνει τις δύο πλευρές από τη λύση (δραστηριότητα στο Αιγαίο, περίεργα βέτο στην ΕΕ. κ.ά.). Αν και ο ΥΠΕΞ Γ. Γεραπετρίτης συναντάται (ευτυχώς) με τον τούρκο ομόλογό του Χ. Φιντάν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή