Πέντε θεατρικές παραστάσεις (και μία που στάθηκε αδύνατον να δω) βασισμένες σε βιβλία πολιτικής λογοτεχνίας έκαναν ομορφότερη την εβδομάδα μου. Το ελληνικό θέατρο φαίνεται πια να έχει στραφεί αρκετά στη λογοτεχνία αναπαριστώντας στη σκηνή βιβλία βαθιά πολιτικά. Ισως αυτό να σημαίνει και μια στροφή προς το πολιτικό θέατρο που δεν καλύπτεται πλέον μόνο από τους κλασικούς θεατρικούς συγγραφείς, όπως ο Μπρεχτ και ο Ντάριο Φο. Διαισθάνομαι μέσα από αυτή την τάση την ανάγκη να γραφτούν πλέον νέα, σύγχρονα πολιτικά έργα που θα επαναφέρουν την πολιτική και το συλλογικό στο επίκεντρο της θεατρικής συνθήκης. Γιατί το θέατρο καταφέρνει σε όλες τις παρακάτω παραστάσεις να μιλάει για το συλλογικό μέσα από την ατομική τραγωδία και ιστορία του κάθε ήρωα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή