Να συμφωνήσουμε πως δεν υπάρχει πολιτική δύναμη ή πολίτης που να επικροτεί τις εικόνες παραβατικότητας και εγκληματικότητας που είδαμε στις φοιτητικές εστίες της Πανεπιστημιούπολης του Ζωγράφου αυτές τις ημέρες. Και να συναινέσουμε τάχιστα πως ένα άλλο πλαίσιο είναι υποχρεωτικό για τους χώρους αυτούς – συχνά ξεχνούμε πως αποτελούν προέκταση των εκπαιδευτικών δομών. Μεταπολιτευτικά κυριάρχησε ένα λανθάνον μοντέλο για αυτό που εννοούμε ως άσυλο. Συχνά ταυτίστηκε με την απόλυτη ανομία και αυθαιρεσία και δεν είχε σχέση με το ίδιο το γνωστικό περιεχόμενο.

Σε θετική βάση και ευτυχώς υπήρξαν μεταβολές του παρωχημένου καθεστώτος αυτού με τελευταία τη θέσπιση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Παρά τα μπρος – πίσω ή τις αρρυθμίες των αρμοδιοτήτων της, τα βήματα μπορούν να είναι σταθερά και να συμβάλουν στην αντιμετώπιση περιστατικών. Βέβαια η περιφρούρηση των χώρων επαφίεται και στις πανεπιστημιακές Αρχές, αλλά και στους ίδιους τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, αφού το Πανεπιστήμιο έχει τη σχετική του πάντα αυτοτέλεια. Κι αυτό αφού δεν είναι δυνατόν η ίδια η ακαδημαϊκή κοινότητα να ανέχεται να στεγάζονται στους χώρους της εγκληματίες και συμμορίες. Οι εστίες είναι για να διαμένουν φοιτητές. Τα αμφιθέατρα για να παράγεται γνώση. Οι εγκαταστάσεις για να υπάγονται στον στόχο του Πανεπιστημίου και της έρευνας. Τόσο απλά. Ας υπάρξει στα παραπάνω μια μίνιμουμ συναίνεση. Ας μη διαιωνίζεται μια άγονη αντιπαράθεση που απλώς εξυπηρετεί τους εχθρούς των ΑΕΙ.