Περιμένοντας τον Γκοντό

Τη διαχείριση της πρόσφατης κρίσης ο Πρωθυπουργός την αξιολόγησε ως «μη επιτυχημένη». Υποθέτω ότι ήθελε να αποφύγει τη λέξη αποτυχία και τα παράγωγά της, ώστε να μη δώσει στην αντιπολίτευση υλικό για προεκλογικό σποτάκι, όταν έλθει εκείνη η ώρα. Θέλετε να την πούμε εμείς ανεπιτυχή ή, ακόμη καλύτερα, αποτυχημένη; Ας την πούμε έτσι. Προσωπικώς, δεν έχω πρόβλημα να την πω και φιάσκο.

Ωστόσο, πιστεύει κανείς στ' αλήθεια ότι η συγκεκριμένη αποτυχία της κυβέρνησης συνιστά σοβαρό λόγο για την προκήρυξη πρόωρων εκλογών; Περιμένω και εγώ - όπως όλοι, φαντάζομαι - να δω τις δημοσκοπήσεις. Για ένα πράγμα είμαι βέβαιος, βασιζόμενος στον κοινό νου και την όποια πείρα μου: ότι εκείνος ο ψηφοφόρος που είναι πραγματιστής και κρίνει βάσει του συμφέροντός του και όχι ιδεολογικά, τη συγκεκριμένη αποτυχία θα τη σταθμίσει με τα υπόλοιπα πεπραγμένα της κυβέρνησης, καθώς και με τις υπάρχουσες εναλλακτικές επιλογές. Αν αυτή η στάθμιση γινόταν με τα σημερινά δεδομένα, παρά τον θυμό που επικρατεί σε ένα μέρος του κόσμου και την απογοήτευση των περισσότερων, το αποτέλεσμα του συμψηφισμού θα ήταν και πάλι θετικό για την κυβέρνηση. Μια καλή κυβέρνηση, λοιπόν, δεν την αλλάζεις, επειδή απέτυχε στην αντιμετώπιση των επιπτώσεων μιας χιονοθύελλας τριών ημερών. Περιμένεις και απαιτείς από αυτήν να βελτιωθεί.

Αν προκύψουν και άλλα «events, dear boy, events», που έλεγε ο Μακμίλαν, αν δηλαδή συσσωρευθούν κρίσεις, αποτυχίες, θυμός και η απογοήτευση γίνει μόνιμη, τότε, ναι, θα αρχίσει να γέρνει η πλάστιγγα από την άλλη πλευρά. Προς το παρόν, όμως, δεν βρισκόμαστε εκεί, όσο και αν ωρύεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν εξαιρέσουμε τον πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ (όχι τους ψηφοφόρους του, οι οποίοι παρουσιάζονται στις μετρήσεις διχασμένοι πάνω στο ερώτημα των πρόωρων), το ΚΚΕ και το κόμμα Βαρουφάκη, δηλαδή την ακραιφνή Αριστερά των ανίατα κομμουνισμένων, ουδείς άλλος θέλει τη «γιορτή της δημοκρατίας», όπως είναι οι εκλογές κατά τον Τσίπρα. Η κανονική δημοκρατία τούς φτάνει, χωρίς γιορτές και πανηγύρια πριν την ώρα τους. Υπάρχει ισχυρότερο επιχείρημα από το γεγονός ότι ο Ανδρουλάκης δηλώνει πως, αύριο το βράδυ στη Βουλή, θα καταψηφίσει μεν την κυβέρνηση, αλλά δεν θέλει πρόωρες εκλογές;

Πρόκειται για κραυγαλέα αντίφαση από πλευράς του ΠΑΣΟΚ και του προέδρου του, ήταν όμως και αναπόφευκτη από την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας εναντίον της κυβέρνησης. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει ο Ανδρουλάκης; Αν υπερψηφίσει, θα έχουμε μία μοναδική στα χρονικά περίπτωση πολιτικής αυτοχειρίας. Παρότι, λοιπόν, το λέει ευθέως ότι δεν επιθυμεί εκλογές, υποχρεώνεται να καταψηφίσει, δηλαδή να ψηφίσει υπέρ των πρόωρων εκλογών. Εκτός αν θέλει να φύγει η κυβέρνηση και να έλθει μια άλλη, αλλά χωρίς εκλογές.

Ολη η διαδικασία, όμως, που ξεκίνησε χθες και θα ολοκληρωθεί το βράδυ της Κυριακής με την ψηφοφορία στη Βουλή, γίνεται από πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ για την προβολή αυτής ακριβώς της αντίφασης του Ανδρουλάκη. Τύποις μόνον η μομφή στρέφεται κατά της κυβέρνησης, στην πραγματικότητα ο στόχος της είναι ο Ανδρουλάκης. Ο Τσίπρας επιδιώκει να αθροίσει τις ψήφους του Ανδρουλάκη στη δική του πρόταση, ενώ ο ίδιος ο Ανδρουλάκης θα είναι απών.

Φυσικά, ο Τσίπρας δεν περιμένει να πέσει η κυβέρνηση εξαιτίας του τριήμερου σαματά που προκάλεσε. Αντιθέτως, είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει τη συσπείρωση της συμπολίτευσης και το γνωρίζει. Καταλαβαίνει, επίσης, ότι ούτε έχει σοβαρές πιθανότητες να προσελκύσει νέους ψηφοφόρους. Του αρκεί να στοιχηθούν πίσω του εκείνοι τους οποίους ήδη έχει. Το ζητούμενο για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι να συσπειρωθεί η αντιπολίτευση γύρω από τον ίδιο και η συμπολίτευση γύρω από τον Πρωθυπουργό, ώστε να συνθλιβεί ο Ανδρουλάκης στο μέσον.

Συντρέχουν όμως και τα δικά του εσωκομματικά προβλήματα στους λόγους που υπαγόρευσαν την πρόταση δυσπιστίας. Η πρόσφατη πρότασή του για εκλογή της Κεντρικής Επιτροπής και του προέδρου του κόμματος από τη βάση (ένα βήμα προς την πασοκοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ) συναντούν μεγάλες αντιδράσεις. Μόλις τις προάλλες ο Σκουρλέτης απέρριψε την πρόταση Τσίπρα ως «κατ' επίφαση δημοκρατική» και «αποθέωση των μηχανισμών», αλλά πλην των επαγγελματιών του πολιτικοδημοσιογραφικού χώρου κανείς δεν έδωσε σημασία, διότι συνέπεσε με την έλευση της «Ελπίδας». Κρίνοντας από την ένταση και την έκταση των αντιδράσεων, η επικράτηση της πρότασής του δεν θα είναι περίπατος. Μπορεί μάλιστα να προκαλέσει και απώλειες στον ΣΥΡΙΖΑ, οδηγώντας σε δεύτερο ξεσκαρτάρισμα, μετά την αποχώρηση των Λαφαζάνηδων. Ενας ο σμπάρος, αλλά δύο είναι τα τρυγόνια που στοχεύει.

Για τον Τσίπρα τουλάχιστον, ο απών Ανδρουλάκης είναι το κεντρικό πρόσωπο του τριημέρου. Είναι κατά κάποιον τρόπο σαν τον Γκοντό, από το πασίγνωστο θεατρικό έργο του Μπέκετ, γύρω από τον οποίον περιστρέφεται η δράση επί σκηνής, χωρίς ο ίδιος να εμφανίζεται ποτέ...