Οι σύγχρονες διεθνείς σχέσεις έχουν πλέον τελείως μπερδευθεί. Τις μεγάλες εντάσεις ακολουθούν διαμεσολαβήσεις που αντί να εμπεδώνουν διαδικασίες συνεννόησης θεμελιώνουν προϋποθέσεις περίεργων πολιτικών παιχνιδιών. Που ενδεχόμενα οδηγούν σε μεγαλύτερες ρήξεις ή και τελικές συγκρούσεις. Στην Ελλάδα έχουμε γίνει συχνά μάρτυρες τέτοιων αντιλήψεων και τακτικών. Και όχι μόνο στο επίπεδο των διεθνών αντιπαλοτήτων. Αλλά και σε άλλα ζητήματα που εμπλέκοντσι τρίτοι για την επίλυση εθνικών προβλημάτων. Στην περίπτωση των αρχικών Μνημονίων για την επίλυση των οικονομικών μας αδιεξόδων ήταν ολοφάνερο πως η τρόικα αρχικά φρόντιζε για τη διάσωση των δικών της οικονομιών. Για τουλάχιστον ένα χρόνο μας βομβάρδιζε με τελεσίγραφα πως αν δεν εφαρμόζαμε τις συνταγές της θα είχαμε διακοπή των οικονομικών ενισχύσεων. Που θα οδηγούσε βέβαια σε εθνική χρεωκοπία και στάση πληρωμών. Βλέπαμε όμως πως τα τελεσίγραφα δεν εφαρμόζονταν, μέτρα δεν παίρνονταν και τα χρήματα όμως έρρεαν. Γιατί βέβαια στάση πληρωμών από μέρους μας θα οδηγούσε σε κατάρρευση τις γαλλικές και τις γερμανικές τράπεζες. Που είχαν στα χέρια τους τα άνευ αξίας τότε ελληνικά ομόλογα. Μόλις εξασφαλίσθηκαν οι τράπεζές τους οι εκπρόσωποι των δανειστών αγρίεψαν. Κι άρχισαν να απαιτούν επιτακτικότερα μεταρρυθμιστικά μέτρα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή