Τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στον χώρο της αθλητικής Δικαιοσύνης μαρτυρούν ένα βρώμικο και τοξικό περιβάλλον, πρωτόγνωρο σε ένταση αλλά και πρακτικές. Η απόφαση του CAS για το αποδεδειγμένο σκάνδαλο πολυϊδιοκτησίας μεταξύ ΠΑΟΚ και Ξάνθης, χωρίς να ενέχει κανένα ίχνος τελεσίδικης και αμετάκλητης «δικαίωσης» του Δικεφάλου, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα δικαστικά στελέχη που έβαλαν την υπογραφή τους στην πρωτόδικη απόφαση. Επίθεση η οποία – και αυτό είναι το χειρότερο – δεν περιορίζεται στη θεσμική τους υπόσταση, αλλά τους ρίχνει στην κρεατομηχανή της σπίλωσης υπολήψεων και της προπαγάνδας. Θυμίζουμε, μιλάμε για δικαστές εγνωσμένου κύρους και αδιαμφισβήτητου ήθους που αποδεικνύεται από την πολυετή διαδρομή τους στα δικαστήρια. Μιλάμε για λειτουργούς της Θέμιδος, ενός από τους πιο ιερούς θεσμούς του πολιτειακού μας συστήματος. Και όμως, η ανακοίνωση της ΠΑΕ ΠΑΟΚ που σχεδόν διατάσσει τον πρόεδρο της Επιτροπής Εφέσεων Παναγιώτη Φιλόπουλο και τον εφέτη Γεράσιμο Βρυώνη να παραιτηθούν αποτελεί μνημείο ασέβειας αλλά και ωμής παρέμβασης στο έργο της Δικαιοσύνης. Δεν έχει καμία διαφορά αν πρόκειται για την αθλητική Δικαιοσύνη.
Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι μέχρι και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει υπάρξει καμία επίσημη αντίδραση για το γεγονός από την ίδια τη διοίκηση της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, ανεξάρτητα από το αν όφειλε ή δεν όφειλε θεσμικά να το πράξει. Ωσάν να μη συμβαίνουν όλα αυτά μέσα στο σπίτι της, ωσάν να μην την αφορούν. Ομως, όλοι γνωρίζουν πια πού «μπορεί» και πού «δεν μπορεί» να παρέμβει η σημερινή διοίκηση της ΕΠΟ.
Το ζήτημα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια άνευ προηγουμένου συμπεριφορά που εάν περάσει χωρίς να αντιμετωπιστεί με την επιβολή αυστηρών κυρώσεων στους υποκινητές της, τότε δυστυχώς θα πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα. Και είναι γνωστό εδώ και πολύ καιρό ότι η Ιστορία μπορεί να καταγράφει νικητές και ηττημένους σε έναν πόλεμο, η ζωή όμως δεν αναγνωρίζει κανέναν νικητή. Μόνο ηττημένους.
