Το καλοκαίρι του 2020 τείνει να εξελιχθεί σε ένα από τα πιο ιστορικά καλοκαίρια για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Και τα ιστορικά δεν είναι κατ’ ανάγκη και θετικά. Μέσα σε λίγες μέρες οι φίλοι της ομάδας άκουσαν πως ο σύλλογος θέλει να αποχωρήσει από την Ευρωλίγκα (έμεινε μόνο λόγω των οικονομικών), πως ο Γιαννακόπουλος σταματά τη χρηματοδότηση και επί της ουσίας… παρκάρει τις μετοχές, έως ότου (και αν) βρεθεί κάποιος άλλος επενδυτής, πως ο Μάνος Παπαδόπουλος, ένα από τα ιστορικά στελέχη, είναι έτοιμος να φύγει, παρόλο που λίγες μέρες πριν εμφανιζόταν ως ο άνθρωπος που – μαζί με τον Τριαντόπουλο – θα τρέξει την ΚΑΕ, και πως ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, ίσως η πιο εμβληματική φυσιογνωμία συνολικά στον σύλλογο, αποχωρεί κι εκείνος έπειτα από τριάντα ολόκληρα χρόνια.
Η εικόνα θυμίζει σκόρπια διαδήλωση. Που στο τέλος της φεύγει ο ένας πίσω από τον άλλον βιαστικά, χωρίς να ενδιαφέρεται για το πού. Μονάχα να απομακρυνθεί τον ενδιαφέρει και τίποτε άλλο. Ο Παναθηναϊκός μπαίνει σε αχαρτογράφητα νερά, σε ένα αδιέξοδο. Και ίσως αυτό τού στοιχίσει πολύ περισσότερα απ’ ό,τι έχουν φανταστεί οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη της ΚΑΕ.
Ολα αυτά έρχονται σε μια περίοδο που δεν μοιάζει καθόλου με εκείνη του καλοκαιριού του 2012, τότε που και πάλι υπήρξαν μεγάλες αλλαγές. Ομως τότε ο κόσμος ήταν χορτασμένος από συνεχόμενους εγχώριους και ευρωπαϊκούς τίτλους. Ηταν έτοιμος για να στηρίξει μια νέα προσπάθεια, να σταθεί δίπλα σε κάτι καινούργιο. Αλλωστε, του το είχαν ανακοινώσει. Και το είχε δεχθεί. Στο σήμερα, κανείς δεν έχει ανακοινώσει ποιοι στ’ αλήθεια θα είναι οι στόχοι της ομάδας, τι ακριβώς θέλει να κάνει ο Παναθηναϊκός, με ποιον τρόπο θα το κάνει. Μα πάνω απ’ όλα; Σήμερα ο κόσμος μόνο χορτασμένος δεν μοιάζει, έχοντας δει για τελευταία φορά την ομάδα του σε φάιναλ φορ το μακρινό 2012.
