Πολλές κυβερνήσεις στην αρχή της θητείας τους διακατέχονται από μεταρρυθμιστικό οίστρο. Συχνά όμως στη συνέχεια καταβάλλονται από μεταρρυθμιστικό φόβο. Θέλουν, ή λένε πως θέλουν, να αλλάξουν πολλά. Αλλά φοβούνται απέναντι σε κατεστημένες νοοτροπίες και οργανωμένα συμφέροντα. Θέλουν να φτιάξουν την περίφημη ομελέτα. Αλλά φοβούνται να σπάσουν τα αβγά.

Στο φύλλο του Σαββατοκύριακου «ΤΑ ΝΕΑ» εξέθεσαν το σχέδιο της κυβέρνησης με βάση το οποίο πλήθος αρμοδιοτήτων του κράτους θα περάσει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Μέρος της μεταφοράς αυτών των αρμοδιοτήτων αφορά την πρωτοβάθμια υγεία και την εκπαίδευση, όπως συμβαίνει σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Προς τι ο φόβος λοιπόν; Η κοινωνία δεν είναι μόνο ώριμη να δεχθεί αυτές τις αλλαγές. Τις επιζητεί, κουρασμένη από μια απρόσωπη και δυσλειτουργική γραφειοκρατία που δημιουργεί συνεχώς προσκόμματα στην κοινωνική ζωή. Οι πολίτες θέλουν μια άλλη σχέση με το κράτος, μια σχέση πιο άμεση και πιο έντιμη.

Η κυβέρνηση αυτή έχει δηλώσει σε όλους τους τόνους την πίστη της στις μεταρρυθμίσεις. Η εντολή που έλαβε είναι πολύ νωπή για να καθυποτάξει τον οίστρο της στον φόβο. Είναι πολύ νωρίς για να καταληφθεί από μεταρρυθμιστική κόπωση, όπως συνέβη με άλλες κυβερνήσεις στο παρελθόν. Ας τολμήσει λοιπόν χωρίς διαψεύσεις που μαρτυρούν πως φοβάται τη σκιά της. Ας πορευτεί με τη ρήση ενός σημαντικού ηγέτη, όπως ήταν ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ: Το μόνο που έχουμε να φοβηθούμε πια είναι ο φόβος.