Το σήμα κατατεθέν του στον Ολυμπιακό που έμεινε χαραγμένο στη μνήμη του (αφού έπαιξε για πολύ ώρα με σπασμένο χέρι!), αλλά και στη μνήμη χιλιάδων φίλων του Ολυμπιακού, είναι εκείνος ο επαναληπτικός προημιτελικός Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκη, όπου οι Ερυθρόλευκοι καλούνταν να ανατρέψουν το 0-1 του πρώτου αγώνα με το οποίο είχαν νικήσει οι Πράσινοι, με γκολ του Κώστα Μαυρίδη.
«Είχαμε εξασφαλίσει το τέταρτο συνεχόμενο επαγγελματικό πρωτάθλημα και τότε είχαν κυκλοφορήσει οι φήμες ότι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έχουν συμφωνήσει να μοιραστούν τα τρόπαια και πως δήθεν εμείς θα αφήναμε τους αντιπάλους μας να πάρουν την πρόκριση. Δεν θα ξεχάσω όσο ζω την επίσκεψη στο ξενοδοχείο μας την παραμονή του ματς, δύο τεράστιων αείμνηστων παραγόντων μας, του τότε προέδρου Σταύρου Νταϊφά και του τότε αντιπροέδρου Μιλτιάδη Μαρινάκη, πατέρα του σημερινού ηγέτη του Ολυμπιακού. Μας είπαν: “Παίζετε για τον Ολυμπιακό, για εμάς, αλλά – μην το ξεχνάτε – κυρίως για τους εαυτούς σας. Θέλουμε την πρόκριση». Μπήκαμε μέσα και τα δώσαμε όλα. Στο πρώτο ημίχρονο που ήμασταν στο 0-0 ακούστηκαν και κάποια συνθήματα εις βάρος μας από την εξέδρα, που μας πλήγωσαν γιατί εμείς ξέραμε το πώς παίζαμε. Σε μια σύγκρουση με τον Λιβαθηνό χτύπησα πολύ άσχημα στο χέρι και πόναγα υπερβολικά. Ο γιατρός μας, ο Πρίφτης, μου λέει: «Γιάννη έχεις κάταγμα, θα το πω του παππού (έτσι αποκαλούσαμε τον προπονητή μας Κάζιμιρ Γκόρσκι) να σε βγάλει». Τον πιάνω και του απαντώ: «Μην του πεις τίποτα. Κάνε μου μία, δύο ενέσεις και απλά δέστο μου πολύ γερά», όπως και έγινε. Από δική μου σέντρα, η μπάλα έφτασε στο κεφάλι του Μητρόπουλου και από εκεί στον Κουσουλάκη που έκανε το 1-0. Στην παράταση με άλλα τρία γκολ του Αναστόπουλου φτάσαμε στον θρίαμβο, στο 4-0 (1983). Στα αποδυτήρια λιποθύμησα από τον πόνο και ξύπνησα στο νοσοκομείο όπου το απλό κάταγμα είχε γίνει… τριπλό και μου έβαλαν λάμα και βίδες»!
