Το πρώτο όνομα που βγήκε στην επικαιρότητα για τον Παναθηναϊκό, αυτό του Μανού Μορλάνες, δείχνει και τη μεταγραφική πολιτική που σκοπεύουν να ακολουθήσουν οι Πράσινοι στο παζάρι που άρχισε και επίσημα χθες. Και το ερώτημα είναι αν αυτή η πολιτική είναι και η ενδεδειγμένη. Είναι αυτή, δηλαδή, που θα αλλάξει επίπεδο την ομάδα.
Διότι αν ο Παναθηναϊκός σκοπεύει να κλείσει τα κενά του με παίκτες δανεικούς για ένα εξάμηνο και μάλιστα σε νεαρή ηλικία, δεν θα μπορέσει να κάνει το βήμα παραπάνω. Είναι προτιμότερο να ξεκινήσει να χτίζει από σήμερα ενόψει του καλοκαιριού, παρά να κάνει εφήμερα… πασαλείμματα και να μπει σε μια διαδικασία μεταγραφών που το καλοκαίρι θα θέλουν νέα διαπραγμάτευση για να γνωρίζει αν θα τους κρατήσει. Ηδη ο Παναθηναϊκός έχει ως δανεικό έναν από τους πιο σημαντικούς παίκτες του φετινού ρόστερ, τον Γκίας Ζαχίντ. Ηδη έχει πολλά θέματα να λύσει, με ανανεώσεις συμβολαίων παικτών που ακόμα είναι στον… αέρα (Διούδης, Ινσούα, δευτερευόντως η πιο «εύκολη» περίπτωση Δώνη).
Αν ο Τσάβι Ρόκα δεν έχει τα χρήματα που θα τον βοηθούσαν να κάνει έναν καλύτερο σχεδιασμό και να φτιάξει την ομάδα από τώρα για το καλοκαίρι, είναι προτιμότερο να περιμένει. Να ζητήσει μεγαλύτερο μπάτζετ σε έξι μήνες, να δει τι θα κάνει με τις πωλήσεις και αν θα εξοικονομήσει χρήματα από εκεί, να ρωτήσει μέχρι πού μπορεί να φτάσουν οι υπερβάσεις τύπου Μπεργκ και να ξεκαθαρίσει τι είδους ομάδα θέλει να φτιάξει ο Παναθηναϊκός.
Διότι αλλιώς κινείσαι έχοντας σκοπό να μπεις ως διεκδικητής του τίτλου σε ένα πρωτάθλημα και αλλιώς με μόνο στόχο μια θέση που θα οδηγεί στην Ευρώπη. Για να πετύχεις το πρώτο, θέλεις χρήμα και διάθεση υπέρβασης. Για το δεύτερο αρκούν περιπτώσεις νεαρών και δανεικών τύπου Μορλάνες. Αλλά και ξεκαθάρισμα πως μέχρι εκεί θα είναι το ταβάνι.
