Η κρίση στο Κίνημα Αλλαγής είναι μια πραγματικότητα. Θα είχε αποφευχθεί αν είχε εγκριθεί στην Κεντρική Επιτροπή της ΔΗΜΑΡ η πρόταση για «παρών» στη συμφωνία των Πρεσπών. Μια θέση που κράταγε τη θετική διάθεση για τη συμφωνία με τη σύνθετη ονομασία, αλλά έθετε και το ζήτημα των εκλογών, αφού η πρόσφατη κυβερνητική αριθμητική δεδηλωμένη έχει άγνωστα προγραμματικά χαρακτηριστικά. Η θέση αυτή συγκέντρωσε ισχυρό αριθμό στελεχών αλλά δεν εξασφάλισε την τυπική πλειοψηφία. Από εκεί και πέρα άρχισαν τα δύσκολα.

Η διαγραφή του Θανάση Θεοχαρόπουλου ήταν μια αρνητική εξέλιξη που αντικειμενικά αδυνατίζει την  προσπάθεια για μια σύγχρονη Κεντροαριστερά. Aντιμετωπίστηκε ένα πολιτικό ζήτημα με διοικητική πράξη. Εχω τη γνώμη ότι για όλο τον ενδιάμεσο χώρο – δηλαδή και το Κίνημα Αλλαγής και το Ποτάμι – θα ήταν χρήσιμη από την αρχή μια πιο διακριτή γραμμή αν είχαν κινηθεί αντί για ένα ηχηρό «όχι» και ένα ηχηρό «ναι» στην κατεύθυνση που αναγνωρίζει τα θετικά στοιχεία της συνθέτης ονομασίας μαζί με τη σαφή θέση για ταυτόχρονη προσφυγή στις κάλπες. Επομένως με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα οπού συγκρούονται – με πρόσχημα τη συμφωνία των Πρεσπών – τα κομματικά σχέδια της κυβέρνησης και της ΝΔ θα ήταν η θέση για το «παρών» μια αυτόνομη γραμμή του συνόλου της Κεντροαριστεράς χωρίς καμιά αίσθηση συμπληρωματικής ταύτισης με τους δυο πολιτικούς μονομάχους. Το ενδεχόμενο σχόλιο ότι μια τέτοια επιλογή είχε χαρακτηριστικά τακτικισμού είναι για αφελείς. Η συμφωνία των Πρεσπών, ακόμα και αν αποδεχτούμε όλα τα θετικά της στοιχεία, δεν ήρθε στο προσκήνιο σε ουδέτερο πολιτικό χρόνο. Κινείται μέσα στις συντεταγμένες της προσπάθειας για στήριξη της κυβέρνησης με την αμφιλεγόμενη πλειοψηφία. Με απλά λόγια, εγγράφεται στον κωδικό: αναδιάταξη πολιτικού σκηνικού υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Το λένε, άλλωστε, και τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη. Επομένως οι Πρέσπες είναι ένα πεδίο που στην πράξη παίζονται χοντρά παιχνίδια εξουσίας.

Σήμερα το Κίνημα Αλλαγής για να ξεφύγει από το εσωστρεφές κομφούζιο έχει μια δυνατότητα. Να μετεξελιχθεί το σχήμα σε ενιαίο κόμμα. Η μεταβατική φάση πρέπει να ολοκληρώσει τον κύκλο της. Τα μέλη να αφήσουν πίσω τους τις παλαιές κομματικές ταυτότητες και να βάλουν μπροστά την κοινή νέα κομματική ταυτότητα. Ολοι έχουν τις προελεύσεις και τις ιστορικές τους διαδρομές. Δεν διαγράφεται τίποτα. Πρέπει όμως να κοιτάμε μπροστά.

Δεν βοηθούν οι χωριστές και διαφορετικές δεσμεύσεις. Αλλη στο ΠΑΣΟΚ, άλλη στη ΔΗΜΑΡ, άλλη στο ΚΙΔΗΣΟ, άλλη στις Κινήσεις Πολιτών. Δεν βοηθάει η ομοσπονδιακή δομή να είναι μια δυσκίνητη γραφειοκρατία. Ο καθένας θα έχει την άποψή του, αλλά το κέντρο αποφάσεων είναι το Κίνημα Αλλαγής. Το κοινό σπίτι των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας, της Ανανεωτικής Αριστεράς και του Προοδευτικού Κέντρου. Αντιλαμβάνομαι πως η κρίση δημιουργεί στον χώρο του ΠΑΣΟΚ ένα συναίσθημα «κομματικού πατριωτισμού». Αν επικρατήσει και το όλο εγχείρημα περιοριστεί σε αυτό το αποτύπωμα θα είναι ένα σοβαρό λάθος. Η μεγάλη εικόνα είναι η ανάγκη για έναν σύγχρονο φορέα της Κεντροαριστεράς που κοιτά στο μέλλον, που διευρύνει ακροατήρια, που δεν λειτουργεί με το σύνδρομο της ιστορικής δικαίωσης αλλά σχεδιάζει μια νέα προοπτική.

Ενα κόμμα με ισχυρά συλλογικά όργανα, με τάσεις ιδεών και αντιλήψεων αντί για τη σημερινή ομοσπονδιακή συγκρότηση των κομματικών συνιστωσών. Με δυο λόγια έναν νέο και ενιαίο φορέα.

Ο Θόδωρος Μαργαρίτης είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ και της Εκτελεστικής Γραμματείας του Κινήματος Αλλαγής