Βρισκόμαστε πάλι μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις που αφορούν σ’ ένα κορυφαίο εθνικό ζήτημα που μας ταλαιπωρεί δεκαετίες. Το λεγόμενο Μακεδονικό. Δεν υπάρχει χρόνος ούτε λόγος πια να ανατρέξουμε στην ιστορία, όποιος δεν το έχει κάνει ώς τώρα μπορεί, ανά πάσα στιγμή, έστω και αργά. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Η Συμφωνία των Πρεσπών συντάχθηκε και υπογράφηκε από τους πρωθυπουργούς και τους ΥΠΕΞ της Ελλάδας και της, ώς τώρα, FYROM χωρίς να έχει επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή συναίνεση, σε καμία από τις δύο χώρες, και όσον αφορά εμάς εκτός της εθνικής στρατηγικής που με μεγάλη καθυστέρηση βεβαίως είχε διαμορφωθεί, και που δεν είχε εφαρμοσθεί. Η καλύτερη λύση είχε συμφωνηθεί στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ανάμεσα στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και στον Κίρο Γκλιγκόροφ, αλλά δυστυχώς δεν ολοκληρώθηκε, με ελληνική ευθύνη, κι όταν πια καταλάβαμε ότι συμφωνία σημαίνει συμβιβασμός και αμοιβαίες υποχωρήσεις και φτάσαμε στην αποδοχή σύνθετης ονομασίας, εκεί είχαν αναλάβει οι σκοπιανοί μεγαλέξαντροι κι οι βουκεφάλες του Γκρούεφσκι. Το πουλάκι «Νόβα-Μασεντόνια» – προτιμότερο από το Βόρεια Μακεδονία – είχε πετάξει μακριά, τα συλλαλητήρια, οι εθνοφανατισμοί, τα εμπάργκο, το κλείσιμο συνόρων, τα λαθρεμπόρια κι οι κοκορομαχίες είχαν θριαμβεύσει, ένθεν κακείθεν, η διεθνής κοινότητα και 150 χώρες αναγνώριζαν τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας» σκέτο κι εμείς κάναμε τη στρουθοκάμηλο, προς ευχαρίστηση εθνικιστών και άλλων περίεργων τύπων, που είχαν χτίσει καριέρες ή είχαν γίνει ζάπλουτοι, ως «μακεδονομάχοι» και δήθεν πούροι υπερπατριώτες. Και αντί να έχουμε προχωρήσει σε στενές σχέσεις φιλίας, εμπιστοσύνης και συνεργασίας, με όλα τα παρελκόμενα οφέλη για τις δύο πλευρές, ήμασταν σχεδόν εχθροί και κάναμε μούτρα ο ένας στον άλλον.

Και καταφέραμε έτσι, πάλι, να έχουμε ολόγυρά μας μόνο «εχθρούς»: βρωμότουρκους, κωλοβούργαρους, γυφτοσκοπιανούς και παλιοαρβανούς… Χωρίς λόγο, έτσι; Και χάνοντας άλλη μια ευκαιρία να είμαστε η «υπερδύναμη των Βαλκανίων», μέσα σε κλίμα καχυποψίας και φόβου ότι οι… Σκοπιανοί μάς απειλούν! Αν είναι δυνατόν, ε; Ενώ μια χαρά νταραβεριζόμαστε, με πάρε – δώσε, προς «ιδίον όφελος» και με μια απέραντη υποκρισία όπου, οι έλληνες Μακεδόνες βόλταραν, ψώνιζαν, έτρεχαν στα καζίνο και φόρτωναν καύσιμα στα βενζινάδικα – κι ας μην αναφερθώ σε διάφορες άλλες δραστηριότητες όπως ερωτικός τουρισμός κ.λπ. Τα αυτοκίνητα δε των βορείων γειτόνων μπαινόβγαιναν με το ΜΚ στις πινακίδες τους χωρίς να δακρύζει κανείς στην ανάμνηση του συνθήματος Το Ονομά Μας Είναι Η Ψυχή Μας, που ο Ανδρέας λάνσαρε και πολλοί άλλοι επανέλαβαν. Κι όταν απέναντι στο Η Μακεδονία Είναι Ελληνική κάποιοι από μας έλεγαν πως, από τα τρία μέρη της γεωγραφικά, μόνο Η Ελληνική Μακεδονία Είναι Ελληνική, τρώγαμε ξύλο, που λέει ο λόγος.

Πάμε λοιπόν στο σήμερα, στο εδώ και τώρα, μια που μνημονεύσαμε τον Ανδρέα. Η Συμφωνία των Πρεσπών ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε με «παραγγελιά» απ’ έξω προς έναν πρόθυμο για όλα Τσίπρα και χωρίς να επιδιωχθεί εθνική συναίνεση, με περιφρόνηση της εθνικής γραμμής, με έναν τρόπο αυθαίρετο και απαράδεκτο – περισσότερο για να προκαλέσει αναταράξεις και προβλήματα στην αντιπολίτευση – και έχει συναφθεί στη βάση της αποδοχής της σύνθετης ονομασίας Βόρεια Μακεδονία, erga omnes, έναντι όλων και για κάθε χρήση δηλαδή, ως μόνης ονομασίας της γειτονικής χώρας. Και που δεχόμαστε ως λύση συμβιβασμού αποτρέποντας τη μονιμοποίηση διεθνώς και εσαεί, του Δημοκρατία της Μακεδονίας, σκέτο. Μέχρι εδώ… ψηφίζουμε, ας πούμε. Ομως περιλαμβάνει ως προσδιορισμό τον όρο Μακεδονικό στο Nationality και αναφέρει τη γλώσσα της χώρας ως Μακεδονική. Ως προς το πρώτο, μεταφραζόμενο ως εθνότητα, εθνικότητα, ιθαγένεια ή υπηκοότητα, το ερώτημα είναι γιατί δεν είναι Βορειομακεδονική και, ως προς τη γλώσσα, γιατί όχι Βορειομακεδονική, όπως κι η χώρα δηλαδή; Μπορεί κάποιος να εξηγήσει γιατί, αφού στο κείμενο της Συμφωνίας ή στην ακόμα σαφέστερη – και χειρότερη… – ρηματική διακοίνωση επεξηγείτε πως η γλώσσα ανήκει στην οικογένεια των σλαβόφωνων, γιατί λοιπόν δεν ονομάζεται Σλαβομακεδονική;

Αλλωστε, έτσι την ξέρουμε όλοι, εδώ και δεκαετίες, αυτήν τη γλώσσα ή διάλεκτο που μιλούν οι δίγλωσσοι συμπατριώτες μας σε παραμεθόριες περιοχές της Φλώρινας, της Πέλλας, του Κιλκίς. Είναι τα δύο μεγάλα αγκάθια, δύο ρήγματα ή χάσματα που κάνουν τη Συμφωνία των Πρεσπων να «μπάζει» και που δεν τα αναφέρω ως πρόφαση, άλλοθι ή «δικαιολογία» επειδή προσωπικά αρνούμαι να την ψηφίσω ενώ είμαι, και από το ’92 ήμουν, αναφανδόν υπέρ της λύσης, αλλά επειδή είναι πραγματικό πρόβλημα που την υπονομεύει εις βάρος μας. Και, αν όχι τόσο εμφανώς σήμερα, σίγουρα κληροδοτεί σοβαρά βάρη για το μέλλον. Διότι μετά την απομάκρυνση, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Aφήστε δε τη χρήση του όρου «μακεδονικό», γενικώς, ως τοπωνύμιο, ονομασία προέλευσης για προϊόντα κ.λπ. κ.λπ., όπου μπορεί εκ της ερμηνείας της Συμφωνίας, να προκύψει ίσως και απαγόρευση χρήσης από το ελληνικό κράτος, μια που μόνη κρατική οντότητα θα αναγνωρίζεται αυτή που αναφέρεται στους διεθνείς οργανισμούς με το όνομα αυτό. Εστω και με επιθετικό προσδιορισμό.

Λένε κάποιοι «συνοδοιπόροι τσιπροκοτζιάδων» πως όλα έγιναν όπως είχαν συμφωνηθεί σε προηγούμενες στροφές του σταδίου, ως εθνική στρατηγική. Είναι ψέμα. Ούτε «μακεδονικός λαός» υπήρχε στη συζήτηση ούτε Μακεδόνες του Αιγαίου ούτε τίποτα συναφές. Και αυτό που ψελλίζουν, περί αναγνώρισης από την Ελλάδα μακεδονικής γλώσσας στον ΟΗΕ από το 1977, δεν υπάρχει.

Το μόνο που υπάρχει είναι η αναγνώριση από τον ΟΗΕ πως στην – τότε ενιαία – Γιουγκοσλαβία ομιλούνται επισήμως αναγνωρισμένες διάφορες γλώσσες όπως η σερβοκροατική, τα κοσοβάρικα, η αλβανική, η βοσνιακή κ.λπ. και η «μακεδονική» ως γλώσσα της Μακεδονικής Δημοκρατίας, τμήματος δηλαδή της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Απλώς η Ελλάδα ποτέ δεν προσέβαλε τη χρήση του όρου. Αυτό ήταν λάθος, αλλά είναι πολύ παλιό για να το σβήσουμε σήμερα, δεν ήταν μόνο κόλπο του Τίτο αλλά και ελληνική «αβλεψία» και αδράνεια.

Και τώρα, τι γίνεται τώρα; Τώρα, η κυβέρνηση Συριζα-Αποστατών και Αριστεροδεξιών Περιτριμμάτων, που διαθέτει ακριβώς 151 βουλευτές, ας ψηφίσει τη Συμφωνία που «της παρήγγειλαν» για να γίνει η Βόρεια Μακεδονία μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που ο ΣΥΡΙΖΑ για δεκαετίες έβριζε και τη διάλυσή τους επαγγελόταν. Ας ψηφίσουν όσοι τη θεωρούν υπέροχη, τη Συμφωνία Πρεσπών κι ας πιστωθούν τον θρίαμβο ή ας χρεωθούν το εθνικό άγος, αν, ο μη γένοιτο επιφέρει αυτή. Ιδού λοιπόν, σύντροφοι, 151 είσαστε. Προχωρήστε. Κανέναν άλλο δεν έχετε ανάγκη.

Περάστε, ψηφίστε, τελειώσατε…