ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΦΙΝΑΣ
Κόκκινα τρόπαια
Εκείνο το πρωινό έλεγες πως ο Μάης καλωσορίζει το καλοκαίρι. Ζέστη. Αλλά ταυτόχρονα και αεράκι στην Πλατεία Αλεξάνδρας, την έδρα του Ολυμπιακού.
Τα σκαλιά προς τα γραφεία του Ερασιτέχνη κατέβηκαν τρεις κοπελιές σαν τα κρύα τα νερά! Τζίνα Λαμπρούση. Αλεξάνδρα Ασημάκη. Στέλλα Καλτσίδου. Τρεμπλ το βόλεϊ. Νταμπλ το πόλο και το μπάσκετ. Τα κορίτσια στον αφρό. Το άρωμα γυναίκας, σχεδόν μεθυστικό. Ομολογώ πως ζαλίστηκα. Οχι από τη θετική αύρα ή τα κάλλη των κοριτσιών, αλλά από τις κούπες. Επτά στη σειρά, η μία πιο αστραφτερή από την άλλη! Ποτέ στο παρελθόν μια ομάδα δεν πήρε τόσο πολλά και μάλιστα μέσα σε μόνο μία σεζόν. Ο Ολυμπιακός το κατάφερε. Ακούστηκε παντού. Οι γυναικείες καρδιές χτύπησαν και τα τρόπαια που έφεραν βάρυναν ακόμη περισσότερο τις κόκκινες προθήκες.
Ναι, τώρα που το ξανασκέφτομαι, σ’ εκείνη τη βόλτα στον Πειραιά ερωτεύτηκα ξανά τον αγνό αθλητισμό!
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΙΣΑΡΗΣ
Μισό αιώνα πίσω
Το ημερολόγιο δείχνει Τετάρτη 9 Μαΐου 2018. Ο βόρειος πόλος της «εξυγίανσης» κάνει το κόλπο γκρόσο. Αιφνιδιάζει τον νότιο πόλο και τον πιάνει στον ύπνο. Βάζει θέμα ξένου διαιτητή για τον τελικό του Κυπέλλου στην επιτροπή έκτακτων θεμάτων της ΕΠΟ (που έχει την πλειοψηφία) και το κερδίζει. Η ΑΕΚ εκδίδει ανακοίνωση διαμαρτυρίας, αλλά είναι πλέον αργά. Στον τελικό ΠΑΟΚ – ΑΕΚ της 13ης Μαΐου στο ΟΑΚΑ σφυρίζει ο Ισπανός Νταβίδ Φερνάντεθ Μπορμπαλάν. Το ελληνικό ποδόσφαιρο γυρίζει μισό αιώνα πίσω. Για την ακρίβεια, 43 χρόνια, με τον τελευταίο ξένο διαιτητή (τον Ιταλό Τζιανφράνκο Μενεγκάλι) να ανατρέχει στο 1975, στον τελικό Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 1-0. Είναι η πλήρης κατάρρευση δύο αφηγημάτων. Της Συμμαχίας που θα έφτιαχνε το ποδόσφαιρο και των επιτηρητών – εγγυητών της FIFA ότι θα φτιάξουν τη διαιτησία.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΑΣΜΗΣ
Το «ψαλίδι» της δεκαετίας
Ο Ζινεντίν Ζιντάν χάιδεψε το γυμνό κεφάλι του και αμέσως κούνησε το χέρι του σαν να τσουρουφλίστηκε. Οι τιφόζι της Γιουβέντους σηκώθηκαν αυθόρμητα και χειροκροτούσαν σαν υπνωτισμένοι από την εικόνα που μόλις είχαν αντικρίσει και ο υπογράφων κρατήθηκε την τελευταία στιγμή να μη σωριαστεί από την καρέκλα.
Ο Κριστιάνο Ρονάλντο μόλις είχε απογειωθεί στα 2,30 μέτρα στέλνοντας την μπάλα στα δίχτυα του άμοιρου Τζιανλουίτζι Μπουφόν με ανάποδο ψαλίδι.
Ηταν μια σκηνή που έμοιαζε να βγαίνει από τον αγώνα του 1968 ανάμεσα στη Βραζιλία και το Βέλγιο, όταν ο Πελέ έκανε δημοφιλές το γκολ με ανάποδο ψαλίδι.
Το πόσο εύκολο είναι να πετυχαίνεις τέτοια γκολ το αποκαλύπτουν οι αριθμοί του Πελέ. «Από τα 1.283 γκολ μόνο δύο, τρία πέτυχα με ανάποδο ψαλίδι». Η πλάκα είναι πως αυτό το γκολ που άφησε ενεούς τους φιλάθλους δεν ψηφίστηκε ως καλύτερο της χρονιάς. Ντροπή.
ΝΙΚΟΣ ΒΕΛΟΝΑΚΗΣ
Το δίδαγμα μιας γκάφας
Οι επαΐοντες του ποδοσφαίρου που αγορεύουν στα καφενεία είναι συνήθως κατηγορηματικοί με μόνιμη επωδό «αυτό το γκολ δεν χάνεται, το άλλο δεν τρώγεται»… Οσοι όμως έχουν κλωτσήσει το ρημάδι το τόπι αντιλαμβάνονται πως δεν υπάρχει τίποτε αυτονόητο στο χορτάρι. Προς επίρρωσιν αυτής της άποψης προέκυψε το 2018 το δίδαγμα από το πάθημα του Λορίς Κάριους, ο οποίος διαπομπεύτηκε για ένα τρομερό κοντράστ. Στο υψηλότερο επίπεδο, σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, έμελλε να καθορίσουν το αποτέλεσμα οι γκάφες ολκής του γερμανού τερματοφύλακα της Λίβερπουλ (με ευνοημένη τη Ρεάλ Μαδρίτης που νίκησε 3-1 στις 26/5). Ετσι είναι όμως το ποδόσφαιρο. Ο ρυθμός, η ένταση, οι ποιοτικές επαφές με την μπάλα διαφέρουν, αλλά τα λάθη δεν αλλάζουν είτε πρόκειται για ερασιτεχνικό πρωτάθλημα είτε για την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Οπότε δεν χρειάζεται ούτε ανάθεμα, ούτε πυρά, ούτε τουφεκισμός, επειδή ο Κάριους δεν υπολόγισε το προτεταμένο πόδι του Μπενζεμά, όταν επιχείρησε να πασάρει την μπάλα με τα χέρια…
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΙΡΩΤΣΟΣ
Τα δάκρυα του Σαλάχ
Τις περισσότερες φορές η στεναχώρια είναι πιο δυνατή από οποιαδήποτε χαρά. Σου χαράζει τη ζωή. Σε ακολουθεί. Σε κάποιες περιπτώσεις σε στοιχειώνει. Η χρονιά που φεύγει είχε πολλές όμορφες και χαρούμενες αθλητικές στιγμές. Είχε, πάνω απ’ όλα, το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ενα υπέροχο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Είχε πρωταθλητές, είχε υπέροχα γκολ, είχε καταπληκτικά ματς σε πολλά πρωταθλήματα και σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, είχε το Ρίβερ – Μπόκα στον τελικό του Λιμπερταδόρες. Απ’ όλα αυτά, η στιγμή που ο Σαλάχ πέφτει στο έδαφος στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και αντιλαμβάνεται όλος ο κόσμος ότι ο ηγέτης της Λίβερπουλ δεν θα συνεχίσει στο ματς, στο οποίο ο ίδιος είχε στείλει τους Reds, είναι μία από τις πιο δυνατές στιγμές όχι μόνο της χρονιάς, αλλά της δεκαετίας.
Το κλάμα του Αιγύπτιου, ο προβληματισμός στις εξέδρες, ο εκνευρισμός του Κλοπ για το μαρκάρισμα και μια ομάδα που εν τέλει λύγισε, χάνοντας τον ηγέτη της.
Αντώνης Καρπετόπουλος
Ο θρίαμβος της Γαλλίας
Η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από τους Γάλλους ήταν το γεγονός της χρονιάς: μέσα στο 2018 δεν υπήρχαν άλλωστε Ολυμπιακοί Αγώνες – το Μουντιάλ της Ρωσίας ήταν η κορυφαία διοργάνωση. Ο θρίαμβος της Γαλλίας, μιας ομάδας που συνδύαζε νιάτα και σοβαρότητα, ήρθε χάρη σε ένα ποδόσφαιρο οργανωμένο και αποτελεσματικό: οι Γάλλοι σκόραραν περισσότερο εναντίον της Αργεντινής του Μέσι, αλλά και στον τελικό με την Κροατία, από ό,τι κόντρα στους Αυστραλούς και στους Περουβιανούς στην πρώτη φάση, δημιουργώντας την εντύπωση πως έπαιξαν όχι όσο χρειαζόταν για να κερδίσουν, αλλά όσο ήταν απαραίτητο για να μην αμφισβητηθεί ο τελικός θρίαμβός τους. Η χρονιά είχε αρκετή Γαλλία, αφού και σε επίπεδο συλλόγων ξεχώρισε η ιστορική επικράτηση της Ρεάλ του Ζινεντίν Ζιντάν στο Τσάμπιονς Λιγκ – σημειωτέον ότι μετά τη φυγή του Ζιζού η Βασίλισσα μπήκε σε μια φάση παρακμής από την οποία δεν μπορεί να βγει.
Οι Γάλλοι εντυπωσίασαν στη Ρωσία για τον αλτρουισμό, τα νιάτα και την αποτελεσματικότητά τους. Το καλοκαίρι τα κίτρινα γιλέκα δεν τα φορούσε κανείς…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΟΥΠΗΣ
Το ξέσπασμα του Ντάλιτς
Ενα απλό τηλεφώνημα, που αρχικά δεν το έλαβε σοβαρά υπόψη, άλλαξε τη ζωή του Ζλάτκο Ντάλιτς. Ενας προπονητής 51 ετών, που παρέμενε έως τότε στην αφάνεια, είχε κληθεί να καθίσει στον πάγκο της Εθνικής Κροατίας για ένα παιχνίδι. Να νικήσει την Ουκρανία και να πάει στο Μουντιάλ. Η πρόκριση τον μονιμοποίησε στον πάγκο. Ο Ντάλιτς ήταν άνθρωπος χωρίς υψηλές διασυνδέσεις. Τα γεγονότα που ακολούθησαν τον έκαναν ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα στην πατρίδα του. Με αυτόν στον πάγκο η Κροατία έφτασε στον τελικό του Μουντιάλ στα γήπεδα της Ρωσίας. Τι κι αν έχασε από τη Γαλλία… Ποτέ άλλοτε η Εθνική δεν είχε φτάσει τόσο ψηλά.
Τα δάκρυα του Ντάλιτς μετά την πρόκριση στα ημιτελικά ήταν μία ανθρώπινη αντίδραση που μάλλον λίγοι κατάλαβαν. Ηταν τα δάκρυα για μία υπέρβαση που αναζητούσε μια ολόκληρη χώρα και το πέτυχε με αυτόν στον πάγκο. Είναι το συναίσθημα που εμφανίζεται συχνά στον αθλητισμό. Δάκρυα χαράς και λύπης…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΜΠΙΡΗΣ
Τριπλή συγκίνηση
Κλείνοντας τα μάτια και προσπαθώντας σε δευτερόλεπτα να φέρεις όλη την (αθλητική) χρονιά στο μυαλό σου, ουσιαστικά κολλάς αμέσως σε δύο μοναδικές στιγμές.
Αφενός την προσπάθεια ενός μέγιστου αθλητή να παραμείνει στην κορυφή του κόσμου με ένα χέρι. Είναι η προσπάθεια του Λευτέρη Πετρούνια με τρομερούς πόνους στον ώμο να θριαμβεύει στην Ντόχα.
Το τρίτο συνεχόμενο χρυσό μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ήταν το πιο δύσκολο αλλά και ξεχωριστό της καριέρας του, γιατί πρώτα νίκησε τον φόβο και τον πόνο και μετά τους αντιπάλους του, δύο ημέρες πριν μπει στο χειρουργείο!
Η άλλη τρομερή στιγμή της χρονιάς είναι στο Βερολίνο, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου, να βλέπεις να έχει ξεκαθαρίσει ο τελικός στο επί κοντώ και να μάχονται για το χρυσό μετάλλιο δύο κυρίες από την Ελλάδα!
Μοναδικό συναίσθημα η κατάκτηση του χρυσού (Κατερίνα Στεφανίδη) και του ασημένιου μεταλλίου (Νικόλ Κυριακοπούλου) στον πιο ελληνικό τελικό όλων των εποχών!
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
Η υπέρβαση των Μπλε
Οταν μιλάμε για χρονιά που γίνεται Μουντιάλ, τότε όλα τα φώτα πέφτουν πάνω στην κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση. Η Γαλλία λοιπόν κατάφερε να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο το περασμένο καλοκαίρι και εκτίμησή μας είναι ότι η συγκεκριμένη επιτυχία είναι η στιγμή που ξεχωρίζει στα αθλητικά δρώμενα του 2018. Οι Τρικολόρ επέστρεψαν στην κορυφή, παρουσιάζοντας μια νέα γενιά παικτών, είκοσι χρόνια μετά την τεράστια επιτυχία της «παρέας» του Ζιντάν. Ο Εμπαπέ, ο Γκριεζμάν, ο Πογκμπά και οι υπόλοιποι παίκτες της γαλλικής ομάδας έφτασαν πανάξια στην κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου. Επαιξαν καλό ποδόσφαιρο και κατάφεραν να ξεπεράσουν προβλήματα, άγχη και φοβίες προηγούμενων διοργανώσεων. Η φανέλα της εθνικής ομάδας της Γαλλίας έχει πλέον και δεύτερο αστέρι.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΔΕΛΛΗΣ
Η πρόκριση επί της Μίλαν
Eχουν περάσει λίγες ημέρες και φυσικά δεν φτάνουν για να κατανοήσει κανείς τι συνέβη στο Γεώργιος Καραϊσκάκης το βράδυ της 13ης Δεκεμβρίου. Το πώς ο Ολυμπιακός έκανε πραγματικότητα μια από τις μεγαλύτερες προκρίσεις στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μια επικράτηση από εκείνες που αφήνουν το σημάδι τους στον χρόνο. Η νύχτα που οι Ερυθρόλευκοι σε έναν «τελικό» απέκλεισαν τη Μίλαν! Τους Ιταλούς, που μπορεί αυτή τη στιγμή να μην είναι ακριβώς στα… ντουζένια τους, αλλά που επί της ουσίας είναι η δεύτερη πιο σημαντική ομάδα στην ιστορία των Ευρωπαϊκών Κυπέλλων μετά τη Ρεάλ Μαδρίτης. Η επτά φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης Μίλαν. Ο μύθος της ροσονέρι φανέλας της. Πολύ μεγάλο γεγονός. Και για τον Ολυμπιακό και συνολικά για το ελληνικό ποδόσφαιρο που τέτοια παράσημα δεν λες πως… περισσεύουν στο συρτάρι του.
Νίκος Κιτσιγιάννης
Η Κροατία στον τελικό!
Η πρόκριση της Κροατίας στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν ένα πολύ μεγάλο γεγονός για τη χρονιά που μας πέρασε. Κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο. Η Χρβάτσκα κατάφερε να διεκδικήσει το μεγάλο τρόπαιο, φτάνοντας για πρώτη φορά στην ιστορία της σε αυτό το επίπεδο. Μια διάκριση που ήρθε να αποτελέσει την επιβράβευση των προσπαθειών μιας εξαιρετικής φουρνιάς της Κροατίας, που σταθερά, κάθε χρόνο, έκανε και ένα βήμα παραπάνω.
Φέτος, ωστόσο, οι Κροάτες έκαναν πράξη έναν στόχο ετών. Που μετά την πρόκριση στα ημιτελικά του 1998 έμοιαζε ανέφικτος. Αφού εκείνη η διάκριση της παρέας του Μπόκσιτς, του Ασάνοβιτς, του Σούκερ και των λοιπών αστεριών έδειχνε να αποτελεί το «ταβάνι» της Εθνικής Κροατίας. Κι όμως, ο Μόντριτς, ο Μάντζουκιτς, ο Λόβρεν, ο Ράκιτιτς και οι υπόλοιποι άσοι του Ντάλιτς ξεπέρασαν κάθε προσδοκία.Οι Κροάτες πραγματοποίησαν μια εντυπωσιακή πορεία στο Μουντιάλ της Ρωσίας, φτάνοντας μέχρι και τον τελικό της διοργάνωσης. Εχοντας κερδίσει δυνάμεις όπως η Αργεντινή αλλά και η διοργανώτρια χώρα σε έναν δραματικό ημιτελικό. Με τις εμφανίσεις τους στο Παγκόσμιο Κύπελλο να τους κάνουν να κερδίσουν πολλούς υποστηρικτές και τη συμμετοχή τους στον τελικό να αποτελεί κατά τη γνώμη μου το αθλητικό γεγονός της χρονιάς που φεύγει.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΝΤΗΣ
Το νέο κάρφωμα του θανάτου!
Για το φιλοθέαμον κοινό και τους απανταχού της γης μερακλήδες των σπορ, οι δείκτες του ρολογιού μένουν σταματημένοι στο βράδυ της 7ης Φεβρουαρίου…
Οι μετεωρολόγοι είχαν ανακοινώσει ότι ένας αστεροειδής θα περνούσε ξυστά από τη Γη την επόμενη ημέρα, αλλά φαίνεται ότι μερίμνησε να στείλει νωρίτερα στο Madison Square Garden τον ιπτάμενο προπομπό του!
Αυτόν τον ρόλο του υβριδικού αστεροειδούς έπαιξε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ο οποίος στη διάρκεια του αγώνα Νικς – Μπακς σηκώθηκε σαν αερικό στη συστημένη alley oop πάσα του Κρις Μίντλετον και έκανε πόστερ τον δόλιο τον Τιμ Χάρνταγουεϊ τζούνιορ, προσφέροντας ένα μοναδικό θέαμα! Το εκπάγλου καλλονής και… αγριότητος κάρφωμα έβαλε τον έλληνα σουπερστάρ στο ίδιο κάδρο με τον Βινς Κάρτερ και τον ΛεΜπρον Τζέιμς, που ο ένας στις 25 Σεπτεμβρίου του 2000 στο Σίδνεϊ (ΗΠΑ – Γαλλία) με το επιλεγόμενο «Dunk Of Death» και ο άλλος στις 29 Ιανουαρίου του 2012 στο Μαϊάμι (Χιτ – Μπουλς) ανάγκασαν τον Φρεντερίκ Βάις και τον Τζον Λούκας αντιστοίχως να μείνουν εμβρόντητοι και να μαρτυρήσουν την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν! «Στ’ αλήθεια δεν είδα ότι υπήρχε παίκτης από κάτω μου» σχολίασε κυνικά ο Αντετοκούνμπο, τη στιγμή που ο καθήμενος στο court side Tζον ΜακΕνρο έμενε ενεός και κοίταζε σαν χάνος! Τουτέστιν, άλαλα τα χείλη των ασεβών…
