Μιλώντας στη Βουλή για τη συνταγματική αναθεώρηση, μεταξύ άλλων, ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αναφέρθηκε στο άρθρο 16 του Συντάγματος και σε θέματα παιδείας. Κι αφού επέκρινε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκο Μητσοτάκη για τη διακηρυγμένη προσπάθειά του να κατοχυρωθεί συνταγματικά η λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, αποκάλεσε δυσφημιστική κριτική τις κατηγορίες ότι τα ΑΕΙ «είναι σε τραγική κατάσταση, σε ανομία». Τέλος, οικειοποιούμενος το σχήμα που θέλει τη δημόσια εκπαίδευση λαϊκή κατάκτηση, η οποία δίνει την ευκαιρία της μόρφωσης σε όλους, τόνισε πομπωδώς: «Δεν θα επιτρέψουμε άλλη παιδεία για τους κληρονόμους και άλλη για τα παιδιά του λαού».

Δεν έχει νόημα να ασκήσει κανείς κριτική στην ουσία των όσων ισχυρίζεται ο λαϊκιστής Πρωθυπουργός. Εχει όμως νόημα η επισήμανση ότι μας κοροϊδεύει κατάμουτρα. Και το κάνει επειδή γνωρίζει ότι απέναντί του έχει διακριτικούς ανθρώπους που δεν θα του ασκήσουν κριτική, η οποία θα μπορούσε να εκληφθεί ότι χρησιμοποιεί την ιδιωτική ζωή του. Νομίζω πάντως ότι ο Πρωθυπουργός δεν τη δικαιούται αυτή τη διακριτικότητα, επειδή ο ίδιος δεν υπήρξε διακριτικός.

Κατά συνέπεια, έχει νόημα να επισημανθεί ότι ο Πρωθυπουργός, στα λόγια, υπερασπίζεται το αποτυχημένο σύστημα της ελληνικής δημόσιας εκπαίδευσης, έχοντας όμως την πολυτέλεια να μη χρειάζεται να είναι δέσμια αυτού του συστήματος η δική του οικογένεια. Ως γνωστόν, τα παιδιά του ξεκίνησαν από νωρίς να πηγαίνουν σε πολύ καλό και ακριβό σχολείο. Επ’ αυτού δεν τον κακίζω. Καλά κάνει. Οπως κάθε γονιός, θέλει κι αυτός τα παιδιά του να μορφωθούν όσο το δυνατόν καλύτερα. Και αφού το μπορεί, όπως άλλωστε το μπορούσαν τα μέλη της κομματικής και της κρατικής νομενκλατούρας και στα κομμουνιστικά κράτη, εύγε του. Για ποιον λόγο κάποιος που μπορεί να εξασφαλίσει καλές σπουδές στα βλαστάρια του να το αποφύγει; Γιατί κάποιος που μπορεί να εξασφαλίσει στα παιδιά του ότι, αύριο – μεθαύριο, θα αποφύγουν τα βρώμικα, επικίνδυνα και συνεχώς κατειλημμένα πανεπιστήμια, να επιδιώξει να περάσουν από εκεί;

Υποτίθεται ότι η Αριστερά είναι ένα «ηθικό πλεονέκτημα». Οταν ένας αριστερός πολιτικός αγωνίζεται για μέτρα που ο ίδιος θεωρεί καλά για τον «λαό», ενώ εκείνος επιλέγει για τον εαυτό του και την οικογένειά του τη ζωή τού «κληρονόμου», πόσο μερίδιο του ηθικού αυτού πλεονεκτήματος άραγε ξοδεύει; Κανένα πρόβλημα, στην Αριστερά φαίνεται ότι υπάρχει μεγάλο απόθεμα.