«Είσαι μόνο στην αρχή. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς εξετάσεις. Να συνηθίζεις από τώρα. Ολη η ζωή είναι εξετάσεις. Ασε που στο μέλλον θα αναπολείς και τις απολυτήριες και τις Πανελλήνιες, γιατί οι εξετάσεις της ζωής είναι πιο δύσκολες».

Κάπως έτσι μεγαλώσαμε, κι εμείς και οι προηγούμενες γενιές, και κάπως έτσι μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Ακούγοντας και επαναλαμβάνοντας φράσεις-κλισέ, μήπως και συμβιβαστούμε ευκολότερα με τη διαδικασία των εξετάσεων.

Κακά τα ψέματα. Ποτέ και σε κανέναν δεν άρεσαν, ούτε αρέσουν, οι εξετάσεις. Η στιγμή που ο καθηγητής μοιράζει την κόλλα με τα θέματα είναι καταγεγραμμένη στη μνήμη όλων μας: αγωνία και άγχος στο φουλ…

Οι Πανελλήνιες –στα χρόνια μου λέγονταν Πανελλαδικές και πριν πάλι Πανελλήνιες –είναι ένας τρόπος αξιολόγησης και μια μέθοδος επιλογής εκείνων που θα μπουν στα ανώτατα ιδρύματα. Πολλά έχουν ειπωθεί για τον παιδαγωγικό ή μη χαρακτήρα τους, για τη δημιουργική ή μη φιλοσοφία τους, για το πόσο ωθούν τα παιδιά στην παπαγαλία… Κι ίσως να έχουν δίκιο.

Είναι δυνατόν μέσα σε τρεις ώρες να κρίνεται το μέλλον ενός μαθητή που ονειρεύεται να γίνει φοιτητής; Ισχύει, πράγματι, κάτι τέτοιο; Η ζωή αποδεικνύει ότι το αύριο δεν κρίνεται από αυτές τις εξετάσεις, ούτε από κάποιες παρόμοιες. Κι αν ξέραμε (ήδη) το μετά, σίγουρα θα μετρούσαμε αλλιώς την αξία και τη σημασία του τώρα. Αλλά δεν είναι της παρούσης. Σήμερα αρχίζουν οι Πανελλήνιες 2017.

Ευτυχώς, το μέλλον φτιάχνεται κομματάκι κομματάκι από επιτυχίες και αποτυχίες, στιγμές και συμπτώσεις, αγώνες και αγωνίες, τρικλοποδιές και ανατροπές.

Οταν όμως έχεις δουλέψει σκληρά επί δύο χρόνια για να μπεις στο πανεπιστήμιο, τη μέρα που αρχίζουν οι Πανελλήνιες πιστεύεις ότι παίζεται η ζωή σου κορόνα – γράμματα. Ευτυχώς δεν είναι αλήθεια. Οπως και κάτι άλλο: Ποτέ δεν αναπολείς τις εξετάσεις –κι ας περνάμε καθημερινά πιο δύσκολες…

Καλή επιτυχία σε όλους!