ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ κρύβεσαι, μήλο βγαίνεις. Κάπως έτσι πάει το παιδικό παιχνίδι. Σε ό,τι αφορά τον Πρωθυπουργό, είμαστε στο πορτοκάλι –και όχι γιατί το χρώμα με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε σε δύο εκλογές το 2015 είναι το πορτοκαλί. Αλλά γιατί από τον Αύγουστο και μετά η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα έχει αραιώσει –και η θεματολογία του έχει γίνει πιο επιλεκτική. Υπάρχει η δημόσια τοποθέτηση για τις αποζημιώσεις και τα αρτινά κλαρίνα –υπάρχει και το τραπέζι στο Παρίσι παρέα με τους Σοσιαλιστές. Ωστόσο, ο Πρωθυπουργός είναι σιωπηλός στο θέμα της ΕΛΣΤΑΤ –η επίμαχη δήλωση στην οποία αναφέρεται η επιστολή Ντομπρόβσκις, Μοσκοβισί, Τίσεν είναι του Νίκου Παππά. Και φειδωλός στο θέμα της τηλεοπτικής αδειοδότησης –όπου ο πιο ηχηρός είναι ο Πάνος Καμμένος. Για τα φορολογικά ούτε λέξη. Στα λογιστικά γραφεία περιμένουν να αναρτηθούν τα σημειώματα του ΕΝΦΙΑ από Δευτέρα –αλλά οι φήμες μιλούν για διάθεση να καθυστερήσουν αυτά για μετά τη ΔΕΘ.

Η αναφορά στη ΔΕΘ είναι κρίσιμη. Η παρατήρηση για την επιλεκτικότητα της θεματολογίας Τσίπρα τελεί υπό την αίρεση της ΔΕΘ. Εκεί είτε ενδέχεται να συναιρεθούν όλες οι θεματικές, εσωτερικές και εξωτερικές, οικονομικές και νομικές. Είτε μπορεί να υποχρεωθεί ο Πρωθυπουργός να τις θίξει απαντώντας σε ερωτήσεις. Ούτως ή άλλως, ίσως το Μαξίμου να δημιουργεί πολιτικό χώρο, να αδειάζει τεχνητά τη σκηνή, για να τη γεμίσει μετά ο Τσίπρας. Παρ’ όλα αυτά έχει κανείς την αίσθηση ότι η αποφυγή κάποιων θεμάτων δεν είναι τυχαία. Αλλο να μιλάς, ας πούμε, για τη συνταγματική αναθεώρηση –όπως έγινε σε εκείνη την εκδήλωση που στήθηκε άρον άρον όπισθεν της Βουλής στο τέλος Ιουλίου. Και άλλο να πρέπει να πάρεις θέση για τα δημοσιονομικά στοιχεία του 2009 και να βάλεις απέναντι τους Ευρωπαίους. Αντιθέτως, όσο υπάρχει η Ζωή, φαίνεται ότι το να διεκδικεί ο Τσίπρας την ατζέντα των γερμανικών αποζημιώσεων εξυπηρετεί και τον ΣΥΡΙΖΑ και το Βερολίνο. Αφενός γιατί αυτό δεν παραχωρείται σε πιο ζωηρές δυνάμεις και αφετέρου γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να οδηγηθεί η υπόθεση σε κλιμάκωση –απλώς θα συντηρείται.

Στην πραγματικότητα –κι αυτό φαίνεται στο πώς πήγε πίσω τον Ιούλιο – Αύγουστο η ιστορία του ΕΝΦΙΑ –ίσως γίνεται μια προσπάθεια να κρατηθεί ο Πρωθυπουργός σε ιδανική απόσταση από τοξικές ατζέντες. Αυτό αποτελεί ένδειξη ότι η φθορά είναι αντιληπτή στον πολιτικό σχεδιασμό του Μαξίμου. Και είναι γρήγορη. Την ίδια ώρα, σε κάποιες άλλες θεματικές, όπως τα τηλεοπτικά ή οι ιδιωτικοποιήσεις, υπάρχει το πρόβλημα ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να ικανοποιήσει «ημετέρους» που αλληλοσυγκρούονται. Από την άποψη αυτή, η διγλωσσία σε επίπεδο υπουργών και στελεχών είναι ωφέλιμη –ικανοποιεί προσωρινά και τους μεν και τους δε. Δεν μπορεί όμως αυτή να υπηρετηθεί –για αυτονόητους λόγους –από πρωθυπουργικά χείλη. Παρ’ όλα αυτά, και ίσως αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον, ο Τσίπρας είναι στην παράξενα δυσάρεστη γι’ αυτόν θέση να μην έχει καμία θετική ατζέντα να παίξει. Η ανάκαμψη είναι λιμά και η ανεργία παραμένει σε δυσθεώρητα ύψη. Μόνο το χρέος αν είχε απτό αποτέλεσμα και η χαλάρωση της λιτότητας –με κεντρική απόφαση της Ευρώπης –θα ήταν ένα πραγματικό πολιτικό χαρτί. Αλλά οι Γερμανοί δεν κάνουν ούτε τη χάρη στον Ρέντσι που πιέζεται αφόρητα για τους ίδιους λόγους.

Κάπως έτσι ο Τσίπρας είναι πολιτικά μετέωρος. Μην έχοντας κάτι να εκφράσει, εκφράζει μόνο τον εαυτό του –παίζει ξανά και ξανά την εικόνα του κοιτάζοντας σε έναν σπασμένο καθρέφτη. Και γι’ αυτό έπρεπε η εικόνα να γίνει πιο σπάνια. Φυσικά, αυτό είναι κάτι που το πετυχαίνεις πιο εύκολα ντάλα καλοκαίρι παρά χειμώνα.

Τελευταία Νέα