Αναζήτηση
ΚΑΘΕΝΑΣ ζει αλλιώς τον μύθο του –πόσω μάλλον το δικό του success story. Πάρτε για παράδειγμα τη νέα βρετανίδα πρωθυπουργό Τερίζα Μέι. «Brexit σημαίνει Brexit» δήλωσε, «και θα το φέρουμε εις πέρας επιτυχώς». Φαντάζεστε τον Ιούλιο του 2015 τον Αλέξη Τσίπρα να λέει, μετά το δημοψήφισμα, «Οχι σημαίνει Οχι»; Εντάξει –οι Βρετανοί τα λένε αυτά και δεν πατούν το κουμπί του άρθρου 50 που θα δρομολογήσει ανεπιστρεπτί την έξοδο από την ΕΕ. Η κυρία Μέι το αφήνει για το 2017. Οι πολιτικοί παρατηρητές θεωρούν βέβαιο ότι θα πάει σε πρόωρες βουλευτικές κάλπες. Οι Εργατικοί έχουν χίλια προβλήματα και χρειάζεται καθαρή εντολή για τη διαπραγμάτευση με την ΕΕ. Ο Τσίπρας, πάλι, εκβίασε με Grexit τα άλλα πολιτικά κόμματα ώστε να συναινέσουν σε Μνημόνιο ΙΙΙ. Και μετά έστριψε διά των εκλογών αφού ήθελε και αυτός να αιφνιδιάσει τους αντιπάλους του και να ανανεώσει τη λαϊκή εντολή. Εκεί –στη δεύτερη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 20 Σεπτεμβρίου 2015 –βρίσκεται το κλειδί της τρέχουσας πολιτικής περιόδου.
«Πιστεύω στις δεύτερες, αλλά δεν πιστεύω στις τρίτες ευκαιρίες» λέει ένας από τους ήρωες του «Game of Thrones» –της αγαπημένης σειράς του Μπαράκ Ομπάμα, με τον οποίο ο Τσίπρας είχε μια συμπαθητικής διάρκειας συνάντηση στο περιθώριο της Συνόδου του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία. Η κυβερνώσα ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ το έχει καταλάβει –και μάλιστα νωρίς. Δεν θα υπάρξει τρίτη ευκαιρία. Δεν θα υπάρξει τρίτη ευκαιρία ούτε με τους ξένους –εξού και ψηφίστηκαν μέτρα 5,4 δισ. τον Μάιο από τη συμπολίτευση, που δεν περίμενε να παίξει το χαρτί του Brexit. Δεν θα υπάρξει τρίτη ευκαιρία για συναίνεση από την αντιπολίτευση –όπως φάνηκε και από τις συζητήσεις στο Προεδρικό και από τη συμπεριφορά ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού στη Βουλή. Εξού και το Μαξίμου έβαλε μπροστά την απλή αναλογική. Και δεν θα υπάρξει τρίτη ευκαιρία από την κοινωνία. Οι προσεχείς εκλογές –οψέποτε γίνουν –είναι χαμένες για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο πραγματικό ερώτημα είναι αν θα κινηθεί κάτω από 25% ή κάτω από 20%. Και αν θα ανασυγκροτηθεί ως αντιπολίτευση πηγαίνοντας πιο αριστερά.
Αυτό που εκπορεύεται ήδη από το Μαξίμου και ξεδιπλώνεται καθαρά είναι μια στρατηγική δεύτερου κόμματος. Ή, μάλλον, μια πολιτική καμένης γης –πιο φανερή στα ΜΜΕ και τη Δικαιοσύνη –που είναι πολύ πιο εύκολη όταν είσαι πρώτο κόμμα. Δηλαδή, όταν έχεις την εξουσία. Αντίθετα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να πολιτεύεται με τη βεβαιότητα ότι θα έρθει πρώτος στις επόμενες εκλογές –δεν φαίνεται όμως να έχει προς το παρόν στρατηγική για το πώς η νίκη θα δώσει συσχετισμό εξουσίας. Αν και δεν αποκλείεται να μη βιάζεται, να περιμένει τα γεγονότα και να μην έχει λόγο να ξεδιπλώσει κινήσεις. Ούτως ή άλλως, η προετοιμασία για μια επερχόμενη ήττα είναι η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από τους προκατόχους του στην εξουσία επί Μνημονίου, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Ούτε ο Παπανδρέου ούτε ο Σαμαράς αποδέχθηκαν την ήττα και έκαναν μάταιες κινήσεις έως το τέλος. Το αποτέλεσμα ήταν ο μεν Παπανδρέου να πέσει στην αγκαλιά της ΝΔ, εξερχόμενος όμως ο ίδιος από το Μαξίμου, το φθινόπωρο του ’11 όταν το μόνο που πέτυχε ήταν να είναι πρωθυπουργός άλλο πρόσωπο –αλλά πάντως όχι ο Φίλιππος Πετσάλνικος. Ο δε Σαμαράς να πέσει εντελώς έξω με τον ανασχηματισμό του Ιουνίου του ’14 και τη συσχέτιση της διαπραγμάτευσης με την τρόικα με την προεδρική εκλογή του ’15. Αμφότεροι εξέπεσαν.
Αλλά αυτά είναι αναδρομές στο παρελθόν χωρίς πλέον σημασία. Ο Τσίπρας και οι συν αυτώ επενδύουν στο νεαρό της ηλικίας και στο άσβεστο άστρο του λαϊκισμού για να επανέλθουν στις μεθεπόμενες εκλογές. Υπολογίζοντας να ανοίξουν τότε έναν νέο πολιτικό κύκλο. Προς το παρόν, πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να χάσει –και γι’ αυτό δίνει πόνο και μοιράζει χασούρα στους άλλους, ανακατεύοντας όσο μπορεί την τράπουλα των θεσμών με τη συνταγματική αναθεώρηση.
