[Εισαγωγικά] Κρουασάν με φέτα

«Ποτέ δεν λες ποτέ μέσα στην ευρωζώνη». Αυτή ήταν η απάντηση του Μανουέλ Βαλς στην ερώτηση αν ο κίνδυνος ενός Grexit έχει απομακρυνθεί για πάντα. Ο γάλλος πρωθυπουργός παρακάθησε σε πρόγευμα με δημοσιογράφους το πρωί της Παρασκευής. Οι άνθρωποι της ασφάλειάς του κοιτούσαν με κιάλια τις πολυκατοικίες στην περίμετρο της ταράτσας του Γαλλικού Ινστιτούτου όπου έγινε η συνάντηση, αλλά η μέρα ήταν ηλιόλουστη και ακόμη και η επισήμανση πως τίποτε δεν είναι για πάντα στη ζώνη του ευρώ δεν μπορούσε να σκιάσει το φωτεινό πνεύμα με το οποίο η γαλλική κυβέρνηση βλέπει τα συμβαίνοντα στην Αθήνα. Η πρόσφατη απόφαση του Eurogroup –κι ας μην έχει καλοκλείσει η αξιολόγηση ώστε να δοθεί η δόση και να αποκατασταθεί το waiver για τις τραπέζες –χαρακτηρίστηκε από τον Βαλς «νέα αρχή», ενώ η διακυβέρνηση Τσίπρα αντιμετωπίζεται σαφώς ως ρεφορμιστική Αριστερά. Για τους ΑΝΕΛ –που είναι λίγο σαν τη φέτα ανάμεσα στα κρουασάν του πρωινού –ούτε λόγος. Πιθανώς και γιατί ουδείς εκ των παρισταμένων ρώτησε.

Η γαλλική πολιτική στήριξη προς την Αθήνα παραμένει λοιπόν –και είναι γενναιόδωρη. Ο Βαλς ήρθε στη χώρα μας για ένα εικοσιτετράωρο, αφήνοντας πίσω τα οδοφράγματα των συνδικάτων για τον εργασιακό νόμο και τις πλημμύρες που οδήγησαν στην εκκένωση του Λούβρου. Πολιτικός με φιλοδοξίες και ορίζοντα, ο γάλλος πρωθυπουργός είναι σκληρός εκφραστής μιας προοδευτικής Αριστεράς που ο ίδιος τη θέλει αντίθετη στην, κατά την ορολογία του, παρελθούσα Αριστερά. Σε αυτήν τοποθετεί ουσιαστικά καμιά τριανταριά βουλευτές των Σοσιαλιστών που μπλοκάρουν το πέρασμα της μεταρρυθμιστικής νομοθεσίας στη γαλλική Βουλή, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να προσφύγει στο γαλλικό αντίστοιχο της ΠΝΠ. Στην παρελθούσα Αριστερά τοποθετεί επίσης ο Βαλς ένα σκληρό παρωχημένο κομμάτι του Σοσιαλιστικού Κόμματος όπως και τον Μελανσόν και τους άλλους. Κόντρα σε αυτούς, ο, κατά Βαλς, «Alexis» είναι άλλοθι διπλής χρήσης. Από τη μια ως ριζοσπάστης αριστερός που συμμάχησε με τη γαλλική κυβέρνηση δίνοντάς της την από αριστερότερα έξωθεν καλή μαρτυρία. Από την άλλη, γιατί κάθε φορά που οι κυβερνώντες Σοσιαλιστές κατηγορούνται ότι εφαρμόζουν λιτότητα, μπορούν να επικαλεστούν όλα όσα γίνονται σε χώρες σαν την Ελλάδα, αλλά δεν γίνονται στη Γαλλία. Η στρατηγική των γάλλων Σοσιαλιστών είναι να ρυμουλκήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία και να υποχρεώσουν έτσι το ΠΑΣΟΚ να έρθει αναγκαστικά πιο κοντά του εν Ελλάδι. Είναι αυτό που περιγράφεται κατ’ ευφημισμόν ως διεύρυνση της Αριστεράς στην Ελλάδα.

Πράγματι στην πολιτική όλα είναι πολιτικά. Η οικονομία όμως εξαιρείται. Τον γάλλο πρωθυπουργό δεν ακολούθησε ομάδα επικεφαλής των γαλλικών επιχειρήσεων όπως είχε γίνει με τον Φρανσουά Ολάντ. Επισήμως αυτό δεν έχει καμία σημασία. Ανεπισήμως η εντύπωση είναι ότι οι γαλλικές επιχειρήσεις δεν ενδιαφέρονται να έρθουν για νέες επενδύσεις. Υπάρχουν, βέβαια, καμιά εκατοστή ήδη εγκατεστημένες. Αλλά οι γαλλικές τράπεζες έφυγαν όλες σφαίρα το 2012 –με πιλότο τον πρώην οικονομικό σύμβουλο του Σαρκοζί στο Ελιζέ Ζαβιέ Μισκά που είχε περάσει πια στην Credit Agricole. Και οι μεγάλοι όμιλοι δεν έλκονται μάλλον από αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ βαφτίζει ιδιωτικοποιήσεις ή θεωρούν ότι ισχύει το «ποτέ μη λες ποτέ». Με άλλα λόγια, η πολιτική στήριξη δεν εξασφαλίζει και την οικονομική αποκατάσταση της Ελλάδας ή, τέλος πάντων, την επιστροφή της χώρας από το κρύο. Εστω και αν ο Βαλς κάλεσε δημόσια τους γάλλους επενδυτές να προσέλθουν. Η αλήθεια είναι ότι οι αγορές αποδέχονται πως η Ελλάδα αποκτά ξανά όρους πολιτικής σταθερότητας –έστω κι αν αυτό περνάει από την επικυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ –αλλά αμφισβητούν τα μέτρα που ψήφισε η κυβέρνηση αξιολογώντας τα σωστά ως υπερβολικά φορομπηχτικά και ελάχιστα διαρθρωτικά.

Εν πολλοις, το κρουασάν με φέτα προκαλεί ένα σχετικό ενδιαφέρον –αλλά, προς το παρόν δεν πουλάει.