[Ενοχοποιητικά στοιχεία] Αυτ-απατώμενοι πολίτες

Πρόσεχε λοιπόν εις ποίον σημείον πλανώμεθα; Αραγε σφαλλόμεθα κατά το όλον;

Πλάτωνος, Λύσις

Πού αρχίζει και πού τελειώνει η φαντασιακή «επαναστατικότητα» πολλών αξιωματούχων της κυβερνώσας[;] Αριστεράς[;];

Πόσο «κόπτονται» για τη ζωή, την αξιοπρέπεια, την τιμή ενός πονεμένου λαού, ο οποίος –ανεξάρτητα από τις δικές του ενοχές –ακούμπησε πάνω τους τις ελπίδες του;

Μπορεί η ιδεοληπτική κουλτούρα τους να συγκρούεται στο διηνεκές με τα δημοκρατικά κεκτημένα και με τις θεσμικές –όχι «κόκκινες» –γραμμές του πολιτεύματος;

Τα παιχνίδια εξουσίας [εντός/εκτός και επί τα αυτά] και ο κρατικός [αριστερός;] συντεχνιασμός οριοθετούνται από το Σύνταγμα και τις πολιτικές παραδόσεις του Κοινοβουλευτισμού. Δεν επιτρέπεται ούτε να συμψηφίζονται ούτε να συγχωρούνται τα πάντα για τους πάντες.

«Ειδωλολατρεία» με το ζόρι [υπό τα δημοσιονομικά ζόρια], αντιευρωπαϊκός «ευρωκομμουνισμός»[;], επιδειξιακός λόγος με σκόπιμη μη τήρηση των νόμων καλλιεργούν έναν νέο τύπο Ανομίας. Η «νίκη» χάριν της νίκης [και όχι με βάση τη νομιμότητα ή την ηθική], η εύνοια στον ημέτερο πλούτο [και όχι στη διαφάνεια και τη λογοδοσία], τα εύκολα σοφίσματα αντί της αλήθειας χαρακτηρίζουν ένα sui generis μοντέλο διακυβέρνησης.

Ο Αριστοτέλης στα «Ηθικά Νικομάχεια» γράφει ότι «η φρόνηση μας καθιστά ικανούς να καθορίζουμε τον σκοπό και η αρετή να μεταχειριζόμαστε τα κατάλληλα μέσα».

Ποιος και τι αγιάζουν άραγε τον σκοπό και τα μέσα στο νέο καθεστώς;

Ηρθαν για να αποτρέψουν το «κακό» και αντ’ αυτού αναποδογύρισαν τον κώδικα αξιών [όχι των λαμόγιων, πολλά από τα οποία τους στηρίζουν, αλλά των ανυπεράσπιστων έντιμων πολιτών].

Αναρωτιέμαι πώς βλέπουν την πραγματικότητα αφού κοιτάνε συνεχώς προς τα πίσω ή περπατάνε φορώντας παρωπίδες. Τι νοούν ως επιστροφή στην κανονικότητα [την προπολεμική, τη μεταπολιτευτική, τη left μνημονιακή]; Τι εννοούν σεβασμό στο Σύνταγμα [στον Καταστατικό Χάρτη της Δημοκρατίας ή στις αντικοινοβουλευτικές κραυγές των «αγανακτισμένων της Πλατείας»];

Δεν πιστεύω ότι θα απαλλαγούμε από τον λαϊκισμό και ότι θα αναζητήσουμε την πολιτική, κοινωνική, δι-ιστορική αλήθεια [για το χθες, το σήμερα, το –προδιαγραμμένο –αύριο].

Η χώρα των μύθων και των παραμυθιών, των εμφυλίων και της συκοφάντησης των πολιτικών αντιπάλων [ακόμα και των εθνικών ηρώων] δεν θα βρει τον δρόμο και τον τρόπο να αλλάξει πορεία, όχι γιατί δεν υπάρχει αλλά απλούστατα γιατί κανένας δεν ενδιαφέρεται να τον ψάξει «με ίδιον κόστος».

ΥΓ. Η διάκριση «Αριστερά – Δεξιά» δεν στερείται νοήματος. Το ερώτημα που τίθεται είναι ποιο περιεχόμενο τής δίνουν και ποια στρατηγική ακολουθούν οι –κατά δήλωσή τους –αριστεροί.

Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός