Χωρίς καθόλου διάθεση λογοπαιγνίων: των Ελλήνων πλεονάζοντα λάθη και της Ελλάδος εισαγόμενα πάθη! Αθρόα παθογενή συμπτώματα. Οπως ακριβώς και οι ακατάσχετες ροές προσφύγων και μαζί (ευκαιρίας δοθείσης) παρανόμων μεταναστών. Με πύλες εν πολλοίς αφύλακτες. Οι οποίες και λειτουργούν με ξένη (κυριολεκτικά) συνδρομή! Ακόμη και με τη συμμετοχή αυτών που παγίως (και κακοβούλως) τις επιβουλεύονται. Και που καθημερινά τις παραβιάζουν. Η πικρή μας αλήθεια. Κρυμμένη κάτω από το χαλί (αλλά και το χάλι) των εθνικών αδυναμιών. Που είναι απότοκο αυτοάνοσων παθογενειών. Οπόταν και εν συνόψει λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Δεδομένο 1: Οι έως και ανεξέλεγκτες (και εκτός εμβελείας μας) περιφερειακές εξελίξεις θέτουν τελικά και την Ελλάδα στο επίκεντρο των επάλληλων κρίσεων, με την έννοια (και τη δυναμική) των παράπλευρων συνεπειών. Καθώς αφενός οι κλιμακούμενες εισροές προσφύγων και τα προβλήματα που αυτές αναπαράγουν διεμβολίζουν καίρια τις εθνικές αντοχές και αποδομούν απελπιστικά τις ελληνικές δυνατότητες. Και αφετέρου, οι εκ παραλλήλου τουρκικές στρατηγικές προκλήσεις τείνουν όχι απλώς να προκαλέσουν (και να ανατάξουν) περιπλοκές, αλλά και να δημιουργήσουν διαβρωτικά (de facto) τετελεσμένα!

Δεδομένο 2: Σε μια παράλληλη μετεξέλιξη (με την Ελλάδα πάντοτε σε πρώτο πλάνο και σε ρόλο χρεοκοπημένου θύματος) η Ευρώπη μπαίνει σε φάση δικών της δεινών προβλημάτων και κρισίμων αναδιπλώσεων. Αντιμετωπίζοντας έως και τάσεις εσωτερικών αποδομήσεων. α) Με ομαδοποιημένες εκδηλώσεις «σιωπηρής ανταρσίας» έναντι θεσμικών κανόνων και αυτονοήτων υποχρεώσεων. Οπως για παράδειγμα η μονομερής απόφραξη εθνικών συνόρων. Με ό,τι αυτή εγκυμονεί και συνεπάγεται. Και β) με το ενδεχόμενο της βρετανικής εξόδου να προκαλεί παροξυνόμενους πονοκεφάλους στα κονκλάβια των Βρυξελλών. Καθώς μια τέτοια προοπτική αποσταθεροποιεί προοπτικές, ακυρώνει δυνατότητες και αναστέλλει βασικούς σχεδιασμούς. Και πρωταρχικά εκείνον της ευρωπαϊκής ενοποιήσεως. Που αποτελεί πάντοτε τον κεντρικό πυρήνα του ευρωπαϊκού αφηγήματος.

Δεδομένο 3: Μέσα σ’ αυτή τη σύνθετη (και καταλυτική) δίνη όσων επικινδύνως ανακύπτουν, η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση προφανούς αδυναμίας και αδυσώπητης ανεπάρκειας! Οχι απλώς σε σχέση με την αναγκαιότητα να διαδραματίσει αυτοδύναμο (και άρα υπολογίσιμο) ρόλο στη διαμόρφωση των πραγμάτων, αλλά και όσον αφορά τις αναγκαίες άμυνές της έναντι κατακλυσμιαίων συνεπειών που ανακύπτουν και κινδύνων που αυτονοήτως αναπαράγονται. Είτε ως επαπειλούμενη διάβρωση των εθνικών της ορίων. Είτε και ως εμπέδωση αμφισβητήσεως όσον αφορά κυριαρχικά της δικαιώματα. Τόσο της αναγνωρίσεως όσο και της ασκήσεώς των. Κάτι που σε βάθος χρόνου εγκυμονεί έως και γεωπολιτικούς ακρωτηριασμούς.

Αυτές οι αυτονόητες επισημάνσεις μπορεί μεν να διέπονται από εν πολλοίς καταθλιπτική διάθεση. Αλλά δεν αποτελούν παρά φυσική απόρροια όσων συνιστούν την περιρρέουσα κατάσταση πραγμάτων. Που βρίσκονται ουσιαστικά εκτός εμβελείας και κυρίως εκτός του ελέγχου μας. Και που ενώ μας αφορούν άμεσα και μας επηρεάζουν καίρια, εν τούτοις διαμορφώνονται (σε μεγάλο τουλάχιστον βαθμό) χωρίς εμάς. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει πολλά. Κυρίως όμως ότι αποβαίνουμε παθητικοί δέκτες, χωρίς τη δυνατότητα θεμιτών (αλλά κυρίως επιβαλλόμενων) παρεμβάσεων.

Και αυτά, εάν δεν υπάρξει ενεργότερη (κι επαρκέστερη) διαχείρισή τους θα αφήσουν τραυματικά τα ίχνη τους στο εθνικό γίγνεσθαι. Τόσο βραχυπρόθεσμα ως προβλήματα εν τη γενέσει τους. Οσο και μακροπρόθεσμα ως κατάλοιπα όσων δεν θα μπορέσουμε να αποσοβήσουμε. Οπόταν και θα τα υποστούμε! Ως επίχειρα. Οπως για παράδειγμα τη βίαιη δημογραφική αλλοίωση. Αφενός με όρους πληθυσμιακών ανατροπών. Και αφετέρου ως πολιτισμική μετάλλαξη. Κάτι που ενδεχομένως δεν ανάγεται κατ’ ανάγκην στις αρνητικές μετεξελίξεις όσων τώρα επισυμβαίνουν. Αλλά που θα διεμβολίσει επικίνδυνα τις προοπτικές εάν αυτό δεν εξελιχθεί σε σωστά (και άρα συμβατά με τις συνθήκες του τόπου) πλαίσια. Δηλαδή ομαλά. Χωρίς τους περιστασιακούς καταναγκασμούς που σήμερα προκύπτουν. Και που επιβάλλονται. Οπόταν και στις έωλες ελληνικές παθογένειες θα προστεθούν και άλλες. Ως άδηλες υποτροπές. Και αυτόδηλες ανατροπές.