Η Κομισιόν ζητά, εμμέσως πλην σαφώς, πρόσθετα μέτρα –πέραν των όσων προβλέπονται ήδη –για την επίτευξη των στόχων του προϋπολογισμού του 2016 και του 2017. Η χθεσινή πορεία διαμαρτυρίας για το Ασφαλιστικό ήταν ίσως η μεγαλύτερη από το 2012. Οι θεσμοί αναχωρούν σήμερα για να επιστρέψουν αργότερα, χωρίς να είναι ακόμη σαφές –τουλάχιστον για την κυβέρνηση –τι ακριβώς ζητούν. Την ίδια ώρα η Ανγκελα Μέρκελ και ο Αλέξης Τσίπρας φέρεται να συμφώνησαν ότι η αξιολόγηση πρέπει να κλείσει γρήγορα. Αυτό, όπως είπε ο Πιερ Μοσκοβισί, αφορά και τα δύο μέρη της διαπραγμάτευσης. Μόνο που δεν είναι οι δανειστές αυτοί που επείγονται.

Πρόκειται για την τέλεια καταιγίδα για την κυβέρνηση. Το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου κατάφερε να κατεβάσει στον δρόμο όλες τις φυλές των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των ανέργων (και φυσικά τα μπάχαλα). Και δεν έχει κατατεθεί καν στη Βουλή. Γραβατωμένοι και μη, αριστεροί, δεξιοί, μετριοπαθείς και εξτρεμιστές ήταν όλοι εκεί. Από νεκροθάφτες και δικηγόροι μέχρι τον Καζάκη και τον Λαφαζάνη.

Και είχαν οργή, πολλή οργή. Οχι μόνο για το σχέδιο για το Ασφαλιστικό αλλά και για τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, για τον οποίο ακούστηκαν αρκετά «γαλλικά» από προδομένους πρώην «συντρόφους» και όχι μόνο. Η πρώτη φορά Αριστερά έφερε στο ίδιο πεζοδρόμιο ένα ετερόκλητο, διαταξικό πλήθος. Και τον σκληρό πυρήνα του ακέφαλου Οχι και εκπροσώπους του συνειδητοποιημένου Ναι. Ο σουρεαλισμός της στήριξης της απεργίας από τον τομέα Εργασίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν απαλύνει τις εντυπώσεις που δημιούργησε η συμμετοχή. Ούτε τις πιέσεις που δέχεται πλέον η κυβέρνηση από παντού.

Είναι ακόμη μια προσπάθεια «αποσταθεροποίησής» της, κατά τις γνωστές διαρροές του Μαξίμου; Ή μήπως τα πράγματα είναι πιο απλά και πρόκειται για καμπανάκι που η κυβέρνηση πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη, αν δεν θέλει να βρεθεί αντιμέτωπη και με τις αντοχές των βουλευτών της και με τις αντοχές των δανειστών;

Η κυβέρνηση έρχεται όλο και περισσότερο αντιμέτωπη με τις υποσχέσεις της. Θερίζει τις θύελλες του ανεφάρμοστου μαξιμαλισμού της. Ταυτόχρονα, όμως, εισπράττει και την οργή κοινωνικών τάξεων, τις οποίες έχει βάλει απέναντι και οι οποίες θεωρούν ότι γίνονται θύματα της ταξικής μεροληψίας της και των συνεπειών που προκαλεί στην οικονομία το σύρσιμο των ποδιών στην εφαρμογή του Μνημονίου. Με απλά λόγια, δεν προχωράει ούτε το κανονικό ούτε το «παράλληλο» πρόγραμμα, με αποτέλεσμα κανένας να μην είναι ευχαριστημένος.

Παρ’ όλα αυτά, το βασικό πρόβλημα της κυβέρνησης αυτή τη στιγμή δεν είναι ότι δεν βρίσκει λύσεις σε όσα ζητήματα ανακύπτουν (και είναι πολλά). Είναι ότι μοιάζει να μη βλέπει ή να μη θέλει να δει το πρόβλημα. Και το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση που να μην αναγκάζεται να περάσει κάποια στιγμή από το ταμείο των ευθυνών. Πέρασαν όλες οι προηγούμενες, αθώες και μη.

Τελευταία Νέα