Αναζήτηση
Σιδερένιος κύκλος
Πριν από τις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου –τις πρώτες νικηφόρες για τον ΣΥΡΙΖΑ –στο επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα έτρεφαν την ελπίδα ότι η εκλογική επικράτησή του θα συνέπιπτε με σημαντικές αλλαγές στον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη, που θα επέβαλλαν τη χαλάρωση της σκληρής λιτότητας σε όλη την Ενωση. Για πολλούς μήνες έριχναν τα ζάρια, αλλά οι εξάρες δεν έρχονταν…
Η αριστερή κυβέρνηση στην Πορτογαλία και η ακυβερνησία στην Ισπανία απέχουν πολύ από το να σηματοδοτούν μια αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών, σε μια ήπειρο που κυριαρχείται πλέον από τον φόβο του Προσφυγικού και τη συνακόλουθη στροφή στην ξενοφοβία.
Ωστόσο, το ίδιο πρόβλημα –το Προσφυγικό –είναι αυτό που αλλάζει τις πολιτικές χωρίς να απαιτείται αλλαγή των κυβερνήσεων. Ηδη η Γερμανία του σφιχτοχέρη κ. Σόιμπλε ετοιμάζεται να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες, η Ιταλία βρήκε ευκαιρία για φοροελαφρύνσεις –και τόσο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή όσο και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν δείχνουν διατεθειμένες να παίξουν τον ρόλο του χωροφύλακα της ενάρετης δημοσιονομικής διαγωγής.
Δεν άλλαξαν οι συσχετισμοί, αλλάζουν όμως οι πολιτικές –αλλά σημαίνει κάτι αυτό για εμάς; Κατά πάσα πιθανότητα, δεν σημαίνει το παραμικρό –εμείς θα μείνουμε με το Μνημόνιο, με το Ασφαλιστικό μας και με τις περικοπές μας. Ο κ. Γερούν Ντεϊσελμπλούμ φρόντισε να κατεβάσει τις προσδοκίες για μια γρήγορη αξιολόγηση του προγράμματος και ξεκαθάρισε ότι το ΔΝΤ δεν πρόκειται να αποχωρήσει.
Στην πραγματικότητα, αυτό σημαίνει ότι ακόμα κι αν άλλαζαν οι συσχετισμοί, πάλι δεν θα άλλαζε κάτι με την Ελλάδα: το πισωγύρισμα του 2015 ήταν τόσο μεγάλο, που δεν αφήνει την παραμικρή ελπίδα για χαλάρωση στο προβλεπτό μέλλον. Ο σιδερένιος κύκλος της ύφεσης που αντιμετωπίζεται με ακόμα πιο υφεσιακά μέτρα δεν έσπασε ούτε προβλέπεται να σπάσει, είτε αντέξει είτε διευρυνθεί η κυβερνητική πλειοψηφία.
