Οι εκλογές είναι μέρος της λύσης, όχι μέρος της κρίσης… Ενώ εμείς παρακολουθούσαμε τον «Λάφα» και τη Ζωή, πέρασε και δεν ακούμπησε η διαρροή της γερμανίδας καγκελαρίου για τις πρόωρες εκλογές στην Ελλάδα.

Εντυπωσιακή μεταστροφή από τη συνήθη ευρωπαϊκή καραμέλα ότι οι εκλογές –και μάλιστα μόλις εννέα μήνες μετά τις προηγούμενες και αφού έχει προηγηθεί ακόμη μια «γιορτή της δημοκρατίας» (λέγε με δημοψήφισμα) –βλάπτουν σοβαρά την οικονομία και το νεοσυμφωνηθέν πρόγραμμα.

Πολύ περισσότερο δε, ύστερα από κείνο το ανεκδιήγητο που είχε πει ο Γιούνκερ τον περασμένο Δεκέμβριο ότι θα προτιμούσε στις εκλογές «οικεία πρόσωπα». Εννοείται ότι η παρότρυνση του Γιούνκερ, όπως και άλλες παρόμοιες στο παρελθόν, είχε ακριβώς τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.

Φαίνεται ότι οι Ευρωπαίοι έπαθαν κι έμαθαν. Προηγουμένως χειρίστηκαν ως οδοστρωτήρες τα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα στην Ελλάδα και όχι μόνο. Εκαψαν όλο το εγχώριο «παλιό» πολιτικό σύστημα. Εμειναν, όμως, χωρίς εφεδρείες.

Ας πρόσεχαν. Υστερα από οκτώ μήνες αλληλοεκβιασμών και διαπραγμάτευσης με την κυβέρνηση, συνειδητοποιούν τώρα ότι είτε τους αρέσει, είτε όχι –και εκτός απροόπτου –ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι ο συνομιλητής τους.

Η διάσπαση του κυβερνώντος κόμματος, εξάλλου, είναι βούτυρο στο ψωμί τους. Οχι μόνο επειδή η αποχώρηση των ακραίων φωνών από τον ΣΥΡΙΖΑ λύνει τα χέρια του απερχόμενου Πρωθυπουργού για την εφαρμογή του προγράμματος την επομένη των εκλογών.

Αλλά επειδή ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η παρέα του που μέχρι χθες βρίσκονταν κάτω από την ίδια κυβερνητική στέγη είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι οι μπολσεβίκικες αντιλήψεις –και όχι η δημοκρατία, όπως επανειλημμένα υποστήριξαν στον ΣΥΡΙΖΑ –δεν είναι συμβατές με τους όρους της ευρωζώνης. Λογικό. Προϋποτίθεται, τουλάχιστον, να αποδέχεσαι τη συμμετοχή σου στο καπιταλιστικό σύστημα ως βάση συζήτησης.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, ο Τσίπρας είναι το ιδανικό παράδειγμα τού πώς ένας επαναστάτης με μαξιμαλιστικό πρόγραμμα μπορεί μέσα σε λίγους μήνες να διανύσει την τεράστια απόσταση που χωρίζει τον λαϊκισμό από τον ρεαλισμό. Διαφορετικά, πώς ένας πρώην αριστεριστής μπορεί να μεταλλαχθεί σε ηγέτη με κεντροαριστερά χαρακτηριστικά.

Μια νέα εκλογική νίκη του Τσίπρα θα είναι για τους Ευρωπαίους η εδραίωση της μετάλλαξής του. Πάνω απ’ όλα, όμως, θα είναι και μάθημα προς όλες τις ευρωσκεπτικιστικές –αριστερές και μη –δυνάμεις στην ΕΕ για το τι είναι εφικτό και τι όχι.

Δεν αγάπησαν ξαφνικά τον Τσίπρα η Μέρκελ, ο Ολάντ και ο Γιούνκερ. Ομως φαίνεται να πιστεύουν ότι, δεδομένου του παραλογισμού που επικρατεί στη χώρα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μόνος που μπορεί να κλείσει την πόρτα του φρενοκομείου και να περάσει την κοινωνία στην ομαλότητα και στη λογική χωρίς ν’ ανοίξει μύτη.

Οι Ευρωπαίοι και όχι μόνο εκτιμούν ότι ο μόνος που μπορεί να περάσει τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις χωρίς να χυθεί αίμα είναι ο Τσίπρας. Μένει να φανεί αν μετά την «πρώτη φορά Αριστερά» θα ζήσουμε και την πρώτη φορά που οι ξένοι θα έχουν πέσει μέσα στις εκτιμήσεις τους.

Τελευταία Νέα