[Λήμματα]

αξιολογήσεις. Αφορούν τα ΑΕΙ. Σύμφωνα με πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, τα αποτελέσματά τους μοιάζουν με αυτά των φοιτητικών εκλογών στα χρόνια της Μεταπολίτευσης όπου δεν υπήρχε παράταξη που να μην έβγαινε πρώτη, αφού η καθεμία εξέδιδε τα δικά της αποτελέσματα. Αν οι πληροφορίες αληθεύουν, η καρδιά μας πηγαίνει στη θέση της. Είχαμε τρομάξει με αυτόν τον νεόφερτο μπαμπούλα (την Αξιολόγηση) για τον οποίο ευθύνεται, ως γνωστόν, το Μνημόνιο. Μακάρι να αποδειχθεί ότι υπάρχουν εθνικές παραδόσεις που αντιστέκονται παρά την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Κάτι τέτοιο θα τονώσει στο έπακρο το φρόνημα των δοκιμαζόμενων Ελλήνων.

αξιώματα. Η επικαιρότητα, λόγω επικείμενων εκλογών, επαναφέρει στο προσκήνιο την ανάγκη του ανθρώπου για αξιώματα. Οπότε έχει νόημα η φράση του Πασκάλ: «Ας μην περιπαίζουμε αυτούς που τιμάμε για τους ρόλους και τα αξιώματά τους αφού οι άνθρωποι μας είναι αρεστοί μόνο για τις δάνειες ιδιότητές τους».

γελοιότητα. Προκύπτει σαν ρωγμή όταν κομματιάζεται το σώμα των πάσης φύσεως βεβαιοτήτων –κοινωνικών, θρησκευτικών, ιδεολογικών. Ετσι, εγκαινιάζεται άλλη μια φάση πολιτισμού κάθε φορά, η Παρακμή. Παρακμή δεν σημαίνει τέλος. Σημαίνει κατιούσα με φόντο το ηλιοβασίλεμα. Οι μορφές ξεθωριάζουν, αποχρωματίζονται. Σμίγουν σε σχήματα υβριδικά, πρωτόγνωρα. Κάτι που ήταν τηλεοπτική εκπομπή εμφανίζεται σαν πολιτικό κόμμα αφού το κλασικό κόμμα έχει καταντήσει προ πολλού ένα ανενεργό χωνί. Τα πράγματα ανταλλάσσουν τις ιδιότητές τους. Μιλάμε για τη μαγεία του λυκόφωτος.

δημοσκοπήσεις. Φωτογραφίες της στιγμής. Αποτυπώνουν τις διαθέσεις του εκλογικού σώματος, στη βάση συγκεκριμένου δείγματος, την ώρα που πραγματοποιούνται. Σημειώνεται αυτήν την περίοδο μια σχετική κατάχρησή τους. Είναι ευνόητο. Εισερχόμαστε, αν δεν εισήλθαμε ήδη, σε προεκλογική περίοδο. Δημιουργούνται νέα κόμματα, εμφανίζονται νέα ρεύματα, σχήματα και τάσεις. Αν αυτό συνεχιστεί μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν, μετά τον διπλό κάβο του Μαΐου, η ζωή μας θα γίνει μια ατέρμονη μελέτη δημοσκοπήσεων. Ενόψει ενός τέτοιου ενδεχομένου η στήλη επαναφέρει την πρότασή της για πάγια διεξαγωγή εθνικών εκλογών ανά εξάμηνο. Είναι ο μόνος τρόπος να υπάρξει μια υγιής ισορροπία μεταξύ φωτογραφιών της πραγματικότητας και της ίδιας της μεταβαλλόμενης πραγματικότητας. Σε αυτήν την ισορροπία προσβλέπει ο κατεξοχήν πολιτικός λαός του κόσμου, οι Ελληνες.

διακρίσεις. Από μιαν άποψη στη φάση της Παρακμής αποθεώνεται το τέλος των διακρίσεων. Σοβαρός αποδεικνύεται σήμερα ο αστείος ενώ ο χθεσινός σοβαρός καταγγέλλεται με αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία ως σοβαροφανής. Αυτή η εναλλαξιμότητα των μεγεθών συνδέεται οργανικά με τον περίφημο «πολυθεϊσμό των αξιών», όπως τον όρισε ο Μαξ Βέμπερ. Είναι το ιδεώδες περιβάλλον για να δικαιωθεί η θέση του Αλμπέρ Καμύ: «Κανείς δεν είναι δίκαιος, όλοι όμως είναι δικαιολογημένοι».

ήρωας. Ο ήρωας της Παρακμής (πολιτικός, καλλιτέχνης κ.λπ.) κουβαλά τον πόθο των πραγμάτων την ώρα που έχει χαθεί ο λόγος των πραγμάτων. Η έκλειψη του δεύτερου εξάπτει υπέρμετρα τον πρώτο. Οπως η ακύρωση της έννοιας του κόμματος προκύπτει από τον πολλαπλασιασμό των κομμάτων. Ισχύει ο νόμος παντός πληθωρισμού: η πτώση της αξίας αντιστρέφεται σε άνοδο της τιμής και, βέβαια, «το κάλπικο νόμισμα εκδιώκει το γνήσιο από την αγορά». Κάτι περισσότερο: η γνησιότητα προκύπτει έννοια άνευ αντικρίσματος. Απελευθερώνεται έτσι η δυναμική ενός πανηγυρισμού των επιφάσεων, των προσχημάτων και θριαμβεύει, απρόσκοπτα, ο καρναβαλισμός (βλ. παρακάτω.)

μπαρόκ. «Οπως ο εξπρεσιονισμός, έτσι και το μπαρόκ αντιστοιχεί μάλλον σε μια λυσσαλέα βούληση για τέχνη παρά σε μια πραγματική άσκηση της τέχνης. Αυτό συμβαίνει πάντα σε περιόδους παρακμής». (Βάλτερ Μπένγιαμιν)

Μυλοπόταμος. Λέγεται ο ποταμός που, σαν τον καλό τον μύλο, τα αλέθει όλα, δεξιά, αριστερά, κεντρώα, όπως τα λέγαμε παλιά, την εποχή π.Π. (προ Παρακμής).

τουρισμός. Η άνοδος της τουριστικής κίνησης που προβλέπεται να συνεχιστεί και φέτος δεν πρέπει να παραγκωνίσει και να θέσει σε δεύτερη μοίρα την εθνική αναγκαιότητα να καταστεί η χώρα μια βιομηχανία χρονοτριβής. Μην ξεχνάμε, το σύνθημα δεν μπορεί να είναι άλλο από το «χάσε τον χρόνο σου στην Ελλάδα». Μη μένουμε στα δέντρα (μία, δύο επιτυχημένες τουριστικές χρονιές) και χάνουμε το δάσος (το σχέδιο της χρονοκαθυστέρησης ως θεμέλιο του νέου ελληνικού μέλλοντος).