Τη ρώτησαν κάποτε πώς μπορούσε να δίνει συναυλίες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Κι εκείνη απάντησε: «Ημασταν τόσο αδύναμοι. Αλλά η μουσική ήταν κάτι ιδιαίτερο, σαν μάγια. Εδωσα πάνω από 150 συναυλίες εκεί. Οι μουσικοί ήταν εξαιρετικοί, πραγματικά εξαιρετικοί. Βιολονίστες, τσελίστες, τραγουδιστές, διευθυντές ορχήστρας και συνθέτες».

Η Αλις Χερτζ – Σόμερ γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1903 από γερμανόφωνη εβραϊκή οικογένεια της Πράγας, που την εποχή εκείνη ανήκε στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία. Στην πόλη ζούσαν τότε πάνω από εκατό χιλιάδες Εβραίοι. Αρχισε να μαθαίνει πιάνο στα έξι της, ενώ μετά τα είκοσι ένα έδινε δύο με τρία σόλο ρεσιτάλ τον χρόνο. Το 1931 παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Λέοπολντ Σόμερ και έξι χρόνια αργότερα γεννήθηκε ο μοναδικός τους γιος, ο Στέφαν. Οταν ο στρατός του Χίτλερ εισέβαλε στην Πράγα τον Μάρτιο του 1939, πολλά μέλη της οικογένειας διέφυγαν. Αλλά εκείνη αποφάσισε πως δεν μπορούσε να εγκαταλείψει τη μητέρα της και πως ο γιος της ήταν πολύ μικρός για ταξίδια.

Η Αλις και άλλοι εβραίοι μουσικοί άρχισαν να δίνουν παράνομες συναυλίες στα σπίτια τους, χρησιμοποιώντας όργανα που είχαν κρύψει από τους Ναζί. Ο Λέοπολντ, πάλι, εργαζόταν στην εβραϊκή κοινότητα και συνέτασσε καταλόγους με τα ονόματα εκείνων που θα στέλνονταν στο «πρότυπο» στρατόπεδο του Τερεζίενσταντ, βορείως της Πράγας. Εκεί μεταφέρθηκε το 1943 και ο ίδιος, μαζί με τη γυναίκα του και τον γιο τους. Εναν χρόνο αργότερα τον έστειλαν στο Αουσβιτς και από εκεί στο Νταχάου όπου πέθανε από τύφο. Αλλά εκείνη ως γνωστή πιανίστρια ήταν «προστατευμένη». Επαιζε τις πολύ δύσκολες Σπουδές του Σοπέν και γλύκαινε για λίγο τους συγκρατούμενούς της. Υστερα τους έστελναν στο Αουσβιτς και τους έκαναν σαπούνι.

Οταν η Αλις επέστρεψε στην Πράγα μετά το τέλος του πολέμου, διαπίστωσε ότι ήταν ανεπιθύμητη. Ο αντισημιτισμός ήταν έκδηλος. Κατέφυγε στο Ισραήλ, αποφασισμένη να μη μιλήσει ποτέ για το Τερεζίενσταντ. Αλλά έλυσε τη σιωπή της στη δίκη του Αϊχμαν, την οποία μπόρεσε να παρακολουθήσει. Αθεράπευτα αισιόδοξη, συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να μισήσει ούτε τον άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος για τον θάνατο της μητέρας της και του συζύγου της. Αργότερα μετακόμισε στο Λονδίνο. «Αναζητώ μόνο τα καλά πράγματα στη ζωή», είπε το 2006 στην «Γκάρντιαν». «Γνωρίζω τα κακά πράγματα, αλλά αναζητώ μόνο τα καλά. Χρωστώ την επιβίωσή μου σε αυτή την αισιοδοξία και στην πειθαρχία μου. Κάθε πρωί, στις 10 ακριβώς, κάθομαι στο πιάνο, ενώ όλα γύρω μου είναι τακτοποιημένα. Εδώ και τριάντα χρόνια τρώω το ίδιο πράγμα, κοτόσουπα ή ψαρόσουπα. Δεν πίνω τίποτα, μόνο νερό. Περπατάω πολύ, στην αρχή οι πόνοι είναι φρικτοί, αλλά μετά είναι καλύτερα».

Η Αλις Χερτζ – Σόμερ πέθανε προχθές σε ηλικία 110 ετών. Ηταν η μεγαλύτερη σε ηλικία επιζήσασα του Ολοκαυτώματος. Ενα ντοκιμαντέρ για τη ζωή της είναι υποψήφιο την ερχόμενη Κυριακή για Οσκαρ.

Τελευταία Νέα