Η σύλληψη και η παραπομπή στο Αυτόφωρο του πρώην υπουργού Μιχάλη Λιάπη, επειδή είχε τοποθετήσει ψεύτικες πινακίδες στην τζιπάρα, είναι ό,τι πιο αστείο μπορούσε να συμβεί στη δημόσια ζωή. Και παραμένει αστείο παρότι όρμησε το σύμπαν πάνω του να τον κανιβαλίσει –όλα κι όλα, οι Νεοέλληνες είναι όλοι τίγκα στη νομιμότητα, και στον δρόμο και στη ζωή, και δεν ανέχονται οι εκπρόσωποί τους να μην τους μοιάζουν.

Αλλά πίσω από την αστεία πρόσοψη, ενεδρεύει μια ενδημική πραγματικότητα για το πολιτικό προσωπικό. Πολλοί «εκλεκτοί του λαού» πίστεψαν ότι μπορούν να είναι ασύδοτοι, πως η πολιτική ισχύς τούς εξασφαλίζει το ατιμώρητο σε οτιδήποτε διαπράττουν. Ιστορικά, η πολιτική δύναμη θεωρούνταν πάνω από τους θεσμούς από τις απαρχές του νεοελληνικού κράτους. Κατά έναν τρόπο, η ιδιοτυπία αυτή πέρασε και στη νομοθεσία, αφού χάρη σε αυτήν οι πολιτικοί εξοπλίστηκαν με προνόμια αδιανόητα για τους κανονικούς θνητούς, μεταξύ των οποίων η έκπτωση από το φορολογητέο εισόδημά τους ενός σημαντικότατου ποσού (όταν ακόμη και ο στρατιώτης πρέπει να δηλώνει τα ελάχιστα ευρώ της μηνιαίας αποζημίωσής του) ή, ακόμη πιο ενδεικτικά, η βουλευτική ασυλία –που επιτρέπει, π.χ., σε έναν πολιτικό να μηνύσει έναν κοινό θνητό αλλά δεν επιτρέπει στον κοινό θνητό να μηνύσει έναν βουλευτή.

Προσωπικά δεν μου αρέσει να ασχολούμαι με δημόσια πρόσωπα που είναι ηττημένα. Ενας πρώην υπουργός αντιμετωπίζει τον νόμο για ένα παράπτωμα εξευτελιστικό –τι χειρότερο μπορεί να του τύχει; Εκείνο που όντως με διαολίζει είναι που έχει γίνει κανόνας η αντιμετώπιση της πολιτικής από τους θεράποντές της υπολογιστικά, με κυνισμό. Η περιφρόνηση της ηθικής, η αδιαφορία μεγάλου τμήματος του πολιτικού προσωπικού αν οι επιλογές ζωής τους συμβαδίζουν με όσα διακηρύσσουν και διεκδικούν.

Από αυτήν την άποψη, μολονότι προφανώς δεν υπάρχει νομικό θέμα με την οικονομική δραστηριότητα πολιτικών όπως ο Γιώργος Σταθάκης και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, αστεριών στις επενδύσεις σε ξένα funds, είναι κοροϊδία τα ίδια αυτά πρόσωπα να βολεύονται κάτω από μια ρητορική που θεωρεί ότι οι τράπεζες παρασιτούν εις βάρος των κεφαλαίων του λαού ή να σκίζουν τα ρούχα τους, π.χ., για τον χρυσό στις Σκουριές. Εντάξει, ο καπιταλισμός φτιάχνει τα σκοινιά με τα οποία θα κρεμαστούν οι εκπρόσωποί του, αλλά όχι και έτσι σύντροφοι. Από αυτήν την άποψη, π.χ., μολονότι είναι δύσκολο να συμφωνήσεις ακόμη και με το «και» των λόγων του Παναγιώτη Λαφαζάνη, ξέρεις ότι τουλάχιστον αυτός ό,τι λέει το πιστεύει.

Ο Μιχάλης Λιάπης είναι ένας εκπεσών πολιτικός αστέρας. Ας είμαστε καχύποπτοι με αυτούς που ανατέλλουν.

Τελευταία Νέα