«Καλοί είναι αυτοί οι τύποι, αλλά δεν είναι πολιτικοί. Είναι καθηγητές πανεπιστημίου που αποφάσισαν για προσωπική τους ικανοποίηση αφού ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους στην επιστήμη τους, να ασχοληθούν για το κέφι τους και με την πολιτική. Τι γκελ μπορεί να έχουν στην κοινωνία –μηδενικό»…

«Η πολιτική είναι μια διαδικασία που κατακτάται στον δρόμο και το καφενείο. Οταν δεν έχεις εκλεγεί ποτέ, δεν έχεις λαϊκές αναφορές, δεν αντέχεις να μπεις στο καφενείο να σε βρίσουν, πώς θέλεις να φτιάξεις και κόμμα που να απευθύνεται στον λαό;..».

«Είναι μια μικρή ελίτ –μερικές φορές αποτυχημένοι πολιτευτές –που δεν μπορούν καν να βάλουν σε ένα φύλλο χαρτιού πέντε προτάσεις πολιτικής για τα σημαντικά ζητήματα της εποχής μας. Είναι μια κίνηση που αφορά 10.000 όλους κι όλους σαν κι αυτούς»…

«Είναι η απεγνωσμένη προσπάθεια του Σημίτη να πάρει ρεβάνς και του Βενιζέλου να αποτρέψει τον καταποντισμό του ΠαΣοΚ στις επόμενες εκλογές –εάν δεν ήταν το ΠαΣοΚ να αρχίσει τα τηλέφωνα ούτε 100 δεν θα ‘χαν μαζευτεί στο Ακροπόλ»…

«Καλή η πρωτοβουλία, αλλά για να έχει αποτέλεσμα χρειάζεται ένα ισχυρό πολιτικό πρόσωπο, έναν Ανδρέα Παπανδρέου που θα μπει μπροστά και θα συσπειρώσει τον κόσμο δημιουργώντας ένα μαζικό κίνημα. Ομως Ανδρέας δεν υπάρχει και όλοι αυτοί είναι πολύ λίγοι για να πετύχουν την αναβίωση της Κεντροαριστεράς»…

Αυτά κι άλλα τέτοια απαξιωτικά ή απλώς μίζερα ακούγονται για την κίνηση των 58 από πολιτικούς, όχι του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΝΔ, αλλά κυρίως του ΠαΣοΚ. Πολιτικούς με μεγάλη πολιτική εμπειρία, κάποιοι έχουν χρηματίσει για χρόνια υπουργοί ή έχουν χορτάσει την πολυετή κυριαρχία του ΠαΣοΚ στα πολιτικά πράγματα της χώρας.

Σε πλήρη αντίθεση ωστόσο με τις διαθέσεις μέρους του πασοκικού πολιτικού προσωπικού, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειονότητα της κοινής γνώμης ζητεί πάση θυσία να υπάρξει ένας μεγάλος κεντροαριστερός κομματικός σχηματισμός μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα ακόμη και τρεις στους δέκα πολίτες εμφανίζονται διατεθειμένοι να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές ένα κεντροαριστερό σχήμα συνεργασίας που να ισορροπεί ανάμεσα στα δυο άκρα του δημοκρατικού τόξου.

Και καλά, πώς είναι δυνατόν οι πολίτες να τολμούν να σκέφτονται ανεξάρτητα από τις προσωπικές επιδιώξεις και επιθυμίες κάθε πρώην μεγαλοπασόκου υπουργού; Πώς μπορούν να ζητούν την αναβίωση της Κεντροαριστεράς χωρίς την άδεια των επί σειρά ετών κομματαρχών του χώρου; Ελα ντε…

Τελευταία Νέα